Hy lag hardop – iets wat hy nie dikwels doen nie, maar sy moet sy leedvermakerigheid kan waarneem. Haar reaksie op die drankie was ’n kombinasie van moontlikhede, dus. Hy neem rustig nog ’n sluk.
Megan herwin haar ewewig en leun oor na Daniël. Sy plaas haar arm op die leuning, styf, sodat hy dit nie sal kan afbeur of aftik met syne nie. Sy wil haar figuurlike verlies aan grond regstel, dink Daniël. Slim.
“Daniël, sal jy op rekord gaan?”
“ ’n Mens is altyd op die rekord.”
“Jy bedoel … op ’n geestelike vlak? Jou wel en wee word geweeg … vir God?”
’n Mate van neerhalendheid, of eerder neerbuiging, lê in haar stemtoon, soos dit ’n jong joernalis wat vinnig en gemaklik etikette op gesigte en behoeftes moet kan plaas, seker maar betaam. Daniël ignoreer dit. “Nee. Geen regdenkende mens kan so dink nie.”
“Ek vra net.”
“Jy dink ek is nie regdenkend nie? Jy dink dis hoekom ek Fermata doen?”
“Ek vra net.”
Hy grinnik haar woorde weg en kyk weer by die venster uit. Dit is al byna Vrystaat onder hulle.
“Daniël, hoe slaap jy saans?” vra sy, asof dit ’n terloopse vraag tussen vriende is.
“Op my bed, langs my vrou, met ’n bottel Bells op die kassie.”
“Om jou skuldgevoel mee te verdrink?”
“Nee. Net ’n bottel. Ek verdien dit tog.”
“Hoekom dan nie iets duurders nie?”
“Ek is ’n man van eenvoudige behoeftes.”
“Ek sien … help die whisky met die skuldgevoel?”
Hy beteuel sy broeiende irritasie. “Hoekom sal ek skuldig voel? Ek’s ’n sakeman. Niks slegter of beter as enige ander nie, beslis nie minder wettig as, sê nou maar, ’n tabakmaatskappy nie.”
“Nou’s ek lus vir ’n sigaret.”
Hy bekyk haar glimlag, soek subtiel na tabakvlekkies op en tussen haar tande. Daar is nie. Hy begin die gesprek geniet.
Sy kyk hom steeds vol in die oë. “Maar daar is mos nie trappe van vergelyking as dit kom by wettigheid nie. Iets is wettig of onwettig.”
“Daar is vlakke,” sê hy lusteloos. “Vyf jaar vir een oortreding, vyf-en-twintig vir ’n ander.”
“Maar ’n oortreding is steeds ’n oortreding.”
“Fine,” sê hy, skielik moeg vir die debat. “Wat is jou punt?”
“Ek het gehoor jy is op dun ys wat suicide assistance betref.”
Hy lag droogweg en kyk weer weg van haar. “Yep, ek het dit ook al gehoor.”
Vir ’n paar minute is hulle stil, elk besig met hul drankie.
“Het jy dit al probeer?” vra Daniël.
“Wat … selfmoord?”
“Jip.”
“Ja,” sê sy, sonder aarseling.
Hy wonder of sy moontlik op een van die pogingvideo’s was wat hy uitgevee het, nog lank voor hy haar gesig in die koerant begin sien het. Maar nee, sy lyk nie op daardie manier bekend nie.
Sy kyk hom stip in die oë voordat sy haar vinger deur haar plastiekglasie vee en dit dan in haar mond plaas. Sy kou aan ’n nael. “Toe ek een-en-twintig was, het ek ma geword. Haar naam is Mija; sy’s nou drie. Toe raak ek depressed. Post-partum, jy weet. Klinies … Of so het my ma gesê. Ek dink sy was reg; sy was altyd reg.”
Daniël begin die gevoel kry haar woorde is eg.
Sy gaan voort: “Toe kry ek die job by die koerant, dit was nou twee jaar gelede. Alles het beter geraak, mediese fonds ook. Skielik kon ek bekostig om ’n psychiatrist te sien en ordentlike medikasie te kry, nie net hierdie eet-gesond-ding nie. Die ding is, toe begin ek skielik selfvertroue kry. Mija begin persoonlikheid kry, so lewenslustig, so oulik. Maar my min selfvertroue is wat my in die eerste plek joernalistiek toe gedryf het … daai eerste byline is beter as enige drug wat ek al probeer het. Toe ek nou die job het, die selfvertroue, toe voel ek ek het niks om te verloor nie en net ’n moerse suksesvolle loopbaan om te wen. Careless, jy weet, in the line of fire en al daai goed … toe waai Mija se pa. For good, net verdwyn. Ek moes na my eie flat trek vir ’n ruk, my ma-hulle het darem gehelp met bietjie geld. Toe’s Mija net myne en ek het skielik iets om te verloor. Myself, vir haar. En dit het my uitgefreak. My werk het agteruitgegaan, al was ek nou ’n junior; ek kon sien hoe kyk die mense vir my daar, so ’n hoe-het-sy-die-job-gekry-look. Ek kon dit nie handle nie, daardie stryd tussen als gee en terughou. Ek gaan nog redakteur wees eendag …”
“Werklik?”
“Ja … en mens kan nie met ’n slegte reputasie wegspring nie. Toe lê ek een aand in my bed, kyk op na die dak en besluit om al die pille te sluk. Mija kry my toe waar ek in my eie kots by die toilet lê. Sy’t by die bure gaan klop en hulle het die ambulans gebel … ek sal dit nooit weer doen nie.”
Sy kyk steeds nie op nie. Dit moet wees hoekom die koerant haar op die storie gesit het, dink hy. Hulle weet iets van haar poging en vermoed dus dat sy iets weet van selfmoord af, al het sy nie fisieke littekens nie. Dit was ’n fout aan hulle kant, dink Daniël – te oordeel na die kort gesprek tot dusver dink sy nog die mense op Fermata het ’n behoefte aan minder, nie méér nie.
Hy besluit om nie te vra hoe sy daaroor voel dat haar werkgewers weet nie.
“Saam met wie woon jy nou?” vra hy.
“Ekskuus?”
“Jy’t gesê ‘vir ’n ruk’. Dan’s jy mos nie meer in die kleiner flat nie. Saam met wie woon jy nou?”
“My boyfriend. Ek is nou onlangs Kaap toe verplaas; hy het klaar hier gewoon. Ons het nou ’n flat in Rondebosch … die koerant het nie ’n kantoor in die Kaap nie, so ek werk sommer van die huis af.” Sy kyk moedswillig op na hom, die stemming verander met die effense lig van haar wenkbrou en ’n klein glimlag. “Is jy teleurgesteld?” vra sy.
“Nee. Ek het ’n vrou. ’n Mooi vrou.”
“Wat doen sy?”
“Sy’s ’n verpleegster. By Valsbaai-hospitaal.” Hy is deeglik bewus van die ooglopende kontras en kan sien hoe Megan se ratte draai, hoe sy haar trotse glimlag onderdruk toe sy dit ook snap en ’n nota op ’n bladsy in haar boekie maak wat asof vanuit nêrens te voorskyn gekom het.
“Ek het bedoel,” sê sy, “is jy teleurgesteld, het jy gehoop ek sal dit weer probeer? ’n Video vir jou site maak? Dat ek dit nie destyds opgeneem het nie? Ek weet ek is good-looking.”
Daniël kyk haar op en af. Die swart hakskoene, die betreklik kort romp, die laehalsbloes, net-net te veel grimering. Sy lyk nie heeltemal gemaklik in dié gewaad nie, maar dit is haar werkspersona, kan hy sien, dis hoe sy stories kry: met ’n glimlag. Hy kyk af na sy glas wat byna leeg is.
“Jy is mooi, en ja, jy weet dit,” sê Daniël en wuif vir die lugwaardin, “maar daai was nie ’n regte poging nie. Ek raai … Fitrolex, so tien milligram?”
Sy proes byna aan die bietjie wat oor is van haar drankie, en nie bloot omdat dit te sterk vir haar gestel is nie.
“Ja … ek …”
“Destyds ook? Met jou poging?”
“… ja …”
“Dis ’n ligte drug, vir ligte probleme. Moontlikheid van sterfte weens ’n oordosis? Baie laag. Moontlikheid van empatie ná ’n sogenaamde, blykbare poging? Baie hoog. Boring. Another whisky,” sê hy aan die glimlaggende lugwaardin.
Sy