Toe hulle klaar koffie gedrink het, gaan Alie gou haar koffer bêre en haar nuwe wit hoed met die skoolband om opsit. By die groot hek staan die meisies in klompies en wag, en sy en Hanna val net agter Minnie Bosman en Santa in. Toe stap die ry meisies soos ’n lang slang by die hek uit en in die straat op. Oral staan mense stil om hulle te bekyk, en hier en daar tel een soos die ry verbygaan.
Op in die een straat, af in die ander straat, met swaaie en draaie stap hulle en Alie loop en kyk na die skaduwees van die akkerblare teen die wit mure van die huise, en na juffrou Wagner se bruin hoedjie wat so op en neer wip soos sy saam met een van die groot meisies langs die ry stap. Sy hoor nie alles wat Hanna sê nie; dis soos ’n koffiemeul wat sommer vanself maal, net af en toe gooi sy ’n pitjie in. Toe vat Hanna skielik aan haar arm.
“Kyk,” sê sy, “nou is ons amper by die Noordskool se koshuis. Ek het geweet ou Minnie sal daar verbystap – kyk, daar staan Herman Beyers reg voor die hek, dis Minnie se kêrel, hy’s ook in Matriek. En kyk net hoe staan die hele ou spul seuns om ons deur te kyk.”
Op die muur langs die straat sit ’n streep seuns en teen die groot ysterhek hang ook ’n klomp. Ongeërg staan hulle daar, asof hulle heeldag niks anders doen nie. Alie hoor hoe die gelag en gesels van die meisies in die ry stiller word, en toe hulle by die groot hek verbygaan, is dit so stil soos in die skoolsaal toe die musiek opgehou en juffrou Naudé op die verhoog gekom het. Minnie kyk na ’n akkerboom wat daar ver voor in die straat is, maar Alie sien hoe sy haar hoed se rand ’n plukkie gee en haar kop skud soos een wat ’n vlieg voel sit. Toe stap sy en haar maat tot by die punt van die straat, gaan oor met die hele lang slang meisies agter hulle en stap aan die ander kant terug. “Ahim!” maak een van die seuns keel skoon toe die straat tussen hom en die meisies is, en toe hoes hulle so op die ry af teen die hek.
“Lawwe goed!” sê Hanna met ’n snaakse, bewerige laggie en sy loer skuins onder haar hoedrand uit na die hek se kant toe. Alie kyk oor die straat. Hulle lyk vir haar almal eenders, die klomp seunskinders wat soos die plaas se ou koekiesveerhoenders op ’n bondel teen die muur en die hek staan, en sy is op die plek bly dat daar g’n stuk seuns in die Ruyswyck-skool is nie.
“Het jy gesien hoe lyk Minnie se kêrel? Hy’s mooi, nè?” sê Hanna agter haar hand vir Alie. “Hy’s die slimste seun in die Noordskool. Hy’t al vir Minnie briewe saam met een van die dagkinders gestuur, maar hy mag nie. Ek wonder wat skryf hy vir Minnie!” Hanna lag weer so ’n bewerige laggie.
“Daar was baie seuns by ons in die skool,” sê Alie. “Hulle is ’n regte oorlas.” Sy sê dit net so soos oom Jan altyd van die springhase in die mielieland sê.
“Ag ja wat, hulle is sommer simpel,” sê Hanna en sy kyk weg soos een wat kwaadgedoen het. Alie wonder hoekom sy so lank niks sê nie.
Die lang tou stap terug tot by die koshuishek, en toe val dit sommer uitmekaar en elkeen gaan na haar kamer toe.
“Ons moet nou aantrek vir ete,” sê Minnie. “Kom, Santa, maak nou gou.”
Alie trek haar skoolklere uit en haal een van haar wit amper-kerkrokke af om aan te trek. Minnie het al haar wit rok aan en staan voor die spieël haar hare en borsel, maar dit lyk of sy glad nie haar gesig in die spieël sien nie, maar ver anderkant verbykyk. Haar bruin krulle wip-wip soos sy hulle stadig borsel, en langs haar mond en haar oë is ’n fyn kreukeltjie soos een wat van ’n lekker ding weet wat niemand anders weet nie. Alie trek haar laai saggies oop om haar borsel uit te haal, so om nie te raas dat Minnie moet skrik en nie meer so mooi ver kyk nie. Santa staan voor die gordynrak en vroetel met haar rok se gordel.
Toe is daar ’n stampie teen die deur en Corrie Jansen ruk dit oop en storm in.
“Haai, julle ous!” sê sy. “Hoe gaan dit hier? Minnie, het jy gesien hoe kyk Herman vanmiddag vir jou? Môre stuur hy jou sowaar weer ’n briefie so onder ou Nottie se oë!”
Minnie sit haar borsel stadig neer. “Ag, Corrie, jy’s glad verspot,” sê sy. “Herman stuur nie vir my briefies met die dagkinders nie, hy’s g’n graadnegetjie nie.”
“Maar hy’s verlief, so verlief soos ’n kat in Augus’maand! “ sê Corrie. “Kyk hoe rooi word ou Minnie nou! Toe nou!”
Alie wens sy is groot en slim, dan sal sy Corrie sommer lekker stilmaak. Nou staan sy net en kyk hoe Minnie vinnig buk om haar skoene af te vee terwyl Corrie se neusie nog skerper word soos sy lag. Santa kam haar hare of sy niks hoor of sien nie.
“En toe, Balie, hoe gaan dit met jou? Ek hoor jy sit in die Engelse seksie?” sê Corrie.
Minnie kom regop en sy is nie meer so rooi nie. “Kyk hier, Kerneels,” sê sy, “laat bly vir Alie net in watter seksie sy wil wees. As jou ma jou lankal in die Engelse seksie gesit het, sou ek jou miskien nie so baie met jou Engels moes gehelp het nie.”
Die klok lui by die eetsaal en Alie is bly sy hoef nie verder na Corrie Jansen te luister nie. Sy stap langs Minnie en Santa onder die bome deur in die pad op en kyk hoe die son agter die berg wegsak sodat daar ’n sagte skaduwee oor alles lê wat die magnoliabome donkerder en die meisies se wit rokke nog witter laat lyk.
By die eetkamer staan almal doodstil in die rye, en toe hulle instap, fluister Hanna: “O gits, ou Nottie kom vanaand aan tafel sit. Nou sal niemand weer iets sê nie.”
By die Hoofgebou se trappies kom juffrou Naudé af in ’n rooi rok en sy lyk vir Alie glad nie of sy nou by die skerppuntpen pas nie. Haar oë lyk sagter en blinker as die dag in die kantoor toe hulle Alie se gesig so styf vasgehou het. Sy stap tot by die groot tafel, en almal wag doodstil tot sy gaan sit, toe dreun die stoele en daarna is dit weer doodstil voordat sy bid. Toe sy haar kop oplig en haar servet oopvou, kyk sy vinnig na al die gesigte aan haar tafel. Alie kyk sommer af, want dalk moet sy iets sê as juffrou Naudé se oog by haar kom en sy voel nou al haar keel word droog. “En toe,” sê juffrou Naudé, “hoe gaan dit met al die nuwe ooilammers? Hoe het dit vandag in die skool gegaan?”
Almal sit doodstil, maar Leonora praat sommer dadelik: “Goed dankie, juffrou. Ons voel nog ’n bietjie deurmekaar, maar dit gaan darem.” So asof sy met Alie en Hanna praat, net so maklik praat Leonora, net ’n bietjie stadiger en met haar kop effens eenkant toe, net soos een wat met ’n gebuigde pinkie sy koppie oplig as hy by vreemde mense koffie drink.
“En het jy darem jou pad in die skool gekry vandag, Aletta?” vra juffrou Naudé.
Alie kyk vinnig op soos een wat geskrik het en sy voel hoe haar wange warm word. “Ja dankie, juffrou,” sê sy en sy kyk weer af en vroetel met haar servet op haar skoot. Hoekom sê Hanna ook nou niks, sy praat dan so maklik so baie, dink Alie, maar toe sit die meisies die kosskottels aan die bopunt van die tafel neer en almal kyk soontoe toe die senior meisies begin inskep.
Juffrou Naudé begin gesels met een van die meisies langs haar en almal sit effens agteroor en begin hier en daar ’n praatjie maak.
“Van watter klas het jy vandag die meeste gehou?” vra Leonora.
“Van Geskiedenis by juffrou Wagner,” sê Alie; “dis soos ’n storie. Verstaan jy die Wiskunde?”
“Ag ja wat,” sê Leonora, “daar’s niks aan nie. Maar ek hou ook baie van Geskiedenis. Ons het juffrou Malherbe daarvoor in die Afrikaanse seksie. Sê my, Alie, was jou oupa in die Boereoorlog?”
Alie kyk op na Leonora. Het hulle dan vandag daarvan geleer in hulle Geskiedenisklas? “Ja,” sê Alie, “my oupa was in die oorlog, maar hy’s lankal dood. My ouma kan nog mooi stories daarvan vertel.”
“O,” sê Leonora. “My oupa was ’n generaal. Hy’s ook al dood. Hy het ook in die Vrystaat gewoon.”
Miskien kan sy vir Leonora van Ouma se stories vertel, maar sy weet nie regtig hoekom Leonora van die oorlog praat nie. Miskien om te spog van haar oupa wat generaal was? Maar sy