Leonora gesels met die meisie anderkant haar en Alie eet maar doodstil en sit en luister hoe juffrou Naudé aan die oorkant van haar vakansie by die see vertel. Sy is baie bly toe hulle klaar is en die meisies dek af en gee juffrou Naudé se Bybel aan vir die godsdiens. Minnie Bosman gaan sit voor die ou klavier in die hoek en hulle sing: “Langs die heuweltoppe kom daar …” en Alie voel hoe sy losraak van die stoel en oor die berge weggly deur die koel, blou skemerlug tot by die vlei op Rivierplaas waar die paddas op ’n someraand so hard praat. Toe die stoele dreun soos almal opstaan om vir die gebed te kniel, voel sy eers weer die stoel onder haar. By die tafel net langs hulle s’n sien sy Tossie se rooi kop deur die stoelrelings. Die twee groen oë blink na haar kant toe en gaan dan so styf toe dat Tossie se voorkop vol plooie raak.
Ná die godsdiens stap hulle ’n bietjie onder die bome rond en Hanna gaan wys hulle waar die musiekkamers langs Delfthuis is, en toe lui die studieklok. Die Matriekmeisies studeer in hul kamers, maar die ander gaan eetkamer toe waar die lang tafels nou kaal staan en wag vir elkeen met sy hopie boeke.
“Ons sit by die onderste tafel,” sê Leonora toe hulle daar kom.
“Hoekom?” vra Alie.
“Die studiejuffrou sal mos by die hooftafel sit, en dan is ons nie so onder haar oë nie, my liewe Aletta,” sê Leonora en sy sleep Alie agter haar aan tot by die tafel.
Net soos een van die ou meisies is Leonora, dink Alie. Hoe kry sy dit reg? Miskien omdat haar oupa ’n generaal was.
Juffrou Mouton sit by die hooftafel en loer net af en toe oor haar bril as iemand ’n boek te hard toeklap of as sy dink daar is ’n fluisterstemmetjie êrens. Alie snuif eers weer die lekker papierruik van haar nuwe boeke op toe sy haar koffer oopmaak, toe begin sy elke juffrou se werk leer, die Geskiedenis heel laaste omdat dit die lekkerste is. Maar haar kop voel so groot en swaar en sy is bly toe die klok lui vir kamer toe gaan.
Santa is al daar toe sy in nommer ses kom en sy sit weer op haar bed en huil, maar Minnie maak of sy niks hoor nie. Toe gaan Alie maar gou bad, en toe dit stiltyd is, lees en bid sy vinnig voordat die slaap haar kop heeltemal dik maak. Sy spring in die bed toe die klok vir ligte-uit lui en sê gou: “Nag, Minnie, nag, Santa.” Toe draai sy om en dink hoe sy eers gevoel het soos een van die ou los trokke wat op party stasies gestaan het toe sy en tant Lenie en Hennie met die trein Boland toe gekom het. Nou voel sy of sy vandag styf aan die Ruyswyck-skool se lang trein gehaak is en saamskommel vorentoe, vorentoe na baie nuwe stasies en nuwe dinge terwyl die nagwind saggies in die blare voor die venster vroetel.
Briewedag
SOOS ’N stukkende string krale waarvan die krale stilletjies een-een uitryg en wegval, net so voel die dae en weke en maande vir Alie. Die dae ryg so vinnig uit en val so vinnig weg dat sy nie baie kans kry om te wens sy is op Rivierplaas nie. Elke Maandagoggend spring die week soos ’n vars perd weg met die saal toe stap en die vrolike musiek wat Alie se voete vir die hele week lig maak. Dan is daar elke dag ’n klomp lekker dinge en net ’n paar nare dinge wat soos knikke in die pad lê, soos die Wiskunde, wat ’n klein knikkie is, en een keer ’n week die liggaamsoefeningklas, wat ’n yslike sloot is.
Die liggaamsoefeningjuffrou, Miss Mervin, se gesig lyk soos ’n ou rivierlikkewaantjie s’n, en as sy praat, is dit net haar lippe wat bewe-bewe. Haar tande en haar oë en alles staan doodstil. Al vier die seksies van die klas gaan saam saal toe vir haar les, en as hulle in die tien rye moet inval, sorg Alie dat sy heel agter in ’n ry kom. Miskien, dink Alie dan, miskien breek een van die ou bankies met die dun plank waarop ’n mens moet loop voordat dit haar beurt is. Miskien trap Hanna met haar vet bene die plankie af. Maar die plankie breek nooit en Alie kry dit ook nooit reg om op daardie plankie regop te stap sonder om om te slaan nie. Leonora stap sommer loshande oor en swaai haar arms so lekker op en af, en Corrie Jansen spring soos ’n meerkat van die een punt na die ander en steek nog agter die juffrou se rug tong uit, sommer in die loop. Arme ou Hanna sukkel-sukkel stadig en versigtig oor, maar sy haal dit darem. Net Alie kan nooit oor sonder om halfpad af te val nie. Dan lyk die mooi opstel wat sy vir Engels geskryf het en die hoë punte wat sy in die Geskiedenistoets gekry het sommer na niks as Miss Mervin haar kop so skud en sê: “Poor show! Poor show, Aletter!” En Corrie Jansen leun oor van haar ry af en fluister: “Balie Beentjies, jy moet leer loop!”
Dan is Alie se voete heeldag swaar en haar kop voel dik en dom, net so dom soos haar dun beentjies wat nie oor daardie plankie kan stap nie.
Elke Donderdagoggend is dit daardie liggaamsoefening en daardie bankie. As die klok lui aan die einde van die les, voel dit vir Alie of hy net met haar praat en lekker grootkeel lag omdat hulle nou weer saam vir ’n hele week deur die nare knik is en loslyf anderkant in die pad aandraf. Dan vergeet sy die bankie en sy onthou dat daar vir haar ’n brief van Rivierplaas af sal wees; etenstyd as hulle koshuis toe gaan, sal die brief op die bord in die Hoofgebou steek, die brief vir Mej. Alie Neethling in tant Lenie se groot ronde handskrif.
Elke Donderdag is die brief daar, en elke keer is dit soos ’n present. Net eendag, naby die wintervakansie, is daar ’n knikkie in die brief ook.
Tant Lenie vra hoe dit gaan en of Alie nie snags koud kry nie en of sy haar frokkies dra. En luister Alie tog na juffrou Naudé, vra tant Lenie, en lees sy elke oggend en aand haar Bybel gereeld, en maak sy haar skoenveters tog goed vas dat sy nie daaroor val soos baie oggende op pad na die grys skooltjie toe nie? Dan vertel tant Lenie van die nuwe kalfie van ou Roksak en van die nuwe land wat hulle anderkant die vlei geploeg het. Sy vertel ook van die blomtuin wat so mooi is en van Hennie se nuwe kapokhennetjie met haar swerm koekoekkuikens wat sy uitgebroei het. Ou-Melitie is nog gesond, skryf sy, en sy vra hoe gaan dit met nonwe Alie? Maar die oes gaan vanjaar maar skraal wees, skryf tant Lenie, want dis baie droog, en Alie moet tog haar sakgeld mooi oppas sodat oom Jan nie gou weer hoef te stuur nie, want die skool en die boeke kos duur en die treinkaartjie ook vir die lang vakansie wat een van die dae kom.
Alie lees die brief gou en haastig deur, so soos die eerste lang suig aan ’n uitdruklemoen. Dan lees sy stadig en lank en oor en oor, soos die klein suigies en die druk en die weer suig en die weer druk aan die pap lemoen. Dan sien sy die nuwe kalfie wat so botterbeen-botterbeen vorentoe beur en met ’n nat snoet teen ou Roksak druk. Die ploegland lê lekker warm gebak en bruinrooi in die middagson en ruik na grond en bossies sodat ’n mens wil platval en jou gesig tussen die kluite indruk. En in die tuinkampie kloek-kloek die kordate kapokhennetjie met haar swerm geel kuikentjies en sleep haar vlerke ghi-r-r oor die paadjie as iemand net aan die hekkie vat. En ou-Melitie se lang rok maak sulke kort swaaitjies soos sy oor die werf stap met die leë wateremmer op haar kop om by die windpomp te gaan drinkwater haal. Elke aand staan oom Jan op die stoeptrappie en kyk na die weer en tant Lenie steek die lamp in die eetkamer op en sit die Bybel op die tafel vir boekevat. Maar dit bly droog en die plooitjie tussen oom Jan se oë bly daar sit.
Nou onthou Alie dat juffrou Naudé Maandagoggend in die saal gesê het sy wil sien dat elke meisie haar eie Hallelujaboek moet hê, want dis verkeerd dat twee-twee saamsing. En sy onthou dat sy vir tant Lenie spesiale sakgeld wou vra om vir haar ’n boekie te koop, want sy sing altyd in die saal saam met Catherine Lewis. Nou kan sy dit nie vra nie, want dis dan droog op die plaas en die oes gaan nie goed wees nie en haar boeke het al klaar so duur gekos. As sy die tien sjielings vir ’n Hallelujaboek vra, het tant Lenie dalk nie genoeg geld om die meel en suiker te betaal nie. Nee, sy sal maar nie nog geld vra nie, en die sakgeld wat by juffrou Naudé in die kantoor in ’n koevert staan, moet sy probeer spaar vir haar treinkaartjie vir die wintervakansie.
“Alie,” sê Minnie van haar bed af, “hoekom lyk jy so kop onderstebo? Is daar slegte nuus in jou huisbrief?”
Alie se kop ruk op van die brief af. “Ek, ja, nee,” sê Alie, heeltemal deurmekaar. “Nee, daar is nie slegte nuus nie.”
Minnie kyk weer af en lees die brief wat sy gekry het. Haar hele gesig is vol fyn kreukeltjies en dit lyk of daar stadigaan ’n blom binne-in haar oopgaan. Haar oë spring heen en weer en heen en weer oor die brief in haar hand, en toe sy dit klaar gelees het, steek sy dit versigtig in die koevert en sy kyk daar ver deur die venster en tussen die magnoliablare deur. Toe