– А ты Маршала бачыў калі-небудзь, Апчхі. -Арутун замарудзіў ход лыжкай.
– Не. Хоць я калісьці працаваў яго ад'ютантам.
– Так, а дакументы хто падпісваў? -Арутун пацягнуўся за селядцом і рукавом зачын тоўсты пласт баршчу. У яго ў дзверы акенца, як у касе: туды кладуць і сакрэтныя паперы, і жратву, у якую я, скажу па сакрэце, не раз пляваў.
– І ён не ведаў? Апчхі.
– Калі б ён не даведаўся, то я б тут не быў.
– Не разумею, вы там жылі як сыр у масле, навошта трэба было пляваць?
– Гэта ў гэтай краіне пляўкі – абраза, а ў мяне на радзіме гэта знак прывітання і любові, як пацалунак. Бо калі цалуеш, то сосешь сліны партнёра. А гэта пацалунак на адлегласці… Ні хто не бачыў яго твару. Ну ды добра, Даядай і ідзі вартаваць пятак.
– А вы? Апчхі.
– А я пайду думаць. Калі што?!.. -зевнул Клоп. -Я пад Жынкоў.
– У спальні?
– У прыбіральні, баран, вядома. А лепш закрывай іх у гаражы. Адтуль яны ўсё адно не вылезуць да раніцы.
– А машына? Апчхі.
– Якая машына?
– Ну, раз гараж, Апчхі, значыць машына ёсць?
– Была калісьці, дакладней сказаць – матацыкл. Ізя разбіў, цяпер толькі змятыя кавалак кідала, валяецца…
– Ну, я пайшоў, Бос?! Апчхі.
На раніцу прыйшоў стары Жаба і, атрымаўшы ўказанні, пайшоў прыбіраць у хлеў. У хляве даўно не прыкладваліся рука гаспадарская і ўсё там парасло лайном. Оттила, як звычайна сеў выраўноўваць цвікі. Хачу заўважыць, што ва ўсіх сышчыкаў ёсць хобі, якое іх наводзіць на разважанні: у Холмса гэта гульня на скрыпцы, у Пуаро – давяраць сваім шэрым клеткам без ўмяшання свядомасці, у агента Кея – ёсць пірог, а ў блашчыцы – выпростваць цвікі. І калі яны заканчваліся, то ён іх забіваў і выдзіраў назад, каб зноў іх выраўнаваць і пры гэтым адчуваць кайф разважанні.
Цюк, цюк, цюк, цюк. І так кожную гадзіну, дзень за днём, год за годам і… Раптам з хлява з'явілася адваротная рожа Жабы і ўтаропілася, усміхаючыся на ўчастковага.
– Што табе, вонючка? -спросил Оттила.
– Пакурыць можна, начальнік? -неуверенно спытаў стары.
– Што, сьмярдзіць?
– Не тое слова. Ты, паходу, развярнуў ня Згнілыя труп дыназаўра?
– Ды не, проста пёрнул, пусціў галубка, што аж самому не кісларод.
– Добра, куры.
Стары выйшаў і дастаў папяросу.
– Стой!
– Што, начальнік?
– Толькі дупу ў хляве пакінь.
– Хе-хе, прыкол зразумеў. -сел каля хлява на кукішкі і хацеў было подкур папяросу…
– … Касяк, ці што? -наехал Клоп.
– Не, начальнік, проста Беломор.
– А ну-ка дай сюды.
Стары працягнуў папяросу. Оттила узяў і подкур. Папярос апынулася чыстай, без дадаткаў.
– На, куры. -отдал Оттила папяросу Жабе.
– А вы на доўга да нас?
– Я ўжо тут шэсць гадоў і думаю на вечна. Я змірыўся. Плюнуў на кар'еру. Прамяняў на гэты дзівосны свет, ад якога нясе гноем і дзярмом… Калі б ён быў пракляты. Карацей, што я ўжо надакучыў?
– Ды не, калі я да