АПУЛАЗ 3
Спадчынай раніцу Оттила прачнуўся ад душы разьдзіраць мацюкоў ўкамплектаванай асуджаных у адміністрацыйным парадку брыгады ў складзе: Жабы – па тыпу брыгадзіра, Идота – ня змераў падсобнік і бабкі Клавки – зоркі калектыву.
– Куды дошку, дурніца, кінула? -Орал Идот, проколовший сабе нагу цвіком.
– А ты што, у шары дзяўбці? Яна на назе тваёй вісіць! -заступился Жаба за даму смеючыся.
– Ты наогул, медуза, памры. -ответил Идот старому, -а ты, старая, яшчэ кінеш дошку з цвікамі, дупай пасаджу.
– Глядзі, сам на цвічок дупай ня напр, асабліва на Жабін! -басом отгрохотала без зубая бабка Клавка.
– Так, асуджаныя, што крычым, а бойкі няма? -интеллигентно усміхаючыся спытаў, які выйшаў на ганак, Оттила.
– Ды вось, гэтая дурніца старая дошкі раскідала, я і накалоў нагу. -более сціпла прогундел Идот.
– акуратнымі трэба. Тут і мае дзеці гуляюць.
– А што, Сара ужо ходзіць? -обрадовалась бабка Клавка. -і як працякае яе цяжарнасць? ня нарадзіла яшчэ?
– Ходзіць, на жаль, толькі ў сне. -приуныл гаспадар і тут жа асалапеў з-за слова «цяжарная». -Что ты сказала?
– Прабачце, калі ласка, але гэта радасць?! -скромно выбачылася старая жанчына.
– Ды добра, ўжо змірыліся. Яна пад наглядам доктара Смертьева, прафесары з Піцера. -Только вось не разумею … -і Оттила своечасова перапыніўся.
– Ад каго цяжарная? -ляпнула Старая.
– Ад куды ты ведаеш пра цяжарнасць? -испугано спытаў Клоп.
– Так уся вёска ведае і ведае ад каго. -заявіў ўпэўнена бабка.
– І ад каго ж? -спросил Жаба, адрываючы дошку ад сцяны.
– Дык ты што, ня вкурсе, ці што? -удивилась бабка.
– Так не стамляй, назаві імя, сястра, імя, адказаў стары.
– Так сынок ваш, Ізя. -уверено ў голас адрапартавала старая.
– Опа, ні храна сабе, прыкол! -за балдзелі Идот.
– А ты наогул маўчы, ахвяра аборта. -наехала бабка на пацана.
– Ціха! -застрожился Клоп. -с чаго ты, бабка Клавка, гэта ўзяла? Хто табе сказаў гэтую ерась? -отупел Оттила і пацямнеў, так як быў смуглы.
Клавка збянтэжылася і стала выглядаць страшней, гадоў на дваццаць старэйшы за сваіх сямідзесяці гадоў.
– Ну, я так думаю, -насторожилась Клавка і змяніла выразы асобы, і стала выглядаць як трынаццацігадовая дзяўчынка, якія паглядзелі ў люстэрка пасля страты сумлення. Шкура яе нацягнуўся і выдаваў яе рэальнасць толькі бяззубы рот, дзе тырчаў адзін толькі чорны, як вугаль, зуб і недабітыя карыесам пянькі. -Ведь з усіх самцоў, яе наведваў толькі Ізя… і Вы? -бабка папярхнулася. -но вы яе бацька! Я думаю.
– У сарціры думаць будзеш, а тут, давай, ары. -наехал Идот, -Что мужыка ў фарбу ўганяе? Хочаш на тэлебачанне трапіць? Сенсацыя! Брат займеў сястру і нарадзіўся гуманоід? Да ты здохнеш хутчэй,