Elize kyk vlugtig na Michelle wat stip voor haar kyk.
“Hoekom het jy nie by Fransie gewag nie?”
“Ons is nie meer vriende nie.”
“Hoekom nie? Het julle baklei?”
“Ek is nie lus om nou daaroor te praat nie.”
Elize byt op haar tong. Sy het die irritasie in Michelle se stem gehoor, maar besluit om nie te reageer nie. “Ek dink ons moet vanaand gaan pizza eet,” sê sy. “En ek is honger. Ons kan sommer nou al by die pizzaplek stilhou.”
“Nee, ek wil eers gewone klere gaan aantrek.”
Hulle ry in stilte.
In die huis kyk Michelle verbaas na die opgestapelde skottelgoed in die wasbak. “Ek dog Lina was hier.”
“Ek het gewag en gewag, kwart voor nege gery. Ek was laat vir ’n vergadering.”
“Ag nee, dan’s niks ook gestryk nie.”
Waar Elize by die kombuistafel sit en deur die koerant blaai, hoor sy Michelle brom in haar toe slaapkamer en hoe sy die kasdeure toegooi. Sy hoor haar die deur oopmaak en na háár kamer gaan en die kas oopmaak.
“Bly uit my kas uit,” roep sy.
“Ek leen net ’n swart T-hemp.”
Michelle het blou denimjeans aan by die swart T-hemp, sien Elize toe sy inkom. Haar lang ligte hare hang los op haar skouers. Sy is baie skraal, waarskynlik ’n kombinasie van gene en die judo, dink Elize. Sy is aantreklik met helderblou oë (soos haar pa) en ’n groot mond met ’n eiesinnige opwipbolip, maar gelukkig nie so popmooi soos haar vriendin Fransie nie. Popmooi vroue sukkel dikwels om hul brein en talente te ontwikkel. Dis of hulle hulle so verlustig in hul uiterlike, asof dit ’n prestasie is wat hulle behaal het, eerder as ’n gawe, dat hulle nie werk aan ander dinge nie. En ander mense, nie net mans nie, reageer so positief op vroulike skoonheid dat die besitter daarvan dink die hele wêreld moet haar haar sin gee. Wel baie keer. Beslis so in Fransie se geval. Dis dalk glad nie so sleg dat Michelle en Fransie ’n uitval gehad het nie. Solank sy net ’n ander beste vriendin kry. Op veertien het jy so iemand nodig.
“Los net jou Blackberry tot ons weer by die huis is,” sê Elize toe hulle oorkant mekaar sit en Michelle se duime begin werk.
“Boodskap van Pappa,” sê Michelle asof dit alles moet verklaar.
Hulle eet in stilte omdat Michelle nadat sy ’n paar keer aangespreek is, wel opgehou het om vir haar pa sms-boodskappe te stuur, maar nou eintlik niks het om te sê nie.
Elize vra hoe dit by die skool gegaan het en Michelle sê goed, maar daar was net die gewone goed, niks interessants nie.
Elize vertel van al die titels wat vir die nuwe tydskrif uitgedink is en Michelle trek haar gesig. Sy dink Poplap is ’n simpel naam, en glo nie dat enige van die ander name jongmense sal trek nie.
“Jongmense het in elk geval nie geld vir tydskrifte nie. Hulle lees hulle ouers s’n.”
“Maar hulle sê tog vir hulle ma’s as hulle van ’n tydskrif hou …”
“En dan koop hul ma’s dit.”
Hulle lag, maar dan versink Michelle weer in haar eie gedagtes terwyl sy die pizza aanval.
Terwyl sy eet, dink Elize wat sy vanaand nog alles by die huis moet doen voordat sy kan gaan slaap.
2
Sarita Wessels was haar hare onder die stort en skrop haar lyf daarna met ’n borsel totdat haar vel gloei. Sy droog haar met hardhandige bewegings af, asof sy die vetrolle wil wegvryf, spuit reukweerder onder haar arms en ook waar haar groot borste hangvoue maak.
Sy kies ’n smaraggroen kaftan wat haar bruin oë komplementeer.
Terwyl sy haar grimering met groot sorg aanwend, neurie sy saam met Neil Diamond “Sweet Caroline, good times never seemed so good, I’ve been inclined to believe they never would.”
Die sanger is ’n skelm plesiertjie. As mense oor haar musieksmaak uitvra, vertel sy van haar liefde vir Bach, Beethoven en Mozart, maar eintlik het sy ’n eklektiese musieksmaak wat ook die Beatles en Afrikaanse sangers soos Amanda Strydom en Laurika Rauch insluit.
Maar vanoggend is dit net sy en Diamond.
Sy het reeds twee koppies sterk koffie gedrink. Sy skakel die ketel aan. Dalk groen tee. Sy het iewers gelees dit maak maer. Japannese drink dit glo saam met elke ete. Maar dis so sleg, smaak soos medisyne. Dalk moet sy vir haar ’n plak donker sjokolade koop op pad werk toe. Donker sjokolade is glo baie gesond, het sy iewers gehoor. Oor die radio?
Net vanoggend was sy weer van die voue om haar lyf bewus, van haar arms wat dril as hulle beweeg, van haar stamperbene.
Nie dat sy ooit daarvan kan vergeet nie. Hoeveel kennisse het haar nie al van dié of daardie wonderlike dieet vertel nie. En haar ma tob oor haar enigste dogter se gewig omdat daar nie ’n man in haar lewe is nie. Sy het al vir haar ma probeer verduidelik dat as jy mans wil ontmoet, jy nie by ’n vrouetydskrif moet werk nie. Maar van toe af vra haar ma elke keer as sy haar bel of besoek wanneer sy vir haar ’n ander werk gaan kry.
Sarita het liefs nie vertel van die talle geflopte afsprake wat sy gehad het nadat sy by ’n maatsoekagentskap op die internet aangesluit het nie. Dalk was sy net te realisties toe sy haar voorkoms beskryf het. Dalk moes sy nie gesê het sy is baie oorgewig nie. Maar hoe op aarde kan jy honderd kilogram wegsteek as jy ’n afspraak met ’n man nakom? En die twintig plus afsprake vir koffie was ’n mors van tyd. Omtrent al die mans was oorgewig, nog selfs meer gewigtig as sy. En sy soek nie iemand om haar te troos en saam met haar dik te wees nie. Sy soek ’n mooi man wat haar kan inspireer om maer te word. Een van die mans het eintlik net ’n ma gesoek. Sy ma is onlangs oorlede en hy het openlik gesê dat hy iemand soek om hom te bederf, vir hom lekker toebroodjies in te pak kantoor toe en sy plek skoon te hou. Hy is glo nie eens daaraan gewoond om sy handdoeke van die badkamervloer af op te tel nie. ’n Ander een het weer gekla dat vroue hom nie verstaan nie. Hy het verlore gelyk en sy het vermoed hy soek ’n soort reddingstou om hom teen die lewensafgronde uit te sleep. Daarna het sy ’n koffieafspraak gehad met ’n man wat daaroor gespog het dat hy al met enige moontlike en onmoontlike meisie ’n verhouding gehad het: van anoreksies tot ondergewig, tot maer, tot normale gewig, tot effe oorgewig. Sy sou die eerste obese een op sy kerfstok wees. Toe hy dit sê, het sy haar handsak gegryp en uitgeloop sonder om een keer terug te kyk. Toe het sy ook besluit om nie meer sulke afsprake te maak nie.
’n Jong vrou wat sy by een van haar vriendinne ontmoet het, het vertel dat sy ná 65 sulke afsprake uiteindelik die man ontmoet het met wie sy nou ’n verhouding het. Op daardie oomblik het Sarita besluit sy is nie só desperaat nie.
Sy pak drie hardgekookte eiers, ’n paar slaaiblare en ’n klompie klein tamaties in ’n kosbakkie. Sy hoop dat dit haar honger tot vanaand kan weghou.
As sy net so tien kilo’s kan verloor. Daarna nog tien. Nie omdat dit haar ma pla dat sy oorgewig is nie. Nie omdat daar nie ’n man in haar lewe is nie. Sommer net. Vir haarself.
Vroegoggend toe Elize uitgaan om Beeld op te tel, staan haar buurman met sy grys kop op die grasperkie voor sy huis met ’n beker in sy hand.
Elize kry die afstandbeheer, maak die hek oop en stap tot by die man. Sy stel haarself voor en sê: “My innige simpatie. U vrou, nie waar nie?”
Hy neem haar uitgestrekte hand. Sy handdruk is ferm. “Cecile was baie siek en tog was dit heel onverwags. Ek dink nie ’n mens is ooit heeltemal voorbereid op die einde van ’n lewe nie.”
Ook nie die einde van ’n huwelik nie, dink Elize, maar sy sê: “U moet sê as daar iets is wat ek kan doen meneer … e …”
“Ehlers,” sê hy. “Tom Ehlers. Sê sommer Tom. Maar daar is nie regtig iets nie. Dis nou al meer