Sy gaan haal ’n botteltjie met kraanwater uit haar yskas en gee dit deur haar traliehek vir hom aan.
Elize kyk weer op die wekker langs die stoof. Al so laat? Sy kan nie langer vir Lina wag nie. Die treine is seker weer laat, of daar is ’n busstaking, hoewel sy niks oor die radionuus gehoor het nie. Sy kry haar handsak op die kombuistafel, maak die agterdeur toe, skakel die alarm aan, luister na die alarm se waarskuwingsgeluid terwyl sy die agterdeur oopmaak, toemaak en sluit. Sy sluit ook die veiligheidsdeur, klim die trappe af, sluit haar motor oop met die afstandbeheer, klim in, druk die hek se afstandbeheerknoppie, wag dat dit oopswaai, maak seker dat haar kar nie teen die hek sal skuur nie en ry versigtig agteruit. Sy wag in die inrypad tot die hek toegaan voor sy wegry.
Die lykswa staan nie meer voor die buurhuis nie.
Sy is amper by haar bestemming toe haar selfoon begin lui. Seker Lina wat nou voor die toe hek staan. Sy ignoreer dit. Sy wag vir die verkeer, draai dan regs in Beyers Naudé. ’n Entjie verder draai sy links en feitlik onmiddellik weer regs, ry ’n paar honderd meter in die straat af, draai weer regs by ’n huis se oprit in en hou by ’n toe hek stil. Sy klim uit, druk die knoppie, sê wie sy is toe ’n vrouestem vra. Toe die hek oop is, ry sy binnetoe en stop agter ’n hele ry motors.
Dis ’n paar tree na die stoep en die oop voordeur. Die vrou by die lessenaar kyk op, maar sê niks nie.
“Elize Greeff,” stel sy haarself voor. “Lettie van Graan het gesê …”
“Hulle het al begin,” sê die vrou sonder om te sê wat haar naam is.
Sy beduie met ’n slap wit handjie agtertoe.
Elize volg die stemme deur ’n vertrek met ’n warboel van lessenaars, stoele, en bokse met rekenaars, deur ’n kleiner leë vertrek na ’n gang met deure aan albei kante. Die stemme, nou so hard dat sy amper kan hoor wat daar gesê word, lei haar deur ’n groot kombuis na ’n toegeboude agterstoep.
Lettie van Graan sien haar dadelik raak. Lettie se blonde hare is tot net onder haar ken reguit gesny met ’n sypaadjie en ’n gordyntjie. Sy laat sak haar groot bruin oë opsigtelik na haar horlosie.
Die groep mense by Lettie kyk om.
“Jammer ek is laat,” sê Elize, “my huishulp …”
Lettie stel haar aan almal voor: twee joernaliste, een wit, een bruin, een sub (net een sub?), twee kunstenaars en ’n verhaalredakteur. Elize sal later probeer om al die name te onthou. Sy het lang, dik Sarita Wessels, wat ’n paar huise van haar af bultop woon, al ontmoet. Sarita is ondanks haar groot lyf ’n heel aantreklike en goedversorgde vrou met ’n dik bos bruin hare. Sy het ’n oranjegeel kaftan aan en dra drie stringe groen krale. Sarita is al jare lank rooi rose se verhaalredakteur. Nou seker was. Sy het nie eens geweet Sarita is weg by die tydskrif nie. Dis Sarita wat Lina aanbeveel het omdat sy nog nooit enigiets uit die huis laat verdwyn het nie. En ja, dis nogal belangrik as jy jou huis vir iemand ooplos terwyl jy nie self daar is nie. Lina vat dalk niks nie, maar sy kan nie Afrikaans verstaan nie omdat sy uit die Oos-Kaap kom en Elize, wat geen swart taal kan praat nie, verstaan dikwels nie Lina se Engels nie.
Sy het al van die modieuse sub – Hermia – gehoor. Glo baie goed met die woord op papier, maar minder vaardig met die woord as sy met haar medewerkers te doen het. Die jong wit joernalis, Bessie, ja, dis haar naam, Bessie, het ’n tyd lank ’n internskap by Beeld gedoen. Bessie se groot blou oë kyk vriendelik na Elize en sy groet met ’n knik van haar kop sodat die kraletjies van haar lang, dun oorbelle vrolik saamskud.
“Ek het nou net vir die ander genoem dat ons baie van vryskutte gebruik gaan maak,” sê Lettie. “’n Hele paar bekendes gaan onder hul eie name vir ons werk en ’n hele paar, wat by ander publikasies werk, onder skuilname. Ook die mode, skoonheid en kos sal deur vryskutte gedoen word.”
“Is dit wys?” vra Sarita. “Al die vrouetydskrifte het redakteurs vir daardie afdelings en dan het hulle nog helpers ook.” Haar dubbelken dril in haar nek as sy praat.
“Ons gaan nie probeer om beter te wees as hulle op dié gebied nie,” sê Lettie en sy glimlag asof sy baie in haar skik is met haar antwoord. “Daardie afdelings is baie duur. Ons sal vir die vroue meer gee om te lees, meer artikels met diepte, meer verhale. Ons mik vir volwasse vroue.”
“’n Afrikaanse Woman and Home dus,” sê die elegante Hermia. Sy knik haar kop goedkeurend. “Ek hou van die idee.”
“Wat artikels betref,” gaan Lettie voort: “Almal van julle moet dink aan artikelvoorstelle wat julle teen die einde van die week aan Elize kan gee.”
“Sarita, vertel bietjie wat jy alles vir verhale beplan.”
Sarita praat entoesiasties van vervolgverhale, van verhale, sy noem name van bekende skrywers wat gaan meewerk. “Wat ons ook gaan doen,” sê Sarita en pouseer dramaties, “. . . ons gaan ’n volle bladsy (of twee, het Lettie belowe) aan gedigte afstaan.”
Toe niemand entoesiasties lyk nie, sê sy: “Ek het dit geïdentifiseer as ’n leemte by tydskrifte. Daar is genoeg mense wat belang stel, wat bydraes wil maak … en natuurlik hoef ’n mens hulle nie te betaal nie, hulle sal maar net te bly wees om hulle gedigte gepubliseer te sien.”
“Het die baba al ’n naam?” vra die bruin joernalis, Maggie, vir Lettie. Sy het ’n fyn gesiggie, sensuele mond, rooibruin hare, donker oë en ’n gladde ligbruin vel. Toe sy aan Elize voorgestel is, was Elize daarvan oortuig dat sy haar naam nog nooit by ’n berig raakgelees het nie.
“Ek het gedink aan Uniek,” sê Lettie asof sy lank en diep oor die titel nagedink het.
“Briljant,” sê Hermia.
Almal anders proe onseker aan die naam. Die ouer uitlegkunstenaar lyk of dit haar slegte spysvertering gee. “Ek hou van ’n vrouenaam vir ’n vrouetydskrif,” sê sy. “Maar iets moderns en sjieks … soos Theresa.”
“Ek hou daarvan,” sê Bessie en kantel haar kop sodat haar een lang oorbel byna aan haar skouer raak.
“Nog voorstelle,” vra Lettie.
“Wat van Poplap?” vra die mooi jong kunstenaar met dik geel krulhare wat woes om haar kop staan.
“As dit ’n kinderblad was, Gloria …” dril Sarita.
“Of Pamperlang,” sê Gloria asof daar nie pas op haar vorige voorstel getrap is nie. Gloria, goue krulle, dit pas, dink Elize.
“Uniek, Theresa, Poplap, Pamperlang … Nog voorstelle?” vra Lettie.
Daar word nog ’n klomp name bygevoeg: Dapper Dames, Flink Vroue, Femme (Frans uitgespreek, sê Hermia), Me. (ook van Hermia), Lewenstyl en Lewensvreugde of Stylvol (van die ouer uitlegkunstenaar), Mod …
Toe niemand nog iets het om by te voeg nie, sê Lettie: “Soos ek reeds vir sommige van julle gesê het, daar is genoeg geld om ons ses maande lank aan die gang te hou – drie oefenmaande en drie maande waarin ons in die winkels sal wees – en daarna gaan dit van elkeen van ons afhang of ons ons voete in die mark gaan vind. Maar nou moet ons aan die werk spring. Daar is reeds rekenaars en lessenaars en stoele vir almal. Hulle moet net reggesit word.”
Die res van die dag is almal besig om hul persoonlike werkstasies in te rig.
Toe Elize kwart voor ses voor die skoolhek stilhou, kom Michelle dikmond na die kar aangestap. Haar lang blonde hare is in so ’n stywe perdestert vasgemaak dat haar wenkbroue boontoe getrek word. Sy het nog steeds haar judo-uniform aan. Sy maak die deur oop, smyt haar skooltas oor die rugleuning op die agterste sitplek neer, klim in sonder om te groet en klap die deur toe.
Sy maak haar gordel vas, maar leun teen die deur aan asof sy so ver moontlik van haar ma af probeer wegkom.
“Jammer