– Во, мець мяне ў член! -удивился Жаба і працягнуў, дражнячы пысай трупа, да дряблой мордзе Клаўдзіі.
– Уой бай! -дёрнулась бабка і, отпрыгнув на зад, нацешыць на свой неабсяжны зад прамы на цвік сто пяцьдзясят памеру даўжыні ў міліметрах, які тырчыць з дошкі, кінутай ёю самой раней. У валлі дыханье ў спёрло…
– Ха, што я казаў?! што дупай пасаджу цябе на кол. -заржал Идот.
І на ветлыя Идотовы словы, бабуля гаркнуў ва ўсё старое горла.
– Пайшоў на хутар, бабуль лавіць. -взбесилась старая і, прыпадняўшы левую параненую ягадзіцу, выдрала прыбітую дошку да цела. Цвік быў іржавы і з рыфленай паверхняй як у пілы. З канца капнула кроў. Клавка агледзела яго з усіх бакоў і, адчуўшы боль, моцна закрычала.
– Што ржёшь, вырадак? -зарыдала яна і шпурнула дошку з акрываўленым цвіком у Идота. Той, адскочыў і стаў уцякаць. У догонку паляцелі і цэглу, пушчаныя ў след. Адзін з камянёў трапіў вуглом па патыліцы дзецюку. Той упаў і затросся.
– Ты што, гоніш? -испугался Жаба.
– Ні што, ня здохне. -успокоилась бабка Клавка і слінамі памазала рану. Идот крыху пазней ўстаў хістаючыся і прысеў побач, трымаючыся абедзвюма рукамі за балючае месца.
– Я цябе ромбну. -у падлогу галасы прогундел Идот.
– Аб? Глядзіце! У яе ў бруху скрутак з мешкавіны. -Жаба выцягнуў з жывата кошкі гэты скрутак і паказаў усім.
– Разгарні яго -попросил сумны Идот.
– Можа там брюлики? -предположила, забылася боль бабка Клавка. -А ты, шчыгол, ідзі, працуй. -рявкнула яна на Идота. -твоя прозвішча Мухін і ты пралятаеш над долях ад скарбу, як муха над Парыжам.
– Ды што ты кажаш? А можа ты пойдзеш на хрэн, А? -на ехаў Идот. -Сейчас як стукну па цыцкі!
– Эээ, добры! -рыкнул Жаба.– бузу спыняйце абодва. Хочаце, каб Пента адабраў? Дзелім на траіх.
– Во! А гэта уважуха табе Жаба. Даруй. Я не да канца разумеюць цябе … -обрадовался приблатнённый Идот.
– прабачэнне не прасі, я не красна дзяўчына. Ты не зразумеў іншае. Палова мне і палова нам.
– З чаго гэта дзеля? -возмутилась бабка.
– З таго! -оскалился Жаба. -Я б мог наогул адзін забраць усё.
– І як гэта, калі тут ўвечары ўсіх даглядаюць, а ты наогул тут жывеш без выхаду?
– Ды добры вам кусацца, дзядкі. Выкрываем, а то можа там наогул ні храна мела б вартасць. -вступился Идот. -і аўчынка выраба не варта.
Жаба паглядзеў на саўладальнікаў скарбу і разарваў без працы гнілую вяроўку і стаў павольна раскрываць скрутак. Відавочцы на вартаўніка.
– Хэ, бутэлькі. Гліняныя…
– чарачкамі…
– Па сто мілілітраў кожны…
– Шэсць штук…
– А што напісана?
– О, яны запячатаныя?!
– ні зробіш. Старадаўнія, наверное…
– А што напісана, дай паглядзець? -Идот паспрабаваў ўзяць адзін чарачкамі.
– Ня Трошаў, фанатык! -шлёпнула па руцэ бабка пацана.
– Ах, ты ссука … -взорвался Идот і пхнуў бабка Клавку.
– Добры, кажу!