Sy staan op, haar ken beslis vorentoe uitgesteek.
“As jy my vanaand hierheen gebring het om my te beledig en onder kruisverhoor te neem … Ons het mekaar vandag eers ontmoet.”
Skielik trek hy haar teen hom vas – styf, sodat sy die harde gespierdheid van sy liggaam kan voel.
“In Egipte speel tyd geen rol nie. Wat tussen ons is, is so oud soos die piramides en so vars soos die lotusblom wat vanoggend oopgekelk het.” Sy hande sirkel om haar gesig en haar ken word omhoog gedwing. “Een aand, Elmarie, gaan ek en jy in die maanlig oor die woestynsand ry. Nou is jy nog bang, maar dan …”
Dis sy laaste woorde wat haar na haar sinne terugskok en sy ruk haar los. Sonder om terug te kyk, storm Elmarie by die woonstel uit, die gang af totdat sy deur die toe hysbakdeure tot stilstand gedwing word. Met ’n bewende vinger druk sy die knoppie en kyk dan onrustig oor haar skouer.
Hoessein staan in sy woonsteldeur, leunend teen die kosyn. ’n Lui, tergende glimlaggie speel om sy lippe, die donker oë flits spottend.
“Dit sal nie help om weg te vlug nie, Elmarie. Wat bestem is, sal wees.”
Daar is ’n amper hoorbare snik van verligting op haar lippe toe die deure oopgaan. Haar hele liggaam bewe onbedaarlik toe sy eindelik haar kamerdeur agter haar toedruk. Maar terwyl sy nog met bonsende hart teen die deur aanleun, is daar skielik ’n klop en sy deins verskrik weg.
“Elmarie!” Dis onmiskenbaar Deon se stem. Met bewende hande sluit sy die deur oop. Deon kyk haar fronsend aan. “In hemelsnaam, waar was jy? Ek het al na jou gaan soek.”
“Ek … ek kon nie slaap nie. Ek was buite …”
“Jy maak my moedeloos! Dit is Egipte. Wil jy ook ontvoer word? Daar is iets wat ek jou wil vertel. Mag ek binnekom?” Sy staan opsy en eers toe die deur toe is, vervolg hy: “Die hotelbestuurder was netnou by my. Hy sê toe hy wou die saak eers daar laat, maar voel dis sy plig om my daarvan te vertel.”
“Van wat?”
“Dit het te doen met daardie tekening van die skarabee.”
“Wat daarvan?”
“Hy vertel dat daar die afgelope maande, dit kan selfs langer wees, geheimsinnige moorde in Egipte gepleeg is. By elke lyk is ’n tekening van ’n skarabee gevind – soortgelyk aan die een in jou kamer. Die laaste moord was omtrent ses weke gelede op ’n vrou wat, volgens hom, ’n stalletjie langs ’n straat gehad het. Sy is in die kraampie aangetref, dood – met ’n skarabee-tekening op haar bors.”
Elmarie se oë is vol vrees op hom gerig.
“Maar wat sê hy, wat dink die polisie daarvan?”
“Die polisie kan blykbaar nie veel uitgerig kry nie. Dit moet die een of ander geheime organisasie wees – die doel daarvan is onbekend. Nou glo ek nie meer dat daardie tekening sommer net hier rondgelê het nie. Dit is hier neergesit met ’n doel, net soos wat hier ingebreek is met ’n doel.” Hy klink opgewonde. “Dit gee ons die eerste leidraad om mee te werk. Begryp jy? Daar kan ’n verband wees tussen Marcelle se verdwyning en hierdie skarabee-kultus, sal ek dit maar noem. Ek gaan môreoggend heel eerste die polisie nader.”
Toe Deon na ’n rukkie teruggaan na sy kamer, sien Elmarie dat dit drie-uur is. Maar nog is sy nie vaak nie. Vrees hou haar wakker. Deon was so opgewonde. Het hy dan nie besef dat, indien sy afleidings korrek is, haar lewe in gevaar verkeer nie? En noudat sy tyd het om dit alles in haar gedagtes te oorweeg, besef sy ook dat iemand bewus is van die feit dat Marcelle se suster in Kaïro is; dat hulle weet wie sy is, waar sy tuis is, hoekom sy hier is. Hulle ken selfs die nommer van haar kamer! Wie kan dit wees? Onverbiddelik verskyn ’n gesig voor haar … Kan dit wees?
Dan ruk iets in haar styf. Die laaste moord … ’n Ou vrou wat ’n straatstalletjie gehad het … ’n skarabee-tekening op haar lyk … Marcelle het ’n hangertjie in die vorm van ’n skarabee by ’n ou vrou se straatstalletjie gekoop … Pas daarna het sy verdwyn. Sy, Elmarie, kom na Egipte. Daar word by haar kamer ingebreek, maar niks word gesteel nie. Sy vind ’n skarabee-tekening langs haar bed …
Kan dit wees? Sy steek haar hand voor by haar bloes in en haar vingers trek die skarabee-hangertjie uit, die stene flitsend in die elektriese lig …
Dis omtrent ’n uur later dat die kamerdeur saggies oopgaan. Deur die oop venster val die maanlig helder na binne en ets die vrouevorm in die bed duidelik af. Die donker gestalte kom nader, baie saggies, en buk dan vinnig vooroor …
3
Elmarie was omtrent ’n uur lank in droomland toe sy gewek word deur ’n hand op haar mond. Vergeefs worstel sy deur die newels van slaap. Toe sy eindelik tot haar volle verstand kom, is haar mond reeds toegebind. Sy stry teen die soekende hande, maar weldra is haar polse en enkels ook vas. Sy probeer om in die flou skemering in die kamer haar ontvoerder se gesig te sien, maar dit vorm net ’n donker vlek bokant haar. Voordat sy opgetel word, word die deken oor haar kop gegooi en om die res van haar liggaam gedraai. Sonder seremonie word sy dan oor ’n skouer gegooi en by die deur uitgedra.
Die angs in haar hart is onbeskryflik. Sy het opgehou met spartel, want sy besef dat dit haar niks sal baat nie. Sy voel hoe hulle die gang af beweeg, weg van die hysbak, en oomblikke later word sy versigtig by die brandtrap afgedra. Dan voel sy hoe sy agter in ’n motor plat op die vloer ingeskuif word. Die deur klap toe en die motor kom in beweging. Terwyl sy magteloos agter in die motor vasgebind lê, jaag die een vreesgedagte na die ander deur haar kop, volg die een vraag die ander op.
Wat sal Deon aanvang as hy môreoggend agterkom dat sy ook verdwyn het? Is Marcelle ook só ontvoer? Waarom word sy ontvoer? Waarheen neem hierdie man haar? Wat gaan met haar gebeur?
Aanvanklik het sy rigting probeer hou, maar later gee sy maar die saak gewonne. Dit voel soos ure later toe die motor skielik tot stilstand kom. Dit het reeds begin lig raak. Toe sy uit die motor getel word, skuif die deken voor haar gesig weg en sien sy hulle is in die agterplaas van ’n bouvallige ou gebou. Verwaarlosing en verlatenheid spreek uit die gebarste mure en stukkende vensters. Onkruid groei tot teenaan die agterdeur. Sy word binnetoe gedra. Met haar kop omlaag sien sy haar ontvoerder twee keer met sy voet op die vloer klop en ná ’n kort pouse dit weer herhaal. ’n Luik in die vloer word stadig opgelig en ’n vraag word in ’n vreemde taal gestel, waarop die man kortaf antwoord. Toe hy met sy vrag versigtig in die kelderverdieping afsak, gaan die luik weer agter hulle toe. Die lug om hulle is bedompig en muf en ’n flou skynsel verlig die ruwe trap wat na onder lei. Eindelik word sy op ’n stoel neergesit. Die prop word uit haar mond gehaal, maar die deken skuif weer voor haar gesig in, sodat sy niks kan sien nie.
Sy hou haar asem op. Sy kan aanvoel dat daar nog ’n persoon of persone buiten haar ontvoerder naby is. Die stilte in die kelder is drukkend, gelaai met spanning. Sy wag …
Toe die stilte eindelik verbreek word, tref dit Elmarie soos ’n emmer yswater. Sy het enigiets verwag – net nie om deur ’n vrouestem aangespreek te word nie, en dit nogal op perfekte Engels, al is die aksent swaar. Dis ’n sagte, slepende stem en Elmarie kan duidelik verstaan wat sy sê.
“Ons is baie jammer dat ons u soveel ongerief moet aandoen, juffrou Wiid. Dit was ongelukkig al manier om ’n onderhoud met u te bekom. Daar is ’n paar vragies wat u vir ons moet beantwoord, asseblief. Daarna sal u ongedeerd by u hotel terugbesorg word.”
Elmarie weet nie presies wat haar gevoelens op hierdie oomblik is nie. Die een oomblik voel sy lus om histeries aan die lag te gaan oor die formele wyse waarop sy gevra word of sy gemaklik is. Dan voel sy weer lus om woedend los te bars, en terselfdertyd is sy bewend van vrees. Sy sweet onder die deken en voel benoud, maar haar hande en voete is nog steeds vasgebind sodat sy nie kan roer nie.
“Kan die deken nie voor my gesig weggeneem word nie? Dis warm,” sê sy net.
“Natuurlik. Ek is jammer.”
Elmarie voel