Ⴐაღაა იგი სინათლე, რასაცა ახლავს ბნელია?!
Ⴙემი ძე დავსვათ ხელმწიფედ, ვისგან მზე საწუნელია».
Ⴅაზირთა ჰკადრეს: «Ⴋეფეო, რად ჰბრძანეთ Ⴇქვენი ბერობა?
Ⴅარდი თუ გახმეს, ეგრეცა გვმართებს მისივე ჯერობა:
Ⴋისივე ჰმეტობს ყოველსა სული ტურფა ფერობა.
Ⴋთვარესა მცხრალსა ვარსკვლავმან ვითამცა ჰკადრა მტერობა?!
«Ⴋაგას ნუ ჰბრაძანებთ, მეფეო, ჯერთ ვარდი არ დაგჭნობია,
Ⴇქვენი თათბირი ავიცა სხვისა კარგისა მჯობია;
Ⴞამს განაღამცა საქმნელად, რაცა თქვენ გულსა გლმობია:
Ⴑჯობს და მას მიეც მეფობა, ვისგან მზე შენაფლობია.
«Ⴇუცა ქალია, ხელმწიფედ მართ Ⴖმრთისა დანაბადია;
Ⴀრ გათნევთ, იცის მეფობა, უთქვენოდ გვითქვამს კვლა დია;
Ⴘუქთა მისთაებრ საქმეცა მისი მზებრ განაცხადია.
Ⴊეკვი ლომისა სწორია, ძუ იყოს, თუნდა ხვადია».
Ⴀვთანდილ იყო სპასპეტი, ძე ამირ-სპასალარისა,
Ⴑაროსა მჯობი ნაზარდი, მსგავსი მზისა და მთვარისა,
Ⴟერთ უწვერული, სადარო ბროლ-მინა საცნობარისა;
Ⴋას Ⴇინათინის შვენება ჰკლევდის წამწამთა ჯარისა.
Ⴂულსა მისსა მიჯნურობა მისი ჰქონდა დამალულად;
Ⴐა მოჰშორდის, ვერ-მჭვრეტელმან ვარდი შექმნის ფერ-ნაკლულად;
Ⴌახის, ცეცხლი გაუახლდის, წყლული გახდის უფრო წყლულად.
Ⴑაბრალოა, სიყვარული კაცსა შეიქმს გულ-მოკლულად!
Ⴐა მეფედ დასმა მეფემან ბრძანა მისისა ქალისა,
Ⴀვთანდილს მიჰხვდა სიამე, ვსება სჭირს მას აქ ალისა;
Ⴇქვა: «Ⴆედა-ზედა მომხვდების ნახვა მის ბროლ-ფიქალისა,
Ⴌუთუ მით ვპოვო წამალი მე ჩემი, ფერ-გამქრქალისა!»
Ⴀრაბეთს გასცა ბრძანება დიდმან არაბთა მფლობელმან:
«Ⴇინათინ ჩემი ხელმწიფედ დავსვი მე, მისმან მშობელმან;
Ⴋან განანათლნეს ყოველნი, ვით მზემან მანათობელმან.
Ⴋოდით და ნახეთ ყოველმან შემსხმელმან, შემამკობელმან!»
Ⴋოვიდეს სრულნი არაბნი, ჯარი