Ә мин нишләргә тиеш? –
Тар сукмакта басып торам,
Тукталып калган килеш…
ФАРАЗ ҺӘМ ФАКТ
Бәлки, син кыюсызланып,
Икеләнеп торасың?
Алай итсәм, болай итсәм,
Диеп, уйлар корасың?
Бәлки, син дә оныткансың,
Минем шикелле, яшең?
Күңелеңдә уйнап тора
Сөю утыннан яшен…
Бәлки, бәлки, бәлки, бәлки,
Уйларга баткансыңдыр?
Берсе дә түгел, син кайтып
Йокларга яткансыңдыр.
Ә ШУЛАЙ ДА…
Туктатабыз бу уенны,
уен бу…
Күңелләрне әрнетерлек
дуен бу…
Хис дигәнең вакыт кебек
агымдыр.
Юкса минем акыл керер
чагымдыр.
Кая керү, ярларны да
җимерә.
Яшь бара, дип уйламый да
кимергә.
Тартылабыз, тартынабыз,
кыен ла.
Кочу-үбү – алар бар да
уен ла…
Ә шулай да кулларыбыз
кулларда.
Инде белмим тагын ниләр
уйларга.
Үз дигәнен таләп итәдер
бу тән.
Тукта, йөрәк, сине тыңламыйм
бүтән…
Күзләренә бер карыйм да,
юк бүтән…
Бу – мәхәббәт, гомер буе
мин көткән.
Чү! Яшәү ул бары сөю
икән бит!
Сөймәс өчен дөньясыннан
китәм бит…
Юк, туктый гына күрмә
син, уен!
Ялгышның да ялгышы ла
бу уем.
Яратмаганнар китсеннәр
дөньядан.
Яшәр өчен сөям мин
өр-яңадан!
ҮЗЕҢ БУЛ!
Чит кеше булып эндәшмә,
Эндәш гел үзең генә.
Дәшүеңне көтеп торам
Болай да түзем генә.
Чит-ятлар теленнән күчкән
«Привет!» кирәкми миңа.
Бары үзең булган өчен,
Күңел тартыла сиңа.
Миңа үз тавышың кирәк,
Сүзләрнең җандагысы.
Суларның чишмәдәгесе,
Нурларның таңдагысы.
Шаяртып кына да хәтта
Читләштермә үзеңнән.
Болай да бит гомер буе
Мәхәббәтсез түзелгән.
Мин бит сине танып алам
Әйткән тәүге сүзеңнән!
Үзең булсаң, хисләреңне
Укый алам күзеңнән!
ҮЗГӘРЕП ТОРУ
Киткәндә сагынмам кебек, –
Янымнан куам.
Мәхәббәткә шул минутта
Мин нокта куям!
Ул китүгә үк, шул нокта
Үзгәрә башлый.
Зурая кояш кадәрле,
Диңгездәй ташый…
Ноктаны җуеп ук ташлый,
Ничек җуймасын! –
Ташкын ялгыш уйларымның
Эзен куймасын!
«Мәхәббәтсез яшәү юк ул,
Булса – фаҗига.
Килә, каршы ал, – дип, – аны!» –
Күккә ай чыга.
Һәм… тагын икебез генә
Бөтен