Ⴀრ გამხადო კადნიერად, არ ამიკლო ამათზეო».
Ⴓბრძანა: «Ⴐადმცა ვიწყინე თქმა შენგან საწყინარისა!»
Ⴔიცა მზე Ⴇინათინისა, მის მზისა მოწუნარისა.
Ⴀვთანდილ იტყვის: «Ⴃავიწყო კადრება საუბნარისა:
Ⴌუ მოჰკვეხ მშვილდოსნობასა, თქმა სჯობს სიტყვისა წყნარისა.
«Ⴋიწაცა თქვენი Ⴀვთანდილ თქვენს წინა მშვილდოსანია;
Ⴌაძლევი დავდვათ, მოვასხნეთ მოწმად თქვენნივე ყმანია;
Ⴋოასპარეზედ ვინ მგავსო? – ცუდნიღა უკუთქმანია.
Ⴂარდამწყვედელი მისიცა ბურთი და მოედანია!»
– «Ⴋე არ შეგარჩენ შენ ჩემსა მაგისა დაცილებასა.
Ⴁრძანე, ვისროლოთ, ნუ იქმო შედრეკილობა-კლებასა,
Ⴉარგთა ყმათასა ვიქმოდეთ მოწმად ჩვენთანა ხლებასა,
Ⴋერმე გამოჩნდეს მოედანს, ვისძი უთხრობდენ ქებასა!»
Ⴀვთანდილცა დაჰმორჩილდა, საუბარი გარდაწყვიდეს,
Ⴈცინოდეს, ყმაწვილობდეს, საყვარლად და კარგად ზმიდეს,
Ⴌაძლევიცა გააჩინეს, ამა პირსა დაასკვნიდეს:
«Ⴅინცა იყოს უარესი, თავ-შიშველი სამ დღე ვლიდეს!»
Ⴉვლა ბრძანა: «Ⴋონა თორმეტი შევსხათ ჩვენთანა მარებლად,
Ⴇორმეტი ჩვენად ისრისა მომრთმევლად, მოსახმარებლად, —
Ⴄრთაი შენი Ⴘერმადინ არს მათად დასადარებლად, —
Ⴌასროლ-ნაკრავსა სთვალვიდენ უტყუვრად, მიუმცდარებლად».
Ⴋონადირეთა უბრძანა: «Ⴋინდორნი მოიარენით,
Ⴃასცევით ჯოგი ნადირთა, თავნი ამისთვის არენით».
Ⴊაშქარნი სამზოდ აწვივნეს: «Ⴋოდით და მოიჯარენით».
Ⴂაყარეს სმა და ნადიმი. Ⴋუნ ამოდ გავიხარენით.
Ⴐოსტევან მეფისაგან და Ⴀვთანდილისაგან ნადირობა
Ⴃილასა ადრე მოვიდა იგი ნაზარდი სოსანი,
Ⴛოწეულითა მოსილი, პირად ბროლ-ბადახშოსანი,
Ⴎირ-ოქრო რიდე ეხვია, ჰშვენოდა ქარქაშოსანი,
Ⴋეფესა გასლვად აწვევდა, მოდგა თეთრ-ტაიჭოსანი.
Ⴘეეკაზმა მეფე, შეჯდა, ნადირობას