Stories van Ruyswyck. Alba Bouwer

en haar voete sodat sy lam is, en sy durf nie roer of opkyk nie, want almal in die saal en al die juffrouens op die verhoog kyk mos nou na haar. Diep in haar keel brand ’n seer kolletjie wat al hoe hoër opskuif en agter haar oë kom sit. Sy hoor nie eers dat die klavier begin speel nie, sy voel net hoe Catherine Lewis die boek se een hoek teen haar arm druk en sy lig haar hand op en hou dit vas sonder om op te kyk. Haar lippe roer, maar sy sing nie regtig nie, want die seer kol in haar keel druk haar stem toe en laat haar oë so vaal voel.

      “En is ek ver van hys, verdwaal allien …” sing Catherine hier langs haar, en Alie sien hoe die grootpad oor die rantjie op Rivierplaas loop en afsak na die rivier se kant toe. Sy sluk en staan eers ’n rukkie stil voordat sy weer haar lippe roer en haar oë knip na die vloer toe. Catherine trek die boek saggies terug toe hulle klaar gesing het, maar Alie kyk nie op om vir haar dankie te glimlag nie. As sy haar kop nou roer, sal haar oë dalk oorloop, en dan kyk al die kinders na haar. Doodstil staan sy op die vloer en kyk totdat juffrou Naudé bid. Toe haal sy haar sakdoek saggies uit haar baadjiesak en druk-druk dit teen haar oë en haar mond.

      Die musiek begin speel en die voorste rye begin roer. Alie stap vinnig agter Catherine uit, maar sy kyk nie op na Minnie toe hulle langs die klavier verbyloop nie. Toe hulle in die klaskamer kom, buk sy dadelik om haar Wiskundeboeke uit haar tassie te haal, en sy voel meteens ’n koue strepie teen haar wang. Dis Catherine se bril. “Don’t worry,” fluister sy, “it’s not really so terrible, you know.”

      Alie kyk verwonderd op en sluk ’n slag. “Thank you,” sê sy, en die seer kolletjie in haar keel skuif weer hoër.

      Toe kom die juffrou en die meisies van die ander seksies in en die klas begin. Alie kyk na die figuurtjies op die bord, maar sy sien niks raak nie. “Verdwaal alleen …” sing dit deur haar kop, “verdwaal alleen…” Kips! val ’n papiertjie meteens op die bank voor haar en sy kyk af. Dis ’n opgevoude briefie met A.N. daarop. Sy vou dit stadig op haar skoot oop: Ou Nottie is ’n ou pes, wat! En ons sê almal so. L.

      Alie se mondhoeke lig en sy voel hoe die seer kol in haar keel meteens afsak en klein word, en hoe daar ’n kielierige laggie diep in haar maag losspring. Sy steek die briefie stadig in haar sak, knip vir Leonora oog en skuif reg om te luister wat die juffrou sê.