“Maar … hoe kan jy die verskil sien?”
“Ek is nou al ’n rukkie hiermee besig, jy weet.”
Sy onderdruk duidelik haar ontsteltenis oor wat sy blykbaar as ’n belediging beskou. Sy gaan voort: “Vyf jaar,” sê sy. “Die site is nou al vyf jaar aan die gang, en jy maak jouself nóú eers bekend. Hoekom?”
Hy besef die onderhoud het pas amptelik begin. “Geen kommentaar,” is al wat hy sê.
“Op die rekord?”
“ ’n Mens is altyd op die rekord.”
Sy knik en krap op haar notaboek. “So … hoe weet jy of ’n poging eg is of nie?”
Hy kyk na haar en lig sy skouers ritmies. Hy sing saggies: “Toep-toep-toep … if you wanna know, if he really loves you so, it’s in his kiss, that’s where it is!”
Sy lyk verward. Hy sug. Sy’s seker te jonk om daardie simpel liedjie te ken. “The kiss, man. Nie letterlik nie, maar jy snap. ’n Mens weet net.”
“So ek het dit nie?”
Hy leun na haar en kyk haar diep in die oë. “Nie eens naby nie,” sê hy en sak weg in sy stoel, draai na die venster. Hy maak ligte snorkgeluide. Hy kan byna aanvoel hoe sy haar oë rol toe sy ’n gefrustreerde “ugh” uitlaat.
Hy hou sy oë toe tot nadat die vliegtuig geland en tot stilstand gekom het.
Wanneer hy opstaan, reik hy sy hand na haar uit. “Lekker om jou te ontmoet, Megan. Daai was alles van die rekord af.”
Sy staan op in protes. “Maar jy’t gesê …”
“Op mý rekord, nie op joune nie.”
Hy sien hoe sy ’n laaste nota in haar boekie maak. Sekerlik vir ’n meningstuk of ’n atmosferiese storie of iets. “Regtig nou, van die rekord af. Reg so?”
“Ja,” glimlag sy. “Reg so.”
“Goed,” sê hy. “Want ek het alles opgeneem.” Hy haal sy selfoon uit sy baadjiesak en laat dit voor haar hang. “Insluitend die versekering wat jy pas gemaak het. Soos jy kan raai, het ek ’n goeie prokureur. Koebaai, Megan,” sê hy, skuifel verby haar en stap weg.
Hy glimlag wanneer hy hoor hoe sy agter hom sê: “Fok.”
“Jy moet jou obsessie met hierdie ou los, Chris,” sê adjudant-offisier Johan Muller van die Muizenberg-polisiekantoor aan sy kollega van baie jare. In die ruim traumaberadingskamer van dié gebou lê teddiebere gestrooi oor die vloer, oor die groot stoele, oor die vensterbanke. Dit is hier waar kinders of slagoffers van misdaad geleer word om hul pyn te hanteer, of om op die punt te kom om ’n deurbraak in getuienis te bewerkstellig. Meestal laasgenoemde. Vandag is die traumaberadingskamer leeg. Die dorp is stil. Verlede week twee moorde gehad, albei vinnig opgelos – ’n geliefde hier, ’n rower daar. Albei in aanhouding.
’n Rooftog wat in ’n moord ontaard, maak vir kaptein Chris Grobler sin. Die rower is gewapen, ’n proesel van mag, nie beperk tot misdaad nie – hier is immers te veel mense in die land wat nooit andersins sal weet hoe mag voel nie, in teenstelling met die min wat te veel het – ontaard maklik in ’n bloederige affêre. Die mag eskaleer tot die slagoffer se lot geheel en al in die oortreder se hande is. Dan borrel iets maklik oor – ’n herinnering, ’n instink of bloot ’n vereenselwiging met ’n identiteit van een wat nie skrik vir die verdere stap van geweld nie, die verdere stap in die verkenning van die tot nou toe onbekende.
Die verkenning is ’n belangrike element van misdaad, die drang na adrenalien wat buite die dag-tot-dag-gewag vir eers die oggend, dan weer die aand, dan weer die oggend val.
Dít het hy oor die jare geleer, by kollegas, by terapeute, maar hoofsaaklik in die oë van die oortreders. Hy snap dit, kon nog altyd, en het die insig al telkemale toegepas om ’n bekentenis uit ’n vermeende misdadiger te wring.
Maar hy is nie meer wat hy vroeër was nie; hy is nie meer opkomend nie, hy is nie meer belowend nie. Hy is net oor die veertig, maer, grys en dra meer plooie as die meerderheid van sy portuurgroep. In die mate wat hy nog bewus is van sy portuurgroep – sy aandag is lankal na binne gekeer eerder as na buite. Die probleem met hierdie soort aandag is dat dit optree soos ’n onopgeleide hond – hou dit aan ’n ketting en die bevele word gehoorsaam. Laat dit los en kyk wat gebeur. Selfs onskuldige herinneringe en selfbeskouinge sneuwel, deur die poot raak getrap of met die kake aangeval.
In die middel van dié twee uiterstes bevind kaptein Chris Grobler hom; besluiteloos, met verlepte instinkte soos ’n slap ketting in sy hand.
Na buite is sy talent impotent. Die verstaan van ’n moord op ’n geliefde ontwyk hom. In sy lewe was liefde, of ten minste sy begrip daarvan, so skaars, so kosbaar, nou so afwesig – ’n blote herinnering. Jaloesie, gekrenktheid, geld – hierdie elemente van passie kan Chris hom indink, maar die vertaling van die kleinighede wat met ’n liefdesverhouding gepaardgaan tot moord, ontgaan hom. Waarom liefde op hierdie manier geoffer sal word … in ’n stadium kon hy dit nog begryp. Toe dit te naby aan hom gekom het, het al sy analises verdamp, en al wat oorbly, is ’n desperate, onartikuleerbare drang na wraak.
Hy kyk by die groot venster uit. Nie ver van die polisiekantoor af nie lê die see. Hy verkyk hom altyd aan die blykbaar lui branderplankryers wat by hierdie strand uithang. Hulle steek soos rotse uit in die water, maar is nooit daarin geïnteresseerd om ’n brander te vang nie.
Hy kyk terug na die televisieskerm waarop die mees onlangse uitsending van Klets met Caroline herhaal word. Hy lê pap in sy stoel. Hy is nog altyd, soos min of meer almal, ’n getroue volgeling van haar program. Om sy gedagtes weg te vat van die probleme waarmee hy as polisiebeampte te make kry, het hy aan homself gesê. Die waarheid is dat hy dit meer geniet as seks. In die mate wat hy betekenisvolle seks kan onthou, natuurlik, sedert Maryke hom twee jaar gelede verlaat het.
Maryke was lank en het gehou van amandels. Hy mis haar.
Vandag geniet hy nie Caroline se program nie. Hy is moeg vir die dag, moeg vir Caroline, moeg vir Daniël blerrie Roberts en sy hanerigheid.
Roberts het dalk nou vir die eerste keer sy identiteit as skepper en bestuurder van Fermata.com in die openbaar bekendgemaak, maar hy wat Chris is, jag hom al lank. Drie jaar gelede het hy al daarin geslaag om die lyne, drade en spore na dié van ene D.J. Roberts te volg.
Dit is waar dinge moeilik begin raak het. Want hy kon Roberts nie van enigiets aankla nie. Daar is niks onwettigs aan die blerrie affêre nie. Bystand tot selfmoord is nog steeds die naaste waaraan hy kan kom, nadat hy drie jaar gelede by presies dieselfde punt begin het. En dit hou geen water nie.
“Hoor jy my?” vra Muller.
“Sshhh,” sê Chris.
Dan verskyn dit op die skerm. Die beeld wat hy vermoed het hom dalk in sy stoel sal laat ruk, sou dit uitgesaai word. Die ruk gebeur, ondanks verwagting. Dit is ’n beeld waarna hy al so dikwels, oor en oor, gekyk het, om te probeer sin maak. Die meisie op die video. Hoe sy praat, wat sy sê.
“Ek kan niks hoor nie,” sê Johan en klap aan die ou televisiestel. “Kan jy?”
Chris sê die meisie se woorde saam met haar op, amper asof in ’n neurie, terwyl die bloed teen haar arms afsypel.
“Fokkit, dis moeilik om te kyk,” sê Johan en neem ’n hap uit ’n hoender-mayonnaise-vetkoek. Chris het al telkemale met ’n effense walging gelet op Muller se plomp lyf en die eetgewoontes wat daartoe lei. “Jy lyk nie te veel gepla nie,” sê Johan Muller, deur die gekou.
Chris haal nie sy oë van die skerm af nie. Hy trek sy hand deur sy kort grys hare. “Ons is polisiemanne. Ons is mos hierdie dinge gewoond,” sê Chris.
“Ja, maar hierdie is anders,” sê Johan en neem nog ’n hap. “Hierdie is net voor dood, nie ná dit nie. Buitendien … sy’s lekker.”
Chris voel hoe die bloed in sy nek opstoot. Hy onderdruk dit. Hierdie