І яны выпілі астатнія тры чарачкамі. Селі на бервяно і запалілі: Идот – Мальбара, Жаба – Беломор, а бабка Клавка па-старому – казіную нагу. Так і высеклі, ня дакурыўшы, седзячы…
АПУЛАЗ 4
– Ааааа!! Аааа!!! -послышалось з двара.
– Што такое? -вскочил з ложка Оттила, спытаўшы сам сябе. Яго свядомасць яшчэ было ў сне і ён павольна паваліўся на падушку і тут жа захроп.
– Ааааа!!! -опять ускочыў Клоп і зваліўся з ложка ўніз галавой. -ой, блін. -схватил ён за лоб далонькай. -Что орёшь, дурніца?
У пакой увайшла бледная Ізольда Фифовна з пашыранымі вачыма, прыкрываючы абедзвюма рукамі зазеваться рот.
– АА, аа. -прослезилась яна і паказала пальцам у бок дзвярэй.
– Што яшчэ? -сидя на падлозе спытаў Клоп.
– Там, у хляве…
– Што там, у хляве? кажы Выразных…
– Там кошка дохлая…
– Якая кошка? -снова спытаў Оттила, паціраючы свой апухлы лоб. -Ты што мелишь?
– Мумія! -Расширив вочы ў падлогу галасы сказала яна.
– Зараз, паглядзім. -Оттила ўстаў на ногі і пайшоў басанож у трусах у хлеў.
Учора ён вярнуўся позна ўначы, калі ўсе спалі і таму не пацікавіўся аб выхадках арыштантаў. Жонка паплялася за ім.
Хлеў выглядаў захламлённым. Усё недоразобранное раскіданае заставалася ранейшым без зменаў. Пасярэдзіне хламу сядзеў Остероид Одноглазович: пенсіянер, ветэран працы, даглядчык шостага разраду, народжаны ў дзень касманаўтыкі. Муж бабкі Клавки, дакладней – Клаўдзіі Олдаровны фон Шлюхенберг, дачкі барона, незаконнай сувязі сына Леніна. Яна так усім гаварыла.
– Ты што тут робіш? -спросил Оттила старога, які хварэе дыстрафіяй.
– Сяджу. -спокойно адказаў дзед і зацягнуў трубку.
– Гэта я бачу, што не працуеш.
– А што пытаешся тады?
– Як ты сюды трапіў? -добавила Ізольда басам.
– Ідзі, я разбяруся. прашыпеў Клоп жонцы і павярнуўся да дзеда. -отвечай.
– Вунь, праз дзірку ў сцяне, галавой кіўнуў Остероид.
Оттила прабраўся праз хлам да дзіркі ў сцяне і ўбачыў зад каровы, якая прыўзняла хвост. Ён агледзеў па верх яе і жахнуўся: віднеліся дахі дамоў.
– Там вуліца, ці што? -спросил ён у дзеда.
– Хе, зразумела.
– А дзе ўся мая скаціна? -Первое, што прыйшло на розум блашчыц, які бакавым зрокам і вушнымі сэнсарнымі волосинками агледзеў хлеў знутры. -Да пазбаўцеся ты сваю дупу, -вскрикнул ён і тузануў карове за хвост. Тая, як помста, яго абасцаўся бруёй, як з пажарнага шланга, ціскам у сто атмасфер. Оттила ад напору адляцеў на два метра на зад і патыліцай ўляпаўся ў свінячы гной. Да яго на дапамогу па інэрцыі падбегла Ізольда і прысеўшы прытуліла яго галаву да сваёй пышнай грудзей. І хацела было заплакаць…
– Фу! -Отбросила грэбліва яна башку назад у гавно і бакавым зрокам ўсачыла, як сціхаў напор мачи, якая льецца з дзіркі: «Муууу!!!» -прорычала карова, дристанула і павяла свой зад, адмахваючыся хвастом ад бзыков. і іншых насякомых.
– Дзе Клавка? -спросил дзед і выпусціў кольца дыму.
– Якая