“’n Neef se seun en sy vrou, en hulle kinders. Ons enigste kind is in Londen … hy is darem op pad …”
“Gaan hy ’n rukkie bly?”
Tom glimlag. “Ek glo nie. Hy wil eintlik niks meer met die land te doen hê nie. Hy wou hê ek en sy ma moet in Engeland by hom gaan bly, maar ek is te oud om te verplant … en dan was daar haar siekte …”
“Teken van die tye, die families wat so oor die aarde versprei word.” Elize vererg haar so ’n bietjie vir haarself omdat sy aan niks anders as dié cliché kan dink nie. Sy is jammer vir die ou man, maar dink nie dat sy heeltemal opreg oorkom nie. Sy wou hom nog gevra het oor die man wat sy gister in sy tuin sien werk het, maar besluit om eerder by ’n ander geleentheid daarna te vra – dalk gaan sy dan regtig onsensitief klink.
Haar tuin, wat eintlik net bestaan uit ’n strook struike en ’n tuinpaadjie voor die huis en nog struike buite die heining, is erg verwaarloos. Die hele agterplaas is geplavei.
Sy het nooit daaraan gedink om vir die vrou van wie sy die huis gekoop het te vra om die tuin so netjies te hou soos wat dit was toe dit geskou is nie. Sy het gedink ’n mens hou jou tuin netjies totdat die mense aan wie jy dit verkoop het daar intrek, maar die oomblik toe die kontrak geteken is, het die vorige eienaar opgehou om haar tuin te versorg sodat die onkruide oral uitskiet, selfs tussen die steenplaveisel van die sypaadjie.
En sy wil nie sommer enigeen van die straat af as tuinwerker huur nie. Dis te gevaarlik. Jy hoor te veel van mense wat deur hul tuinwerkers doodgeslaan word.
Die res van die week werk Elize hard: sy praat met vryskutte oor artikelidees; sy en Bessie bespreek ’n artikel wat Bessie gaan skryf oor vervoer na en van ’n plakkerskamp – Bessie en ’n fotograaf sal Donderdagaand daar oorslaap en Vrydag met ’n taxi werk toe ry om te sien hoe lank die trippie duur. En hoe dit is om in ’n plakkerskamp oor te bly.
“Maar waag jy nie te veel nie?” wil Elize tog ’n bietjie bekommerd weet.
“Nee, my ma se huishulp het alles gereël en sy sê daar is nie op die oomblik probleme nie.”
Maggie en ’n fotograaf sal by Muldersdrift gaan ondersoek instel na misdaad en wat daar gedoen word om aandag aan die probleem te gee.
“Bly maar so ver as moontlik weg van politiek af.”
“Is dit hoegenaamd moontlik?” vra Maggie. Sy lyk soos lente in ’n perskekleur rok.
“Maak jou fokuspunt vroue en hoe hulle die situasie beleef.”
Elize sit saam met Maggie en Bessie op ’n bank onder ’n boom in die tuin. Dis vir haar makliker om daar met die twee jong vroue te praat, weg van Hermia se fronse en verergde en afkeurende gebare. Elize het die eerste dag al besluit om haar so min moontlik aan Hermia te steur, maar sy kan nie help om feitlik die hele tyd daarvan bewus te wees dat Hermia nie saamstem met die meeste goed waaroor sy met die joernaliste praat nie. Selfs tydens haar telefoongesprekke met vryskutjoernaliste kyk Hermia fronsend op van haar lessenaar asof sý pas iets onvanpas gesê het.
Voordat sy huis toe gaan, sien Elize Michelle se sms: “Pappa het my vroeg kom haal en ons is op pad Laeveld toe.” Nie ’n “x” of ’n “lief vir Mamma” nie. Haar pa is by ’n ander vrou, maar dit lyk of Michelle háár vir die situasie blameer.
Maar sy wil nie die naweek daaroor tob nie.
Elize, haar enigste broer, Eben, en sy Engelssprekende vrou, Catherine, gaan fliek en uiteet. Hy moet net soms van die kinders af wegkom, het hy gesê, maar toe sy vra of hy en Catherine dan nie alleen wil uitgaan nie, het hy net gesê: ’n ander keer. Sy het geweet hulle doen dit sodat sy nie alleen moet wees op ’n naweekaand nie. En sy was bly oor hulle bedagsaamheid. Maar het tog gewens dat sy nie so swaar op hulle moes leun nie.
Elize hoor die snikke toe sy die stoeptrappies oploop.
In die voorportaal trek die sekretaresse ’n geamuseerde gesig. “Drama-drama!” sê sy.
In die groot oop kantoor sit Bessie op haar stoel by haar rekenaar, haar kop in haar hande. Sy snik so hard dat Elize dink daar moet dood in haar familie wees. Maar nie toe sy na Sarita kyk nie. Sarita se uitdrukking is iewers tussen vererg en geamuseerd.
Gloria, die jong uitlegkunstenaar, haar goue krulle met ’n lang serp weggebind, kyk vlugtig op en glimlag. Gryskop Ulla konsentreer op haar skerm.
“Wat gaan aan?”
Bessie kyk op met gewonde oë.
“Hermia het gesê my naam gaan nie by die plakkerskamp-artikel kom nie. Sy gaan ’n skuilnaam, haar eie skuilnaam, daarby sit.”
“Hoekom?”
“Oor ek dit glo nie goed genoeg geskryf het nie … en oor sy nog so baie daaraan moes werk.”
“Ek sal met haar praat.”
“Sal nie help nie. Sy’s nou by Lettie om vir haar te sê.” En Bessie huil nog harder.
Elize sien toe eers dat Lettie se deur toe is.
Bessie se gesig word rooi. Woede stoei met die trane. “Hermia is ’n blerrie feeks …” kners sy.
“Kom ons gaan drink koffie. Ek betaal.” Toe Bessie nog talm, sê sy: “Toe, toe, jy kan nie met haar praat as jy in so ’n toestand is nie.”
Elize neem Bessie na Cresta. Hulle bestel cappuccino’s by Nino.
“Ek het van mense wat saam met Hermia gewerk het, gehoor dat sy ’n poephol is wat die lewe vir ander onaangenaam maak,” sê Bessie wat opgehou huil het, maar nie haar grief wil laat los nie. Die wit van haar oë is nog baie rooi.
Elize het min of meer dieselfde gehoor, maar wil nie ’n senior medewerker voor ’n junior afkraak nie. “Bessie, jy moet my vertrou. Bly hieruit. Gaan aan met jou werk. Ek sal dit hanteer.”
“Goed,” sê sy, maar nie voordat sy Elize in die oë gekyk het nie. “Ek wou jou al gevra het: Hoekom het jy by ’n vrouetydskrif begin werk? Ek bedoel, ek sal nie Beeld hiervoor verruil nie.”
“Ek het eintlik weggehardloop,” sê Elize. “Ek is pas geskei, en wou nie die hele dag in my eks en sy nuwe liefie se gesigte vaskyk nie.”
“Ek het nie geweet nie … en julle huis teen die bult met die uitsig oor die stad … bly jy nog daar?”
“Nee, dis verkoop.”
“Ag nee, as ek jou sien, dan dink ek aan jul lekker huis …”
“Hoe weet jy van die huis?”
“Onthou jy nie, ek het eenkeer toe ek nog ’n student was saam met jou gery vir ’n storie en jy het by jou huis aangery omdat jou dogtertjie siek was … sy’s seker nou al yslik groot?!”
“Ja, Michelle is al veertien.”
Bessie vee haar wit cappuccino-roomsnor met ’n papierservetjie af. “En hoe reageer sy?”
“Dis nie vir haar maklik nie.”
“Natuurlik nie … waar bly jy nou?”
“Greymont.”
Bessie dink ’n oomblik na, glimlag toe en sê: “Jy het darem flippen ver bultaf geval.”
Ten spyte van die seer gevoel wat in haar keel nesskop die oomblik as iemand iets persoonliks oor die egskeiding sê, wil Elize lag. “Ja, flippen ver geval.”
Bessie bestel nog ’n cappuccino en sy wil ook ’n croissant met kaas daarby hê. “Ek sal vir myself betaal,” sê sy.
Toe hulle by die tydskrif se hek inry, sien hulle albei dadelik vir Hermia op die bankie onder die boom in die tuin sit en rook.
“Gaan binnetoe,” sê Elize. “Ek gaan met haar praat.”
“Maar