“Jinne, Corrie,” sê Hanna, “ou Nottie sê altyd ’n mens moenie persoonlik wees nie.”
“Ou Nottie in haar kottie,” sê Corrie. “Is jy slim, Balie? Ek het graad ag gedop en graad nege ook, dalk is ons twee in een klas. Hoe oud is jy? Tien of elf? Jy lyk nog soos ’n bybie.”
“Ek is dertien,” sê Alie soos een wat hees is. Haar keel voel so dik soos voor ’n verkoue, en sy skuif agtertoe totdat sy teen die kas staan sodat Corrie nie haar beentjies moet sien nie.
Minnie gee Corrie ’n stoot. “Kyk hier, Kerneels,” sê sy, “vat nou jou goed en trek sodat Alie kan uitpak. Jy’t nie vry sê in hierdie kamer nie, hoor! Uit met jou!”
Corrie skuif tot teen die deur. “Balie,” sê sy, “jy moet goed hou met ou Hanna, want sy is ons posdraer na die Suidskool toe, sy’t ’n neef daar, dalk het jy nog ’n kêrel daar. Gaan julle almal in julle blikkies, ou Santa ook wat net kan huil. Toedeloe!” Sy ruk die deur ghoef! toe.
“Sjuut!” sê Minnie. “Hoor daar!”
“Corrie,” sê ’n stem in die gang, “gaan nou terug en maak daardie deur ordentlik toe. Het jy dit nog nooit geleer nie?”
“Ja, juffrou, ekskuus, juffrou,” sê Corrie. Sy maak die deur saggies oop met haar oë op die vloer en druk dit dan net so saggies toe.
“En moenie dat ek jou weer hierdie tyd van die aand in ons gebou kry nie, hoor! Gaan dadelik terug na jou kamer,” sê die stem weer.
“Dis juffrou Wagner,” sê Hanna. “Sy gee Geskiedenis en sy’s kwaai, maar sy’s nooit naar nie. Alie, gaan jy dan nie uitpak nie? Jy staan nog altyd op dieselfde plek en jy sê dan niks.”
“Hierdie twee laaie is joune en agter hierdie gordyn kan jy jou klere hang,” sê Minnie. “Kom, Santa, kom pak jou klere klaar uit en basta nou verder huil, wat.”
Alie voel soos ’n draaipoppie wat skoon afgeloop was en nou skielik weer opgewen is. Sy trek haar nuwe baadjie met die mooi blou Ruyswyck-wapen op die sak uit en sit dit op die leë bedjie met die wit deken neer. Toe knip sy haar koffer oop en ruik die laventelblommetjies van Rivierplaas se kas waaruit die blou handdoeke en die lakens kom. Die blinding in haar kop wil-wil net weer opskuif, maar sy skud haar kop en begin die nuwe kerkrok en die springjurk en die hemde uithaal.
“Jô, nonwetjie Alie,” het ou-Melitie gesê, “darem jou rokkie sy sal die moiste wees by darrie skool, en die hempie ok, sy’s alman nuut. Wie sal vor jou stryk die hempie sos jy’s ver? Jy sal by my denk?”
“Ou-Melitie,” het Alie gesê, “ek sal elke dag aan jou dink as ek ’n nuwe hemp aantrek, en ek sal elke dag wens dis amper winter dat ek kan huis toe kom en vir jou alles vertel.”
Elke dag van die vakansie het Alie na die kerkrokkie met die stiksels en na die hemde gekyk, en dit was vir haar soos iets wat nog nie heeltemal hare is nie, net soos die nuwe jim wat tant Magriet gemaak het en wat die skool se lysie ’n springjurk noem. Nou is al die nuwe klere hare, en nou is hulle niks meer mooi nie, want hulle lê nie meer in die onderste laai van die hoë kassie tussen die wit papier nie. Haar keel voel weer dik soos ’n verkouekeel en sy skrik toe Hanna aan haar rok trek.
“Haai, Alie, staan jy en slaap? Jy hoor nie eers ek praat met jou nie, man!”
“Maar Hanna, jy praat so aanmekaar dat ’n mens aan die slaap raak of doof word daarvan! Laat staan my nuwe kammie,” sê Minnie en sy gee Alie ’n klappie op die rug en begin ’n koffer op Santa se bed uitpak.
Dis vir Alie skielik of haar hemde mooier lyk in die vreemde laai op die stuk skoon koerantpapier, want dis mos haar kamer en haar laai, net soos die kamer en die laai op Rivierplaas, en sy kyk op en sien weer die krakies om Minnie se oë.
“Kyk hoe mooi pak Alie hopies klere,” sê Hanna. “Jy sal altyd baie punte vir jou laaie kry, Alie, moet net nie jou frokkies onder jou hemde sit nie, ou Mierie hou nie daarvan nie.”
Alie draai om. “Kry ons dan punte vir ons laaie?”
“Hier kry jy punte vir elke hoes en proes wat jy gee,” sê Hanna. “Ou Mierie, die matrone, loop al die kamers elke week deur en gee punte vir die laaie en die kamers, en dan lees ou Nottie dit in die eetsaal uit. Jy moet ’n papiertjie met jou naam daarop op jou laai se rand plak. Ons moet soggens uitvee en afstof ook. Haai, Santa huil al weer! Alie, gaan jy ook so huil? Jou ma is mos baie ver. Ons woon in die Karoo, dis net ’n dag met die trein. Het jy broers en susters, Alie? Ek het ’n groot suster wat al ’n kêrel het en ’n broer wat ’n bietjie ouer as ek is. Haai, jy praat darem baie min, weet jy!”
“My jinne, Hanna,” sê Minnie en sy val op haar bed neer, “jy praat ’n mens se bene lam. Jy vra Alie uit en dan wag jy nooit dat sy moet antwoord nie. Word jou kakebene nie glad uit lit uit nie? Santa, basta huil nou, man, ek gaan nie al jou goed uitpak nie.”
“Jinne, Santa, jy het dan vir Minnie hier by jou en jou ma sit net hier om die hoek op die volgende dorp! Vir wat huil jy?” vra Hanna.
“Ag, loop julle!” sê Santa en sy swaai haar kop en snuif ’n harde snuif. “Ek huil oor my pa wat my elke aand kom toegooi. Ek gaan nie hier bly nie, ek gaan sê Pappa moet my kom haal! Ek sal nie hier bly nie!” skree sy en val plat in die kussing met ’n fyn huiltjie.
Alie staan doodstil met haar nuwe waslappie en haar kam en borsel in haar hand. Dit voel of ’n mens afluister as ’n ander kind so voor jou huil.
Hanna se ronde blou oë gaan groot oop, maar Minnie kyk nie eers op van die laai wat sy regpak nie.
“Het jy broers en susters, Alie?” vra Minnie, so net of hulle in ’n ander kamer sit waar niemand so snik-snik en snuit-snuit nie.
Alie voel of sy wakker skrik en sy hang gou haar waslap oor die reling van die wastafel.
“Ja,” sê sy, “ek het ’n klein broertjie. Sy naam is Hennie en hy gaan vanjaar vir die eerste keer skool toe. Maar ek het ’n maat op die plaas wat amper soos my suster is; haar naam is Lulu. Sy is nou in ’n kloosterskool op Kimberley.”
“Haai, dis ’n snaakse ding om na ’n kloosterskool toe te gaan! Wat …” sê Hanna, maar Minnie praat sommer dwarsoor: “Julle het seker ’n mooi plaas, nè, Alie?”
Alie kyk op. “Ja,” sê sy, “ja, dit …” en toe is dit soos baie toefelantatprentjies wat vinnig oor mekaar skuiwe dat sy nie een mooi kan sien nie: die rivier waar dit na nat grond en gom ruik; die blink lywe van die Afrikanerbeeste wat teen mekaar die kraalhek inbeur; die vaal misvuurrokies oor die vlei langs die strooise; die klip-klop van die perdepote in die pad teen skemeraand; die kraak van ou Aron se sweepslag langs die kraal in die vroeë oggend. Al hierdie prentjies val oor mekaar in haar kop, en Alie kan nie van een van hulle mooi sê nie. “Ja,” sê sy, “ons het ’n mooi plaas.” Toe bêre sy haar kam en borsel in die laai en stoot dit saggies toe.
Katieng, katieng, katieng! lui ’n klok skielik so hard in die gang dat Alie agtertoe trap van skrik.
Hanna spring op. “Uittrekklok! Nag, julle ous. Ek moet nog party van my goed gaan uitpak en my skooldas soek; ek weet nie waar my ma dit ingepak het nie. Ek hoop jou sussie hou nou op met huil, Minnie,” sê sy al buite in die gang en trek die deur toe.
“Ons het ’n halfuur om uit te trek,” sê Minnie, “en dan lui die klok vir die stiltyd, Alie. Maak maar gou jou bed op, dan gaan bad ek solank terwyl julle uittrek. Kom, Santa, trek jou uit en borsel jou tande. Hier is jou klein kussinkie ook op jou ander kussing, net soos by die huis.”
Santa sê niks en dit voel vir Alie of sy vir haar kwaad is. Miskien moet sy vir haar iets sê. “Weet jy, Santa,” sê sy, “my boetie het op net so ’n klein kussinkie geslaap toe hy ’n babatjie was. Daar was ook sulke blou blommetjies op uitgewerk.”
Santa los haar rok wat al halfpad oor haar kop is. “Jy hoef nie te maak of ek ’n babatjie is nie, hoor jy! Ek is amper veertien en