Eindelik kom sy tot stilstand en voel hoe hande haar uithelp. Weer word sy ’n entjie gelei. Ná ’n paar oomblikke hoor sy die persoon voor haar tot stilstand kom en dan raak hande haar agterkop aan. Die blinddoek val voor haar oë weg. Ook die toue om haar polse word losgemaak en haar gesig vertrek van pyn toe sy haar arms vorentoe bring. Versigtig drapeer sy die deken stywer om haar lyf en kan dan die eerste keer na die persoon hier voor haar opkyk.
Sy staar verbaas na sy kleredrag. Dis ’n kort, wit linnerokkie soos wat die ou Egiptiese slawe gedra het. Sy hare is ook vierkantig om sy kop gesny, glad afgekam en hang omtrent vyf sentimeter bo die skouers. In sy hand hou hy ’n soort wapen vas wat vir Elmarie taamlik primitief voorkom. Die donker oë wat na haar kyk, is uitdrukkingloos en hy wink woordeloos met die hand dat sy hom moet volg.
Hulle stap nou in ’n lang, smal gang af. Brandende fakkels teen die mure gooi ’n rooi gloed voor hulle uit. Dan kom hulle voor ’n deur tot stilstand waar twee wagte, met soortgelyke kleredrag, haarstyl en wapens staan. Die swaar deur word oopgemaak en Elmarie word beduie om na binne te gaan. Toe sy binne is, hoor sy die deur agter haar toegaan. Sy is alleen.
Sy staan op ’n klein verhogie en nog ’n ry treetjies lei afwaarts na ’n vertrek waarvan die grondoppervlak heelwat laer is. Die mure is bar en kaal, ’n enkele fakkel flikkerend teen die oorkantste muur.
Maar hierdie dinge sien Elmarie net terloops raak. Wat haar hande na haar mond laat vlieg, is die gestalte van ’n vrou wat op ’n divan in die middel van die groot, kaal vertrek lê. Die fakkellig gooi ’n rooi gloed oor die stil figuur, maar Elmarie weet instinktief wie dit is.
“Marcelle!”
Haar uitroep laat die meisie op die divan vervaard orent spring en dit lyk asof sy ’n spook voor haar sien.
Elmarie vergeet van haar pyne en moegheid. Sy storm die trap af en die twee susters val mekaar snikkend om die hals. Dit duur ’n tydjie voordat hulle tot bedaring kom. Skielik druk die jonger meisie haar suster weg.
“Dan het hulle jou ook gekry! O, Elmarie, hoekom het jy hierheen gekom? Hoe het dit dan gebeur …?”
Elmarie vertel kortliks van haar en Deon se besluit om na Egipte te kom en wat met haar gebeur het.
“Marcelle, hulle wil daardie hangertjie hê wat jy vir my gekoop het,” sluit sy haar relaas af. “Laat ons dit vir hulle gee. Hulle het belowe om ons vry te laat as ons hulle sê waar die hangertjie is. Asseblief, Marcelle, ons lewens is tog meer werd as ’n ou hangertjie. Hoekom weier jy om hulle te sê waar dit is?”
Marcelle kyk haar eers stil aan. Dan sê sy sag, asof sy bang is dat hulle afgeluister sal word: “Elmarie, daar is iets in verband met daardie hangertjie … Hoekom wil hulle dit hê? Hoekom is dit vir hulle soveel werd?”
“O, laat dit soveel werd wees soos al die skatte van die wêreld saam, dan kan hulle dit vir my onthalwe maar kry. Wat kan dit tog aan ons doen …?” Elmarie se stem klink byna ongeduldig.
“Maar begryp jy dan nie?” Marcelle gryp haar suster se hande vas. “Die oomblik dat hulle weet waar die hangertjie is, is ons lewens niks meer werd nie. Dink jy een oomblik hulle sal ons werklik vrylaat, en dit terwyl ons soveel kan gaan vertel? Nee, Elmarie, dis ons enigste behoud dat ons weet waar die hangertjie is en hulle nie. Daarom sal hulle ons nie doodmaak nie. Terloops, waar is dit?”
Elmarie se mond gaan oop om te antwoord, maar Marcelle keer haar vinnig: “Of, nee, moet my nie sê nie. Dan kan ek ons nie verraai in ’n oomblik van swakheid nie.”
“Wat bedoel jy, Marcelle?”
“Hulle het my al gemartel.” Haar suster kyk stadig na haar op.
Elmarie trek haar asem in, ontsetting op haar gesig. Nou eers sien sy hoe haar suster verander het. Niemand sal ooit sê dat sy en Marcelle vroeër vir ’n identiese tweeling aangesien is nie. Die ligte hare is glansloos en verwaarloos. Die gesiggie is klein van maerte en angs en bekommernis, die liggrys oë diep weggesink bo wangbene wat prominent en hoekig uitstaan onder ’n vel wat bleek vertoon. Marcelle se blik dwaal rusteloos om haar.
“Dis hopeloos, Elmarie. Hier … hier sal ons oud en grys word en sterf. Dit is nie mense hierdie nie. Hulle is sadiste, monsters uit ’n tydvak wat al vergete is, opgestane mummies uit die graftombes van farao’s van duisende jare gelede.” Sy gee ’n meewarige glimlaggie toe sy in Elmarie se geskokte oë opkyk. “Ek is nie van my verstand af nie. Jy sal nog sien …” Weer gryp haar hande dié van Elmarie vas, en die drang in haar stem is soos iets tasbaars. “Hulle het alles menslik moontlik beproef om my aan die praat te kry. Hulle sal jou ook martel. Maar solank ons weier om te praat, sal hulle ons nie doodmaak nie. Ons mag nie praat nie, Elmarie, want dis ons enigste kans om miskien eendag lewend hier uit te kom. Verstaan jy? Al gebeur wat ook al – jy mag nie praat nie!”
Die twee susters staar mekaar aan, wanhoop in albei harte.
In Marcelle lê die wete dat daar vir haar geen bevryding gekom het met die verskyning van Elmarie nie.
En Elmarie … sy is eers te verslae om te dink. Die teleurstelling en vrees is so groot dat sy geen woorde het nie. Sy kyk om haar rond na die barheid en kaalheid, die verstikkende eensaamheid en afsondering wat soos ’n mis in die flou verligte vertrek hang. Is Marcelle reg? Sal hulle albei hier oud en grys word? Sal hulle hul verstand behou om dit te beleef? Sal hierdie mense – wie hulle ook al is – so lank geduldig bly in die hoop dat hulle tog eendag sal praat? En dan … Wie sal hulle ooit hier opspoor? Die polisie reken dis ’n hopelose saak en Marcelle het ’n paar minute gelede dieselfde gesê.
Sy hoor Marcelle haar asem intrek en kyk dan ook in die rigting waarin sy staar. Die deur het weer oopgegaan en in die donker skaduwees op die platform het twee skadugestaltes verskyn. Hul gesigte is donker vlekke – onherkenbaar. Net die omlyning is duidelik sigbaar en Elmarie se oë rek.
Van die oomblik dat haar blinddoek verwyder is, het sy die gevoel gekry dat hier iets vreemds aan die gang is – dat iets buitengewoons aan alles, selfs die atmosfeer, kleef. In die vreugde van die oomblik en die ontsteltenis daarna het sy nie opgemerk dat ook haar suster vreemd geklee is nie. Maar nou onthou sy dat Marcelle ’n lang wit rok aanhet, met bande oorkruis oor die bors en sandale wat uitheems voorkom.
Die fakkellig gooi ’n dowwe gloed oor die vrouegestalte en voor haar verbysterde oë sien Elmarie dat die vrou geklee is soos wat sy haar kan voorstel Egiptiese koninginne eeue gelede geklee was. Op haar kop is ’n skitterende hooftooisel, ’n goue band daarom wat op die voorkop saamsmelt in ’n embleem van die kop van ’n arend. Om die hals is ’n breë kraag wat kleurryk blink. Om die naakte arms is breë armbande, party bo die elmboë. Twee daarvan het ook die goudkleurige glinstering van die hooftooisel; die ander is met edelgesteentes versier wat in alle kleure die fakkellig opvang en terugkaats. Die res van haar kleding bestaan uit ’n los bostuk wat styf om haar bolyf span, ’n los lendekleed wat van laag oor die heupe af uitreik na onder tot op die voete en belaai is, soos dit vir die verbysterde Elmarie voorkom, met edelgesteentes van alle soorte. ’n Los purperkleurige mantel hang oor die een kaal skouer.
Die mansgestalte effens agter haar is minder duidelik. Maar Elmarie kan uitmaak dat ook hy ’n soort kleed dra, asook ’n breë kraag belaai met edelgesteentes, ’n hooftooisel en sandale.
“Wat … wie is dit?” vra sy verstom op fluistertoon.
“Die opgestane mummie van koningin Hatsjepsoet, regerende koningin van die agttiende dinastie, in die tydvak 1 500 jaar voor Christus,” fluister Marcelle terug.
Elmarie swaai haar kop vinnig na haar suster, totale verbystering op haar gesig.
“Marcelle, dis onsin! Wil jy my wysmaak daardie mens wat daar staan, is ’n Egiptiese koningin wat meer as drie duisend jaar gelede geleef het?”
Marcelle se oë bly op