HENRY JACK CLOETE
Queillerie
1
Jamie Kitshoff oorweeg die oorblywende oomblikke.
Hy stap met ’n gemaklike pas teen die berg se helling op. Die vroegoggend is vars en bytend, die soort wat ’n diep teug van lug noodsaak, asook die waardering van hoe geanimeerde en niegeanimeerde dinge hulself gelyk in een stem kan aankondig.
Dit is presies wat Jamie vanmôre doen. Die uitgerekte teug sou na enigiemand se standaarde indrukwekkend lank wees. Die oopmondglimlag op sy gesig is soos dié van ’n tweejarige, borrelend van die ontdekkingsdrang.
Hy staan ’n geruime tyd stil en kyk teen die helling op. Sy bestemming is nie meer ver nie. Hy het gekies om in te stap by ’n bekende staproete se eindpunt, waar die laaste houttrappe op die stil kusdorp se strand uitloop. By die klein herberg waar hy oorgeslaap het, het hy reeds voor sonsopkoms opgestaan, daarna suutjies met sy rugsak tot in die straat gestap en strand toe gemik. Die uitgang van die staproete se eindpunt was moeiliker om te vind as wat hy vermoed het, goed versteek langs die strandmeer. Eers nadat hy onsuksesvol teen ’n paar bobbejaanpaadjies probeer uitklouter het, het hy besef daar móét ’n eenvoudiger pad wees, stappers sal mos onmoontlik teen só ’n steil bult wil afgly ná dae se moordende stap.
Vir die dertigjarige Jamie sou dit beslis moordend wees. Hy het homself nog nooit as vet-vet beskou nie, maar ook nie die soort maer-vet wat getuig van ’n ongewone lewe met wisselvallige eet-, drink- en dwelmgewoontes nie. Rock star maer-vet, het hy nog in ’n stadium gehoop. Maar nee. Iewers tussen maer-vet en vet-vet sou sy lyf moes hang.
Hy glimlag. Vanoggend voel hy nie ongemaklik in sy liggaam nie. Hy vryf deur sy kort vaalbruin hare. Sy regtervoet plaas hy berekend teen ’n klip aan die regterkant van die paadjie, sy hande bol hy in vuiste en werp hulle met reguit arms die lug in.
“Hallo, wêreld!” roep hy, so luid as wat sy stem hom toelaat. ’n Voëltjie of twee vlieg kwetterend weg. Die akoestiek van die see se gestamp teen die strand verdrink sy stem vinnig.
Hy lag vir sy lawwe uitgelatenheid, skud sy kop en tree vorentoe. Hy bereik ’n punt waar die geplaveide paadjie wegswenk van die krans af. Tog lei ’n betreklik duidelike voetpaadjie na dié uitkykpunt. Walvisse in die winter, het hy iewers gelees.
Hy beweeg doelgerig tot by die punt van die krans. Die helderheid van die oggend buig tydsaam oor die oseaan.
Hy hyg effens terwyl hy sy rugsak afhaal en voor hom neersit. Die meeste van die besittings wat hy saamgebring het – ’n tandeborsel en tandepasta, ’n draagbare pinball-speletjie, ekstra onderklere (uit gewoonte ingepak) en sy eie handdoek – het hy sommer by die herberg gelos. Sy motor, ’n ou Volkswagen Kewer wat hy by sy pa geërf het, staan ook nog buite die herberg. Dit is net die klere aan sy lyf, ’n waterbottel en, in die rugsak, ’n skootrekenaar en ’n notaboek wat hy by hom het.
Hy haal die notaboek uit en bestudeer vlugtig die woorde wat hy die vorige aand op die voorste bladsy gekrap het. Hy probeer dit memoriseer. Dan bedink hy hom, glimlag en skud weer sy kop.
“Dit is mos nie die idee nie, Jamie,” sê hy goedig aan homself.
Die skootrekenaar is lig wanneer hy dit uit die rugsak haal en aanskakel. Hy gaan sit kruisbeen en timmer vaardig aan die sleutelbord. Dan verskyn dit op die skerm – die tuisblad van Fermata.com. Hy het dié webwerf al telkemale besoek, maar dié is die belangrike slag. Die oënskynlike sterk internetspoed is ’n verligting – hy was onseker of daar genoegsame ontvangs op hierdie punt sou wees.
Hy vind die record and upload-funksie. Net langs dié opsie lê die toetsfunksie. Hy klik daarop en meteens tuur sy eie gesig na hom terug – nie te naby nie, maar digby genoeg vir sy gesigsuitdrukkings om duidelik te wees. Hy glimlag en die gesig op die skerm doen dieselfde, asof in ’n vriendelike ontmoeting.
Jamie is tevrede.
Hy staan op, met die rekenaar steeds in sy hande. Hy stap na die punt van die krans, kyk na die strand ver na benede. Met die rekenaar en dié se ingeboude kamera wat in die vou van sy linkerarm na hom gedraai is, werk hy handig met sy regter-wysvinger tot die pyltjie op die record and upload-funksie tot rus kom.
Hy voel ’n skimp van ’n bries in sy hare. Hy klik op die opsie en sien onmiddellik weer sy eie gesig op die skerm, met die helderblou lug agter hom.
Hy glimlag.
Dan spring hy.
“What I want to say, is this!” roep hy vinnig teen die wind terwyl hy val. “I … I want …” Hy voel ’n koue beklemming. “Wag … wag, ek wil oor begin!”
Hy gil van pyn wanneer sy regtervoet die punt van ’n rots tref. Die rekenaar glip uit sy hande en val na onder. Jamie tuimel soos ’n swaar strandbal deur die rotse. Hy was nie hierop voorbereid nie, hy het gemik na ’n enkele, suiwer trefslag teen die strand.
Sy laaste gedagte, net voor sy voorkop teen die punt van ’n skerp rots klap, is dat hy sy trajek beter moes beplan het.
Sy verminkte liggaam val uiteindelik slap van die laagste rots tot op die strand, skaars vyf meter van waar die skootrekenaar tot ruste gekom het. Op die skerm is sy bebloede gesig duidelik sigbaar – sy oë wawyd oop.
’n Druppel bloed val van die oop wond aan sy voorkop tot op die strand.
’n Geluid klink op uit die skootrekenaar se luidspreker.
Upload complete, vertoon die skerm.
Klets met Caroline se regisseur stut sy ken teen sy vuis. Vanuit die klein kamer agter die gehoor is hy in beheer. Hy laat die video van Jamie Kitshoff se dood so lank moontlik loop, tot op die grens van ondraaglikheid.
“En … pause,” sê hy aan sy assistent, Gerhard.
“Dis nou al ’n tyd lank op pause.”
“Wat?” Hy kyk op. Sowel Caroline as haar gas sit geduldig in hul pienk stoele en wag vir die video om ten einde te loop sodat sy hom met vrae kan bestook. Aangesien Jamie egter dood was en by implikasie nie veel beweeg het op die skerm nie, het niemand op die regte punt – wanneer die video tot stilstand gebring is – gereageer nie, aangesien niemand besef het dit is die punt nie.
“Fuckit,” mompel die regisseur en leun na sy mikrofoon. “Caroline, praat!”
Caroline hou ’n vinger teen die gehoorstuk in haar linkeroor. Haar program is gewoonlik bloot ’n plek waar glimlaggende bekendes oor hul jongste projekte kom klets. Hier en daar ’n jong entrepreneur, ’n opkomende sportster en dies meer. Altyd glimlagte, niks morbieds nie – daarom kan sy geen vat kry aan Daniël Roberts se besluit om sy eerste openbare verskyning eksklusief op háár program te maak nie. Waarom sal ’n man soos hy in die eerste plek bewus wees van Klets met Caroline se bestaan? Al is dit landwyd en onder alle demografiese groepe een van die land se gewildste televisieprogramme …
Die regisseur was vroeër bekommerd dat verskeie nuwe elemente in die gehoor sal wees vir hierdie episode, elemente wat nie enigsins anders in die program sou belangstel nie. Maar die vervaardigers het hom verseker dat al die gehoorlede seisoenkaartjiehouers is.
Die kykergetalle, het die vervaardigers gesê, sal alle vorige rekords oortref. Daar was ook heelwat buitelandse belangstelling vir uitsaairegte, wat die vervaardigers uit hul nate gehad het. Dit sou ’n eerste wees vir dié program.
Dit is slegs een van talle redes waarom Caroline nou buitengewoon op haar senuwees is. Sy betrag die man wat op die stoel oorkant hare sit. Veertig, min of meer. Dit lyk of hy nie veel moeite gedoen het om homself netjies te maak vir die geleentheid nie. Sy donkerbruin hare, wat los oor sy nek en ore tot op die kraag hang, dui plek-plek op gryswording en die lengte van sy stoppelbaard val aan die verkeerde kant van modieus. Sy arms is op ’n ietwat uitdagende wyse oormekaar gevou, knus in ’n gemaklike bruin ferweelbaadjie.
Sy sluk swaar en wonder onmiddellik of dit hoorbaar was in haar kraagmikrofoon. Sy stry teen haar natuurlike instink om breed te glimlag en skenk met veel moeite