“Dink net hoe spoggerig ons dan gaan lyk,” het hy gelag.
Dit was op pad terug na my ma toe, die Sondagaand, dat ek die moed bymekaar geskraap het om my pa te vra of ek by hom kon kom bly.
“Hoekom?” het hy verbaas gevra. “Ek dag dan jy en jou ma bly so lekker daar?”
“Dis nie dit nie. Dis oom Danie, ek hou nie van hom nie.”
“Ek dag dan jy het gesê hy is so goed vir jou en Mamma? Is hy nie?”
Ek het lank gedink. Ek sou jok as ek sê dat hy nie goed vir ons is nie. Moet ek my pa die waarheid sê? Wat sou sy reaksie wees? Dis waar dat ek nog altyd met my pa kon praat, maar oor só iets? “Hy ís goed vir ons.”
“Nou toe. Dit is net nie moontlik om by my te kom bly nie, Anna. Jy weet tog dat ek soms nagdiens werk, wie sal dan na jou kyk? ’n Ma kyk tog die beste na haar kind. En dink net hoeveel jy na haar sou verlang. Is ek nie reg nie?”
Ek het geknik: ja.
“Ek is lief vir jou, Anna,” het hy gesê toe hy my voor die meenthuis aflaai.
Maar nie lief genoeg om my hier weg te vat nie, het ek gedink.
My ma het my kopskuddend ingewag. “Ek kan nie glo jou pa koop vir jou ’n hond nie. Ek hoop nie julle dink die ding gaan hier kom bly nie.”
“Nee, Mamma.”
“Ons kan nie ’n hond in die meenthuis aanhou nie, Anna. Die erfie is te klein, en jy het mos ’n kat.” Asof sy jammer is.
My standerddriejaar het maar soos die voriges begin. Maar omdat my skoolwerk puik was, het die onderwysers my anders as die res behandel. Nie noodwendig beter nie, net anders. En natuurlik was ek die bleeksiel in die klas. Die een wat altyd haar huiswerk doen, die een wat nie veel erg aan sport het nie, wat eerder twee keer ’n week haar balletpassies oefen. Dit was nie asof ek nie van sport gehou het nie, ek het. Maar ek sou eerder rugby of krieket wou speel, nie netbal nie. Die baan was te klein, die bal te rond, en dit het my eindeloos frustreer dat jy nie daarmee mag hardloop nie. Ná al die moeite om die bal in die hande te kry, moet jy gaan stílstaan om uit te gee? Dit het nooit vir my sin gemaak nie.
“Was Pappa goed in sport?” vra ek een naweek terwyl ons wag vir die pizza in die oond om warm te word.
“Hoe dink jy?” Hy was besig om borde uit te haal. “Gooi solank vir ons iets in om te drink.”
Ek het glase uitgehaal, koeldrank vir my, ’n bier vir hom. “Pappa wás seker goed.”
“Goed genoeg.”
“Was Ma goed?”
“Nee,” het hy gelag, “sy was nooit die sportiewe soort nie.”
“Nie eens op skool nie?”
“Veral nie op skool nie. Sy het geleer, dís waarin sy goed was.”
Hulle was saam in die klas, my pa en ma. En ’n paar jaar ná skool is hulle getroud. Hulle was vyf jaar getroud voor hulle my gehad het.
“Ek is ook nie goed nie.”
“Nee wat, ek dink jou belangstelling lê dalk net elders.” Hy het die pizza uit die oond gehaal, tafel toe gedra. Ons het ingeskep, pizza en chips.
Na my eerste mond vol vra ek: “Wat beteken ambisieus?”
“Hete, maar jy is vol vrae vandag.” Hy het sy skyf pizza laat sak. “Dit beteken ’n mens wil graag verder vorder in jou werk of sport. Verstaan jy?”
“Is Pappa nie ambisieus nie?”
“Hoekom vra jy?”
“Mamma sê jy sal nooit verder as ’n sersant vorder nie, want jy is nie ambisieus genoeg nie.”
Hy het sy glas bier opgetel, ’n vinnige sluk gevat. “Anna, kom ek vertel vandag vir jou iets belangriks. Om gelukkig met jouself te wees is soms belangriker as ambisie. Jou ma is seker reg, ek sal nooit meer as ’n sersant wees nie. Ek het ’n polisieman geword omdat ek gedink het ek kan ’n verskil maak. Die waarheid is ek kan nie. Hoekom moet ek streef na meer as wat ek het? Ek is tevrede om ’n sersant te wees. Dis iets wat jou ma nooit kon verstaan nie. Dis al wat ek ooit wou wees. ’n Sersant en ’n pa. Ek het vir jou, my bakkie, Kaptein, die huis,” en hy beduie met sy hande, “kos in die kaste, klere aan my bas. Wat meer wil ’n man hê? Behalwe nog ’n bier?” Hy het geknipoog, die glas vir my aangegee. “Anna, mense met ambisie het gewoonlik te veel geld, en te veel geld is ’n onding. Geld kan nie geluk koop nie. Onthou dit.”
Ek het ja geknik, ingeskink en sy glas vir hom aangegee. “Pappa?”
“Nóg ’n vraag?”
“Wie is die tannie in die foto op jou bedkassie?”
Hy het in sy bier verstik, woes begin hoes. Ek het opgespring en hom op sy rug geklap. “Genoeg,” het hy hees gesê, “dis oor.” Hy het nog ’n sluk bier gevat. “Ek wou jou nog van haar vertel. Haar naam is Cecilia.”
“Is sy Pa se meisie?”
“Sy is.”
“Bly sy hier by Pappa?”
“Nee, anders as jou ma en oom Danie, glo sy nie aan … saambly voor die huwelik nie.”
“Hulle bly nie by ons nie. Dis te ver van Klein-Danie se skool af. Hulle kom bly net naweke by ons.”
“Mm.”
Ons was klaar met die ete, ek het die borde bymekaar gemaak. Ek het skottelgoed gewas, my pa het afgedroog en weggepak. “Pappa, is jy lief vir Cecilia?”
“Ja, Anna, ek is.”
“So lief soos vir Mamma?”
Hy het ’n oomblik opgehou met afdroog, die bord in sy hand. “Ek sal nooit weer vir iemand só lief kan wees nie. Maar ek maak jou ma ongelukkig en Danie nie. Cecilia maak weer vir my gelukkig.”
Ek kon dit sien. Die geluk was terug in sy oë. “Gaan jy met haar trou?”
“Dis nog te vroeg om te sê,” het hy geglimlag.
“Ek wil haar graag ontmoet.”
“Moet ek haar nooi vir ete, môre?”
“Ja!”
“Nou goed, dan maak ons so.”
Ek het van Cecilia gehou. Sy was kort, effens rond, met lang bruin hare en lang rooi naels. En sy was vriendelik. Sy het met my gepraat soos my pa met my praat. Nie soos my ma nie. Asof sy my maat is. Sy het my uitgevra oor my skool en ek het haar alles vertel. Waarvan ek hou en nie hou nie. Wie my vriende is. Van my ballet. En sy het my pa Hennie genoem, nie Hendrik, soos my ma, nie.
My pa kon nog altyd lekker kos maak. My ma het baiekeer gesê hy is tuis in ’n kombuis, dat hy sy ware roeping gemis het, dat hy ’n kok moes geword het. Dit was een van die min kere dat sy iets goeds van hom gesê het. Vir die ete met Cecilia het hy kerriehoender en groente gemaak. Ek het die tafel gedek, vir die mooiheid wynglase uitgehaal.
“Slim kind,” het my pa gesê en ’n bottel wyn uit die yskas gehaal. Toe vir hom en Cecilia elk ’n glas geskink. Vir my ’n halwe. Dit was my eerste glas wyn, ek het baie groot en belangrik gevoel.
Na ete het sy die borde bymekaar gemaak en vir my pa gesê: “Ek weet jy brand om na die krieket te luister, ek en Anna sal opwas, sit jy maar solank jou radio aan.”
“Dankie.” Hy het geglimlag en haar ’n drukkie gegee. Hulle het dit heeldag al gedoen, mekaar drukkies gegee.
Terwyl ons skottelgoed was, het ek haar gevra of sy kinders het.
“Nee, ongelukkig nie.”
“Is jy ook geskei?”
“Nee,