Ⴋე ნუთუმცა შემოვბრუნდი, ალვა ჩემი არ დაჭნა ხე,
Ⴀრ მოვბრუნდე, მომიგლოვე, მიტირე და მივაგლახე.
«Ⴋაშინღა ჰკადრე მეფესა არ საქმე სასურვალია,
Ⴀცნობე ჩემი სიკვდილი, – იყავ მართ ვითა მთრვალია, —
Ⴋიჰხვდა-თქო საქმე, რომელი ყოვლთათვის გარდუვალია.
Ⴂლახაკთა მიეც საჭურჭლე, ოქრო, ვერცხლი და რვალია.
«Ⴋაშინ უფრო მომეხმარე, ამისგანცა უფრო მხნედ-რე,
Ⴌუთუ ადრე დამივიწყო? Ⴋახსენებდე ზედა-ზედ-რე!
Ⴋეტად კარგად დამიურვე, სული ჩემი შეივედრე,
Ⴆრდანი ჩემნი მოიგონენ, გული შენი მოიმდედრე».
Ⴐა მონამან მოისმინა, გაუკვირდა, შეეზარა,
Ⴇვალთათ ვითა მარგალიტი ცრემლი ცხელი გარდმოყარა,
Ⴋოახსენა: «Ⴓშენომან გულმან რამცა გაიხარა!
Ⴅიცი, რომე არ დასდგები, მაგას გიშლი ამად არა.
«Ⴙემად ნაცვლად დაგაგდებო», – ესე სიტყვა ვით მიბრძანე?
Ⴐაგვარა ვქმნა პატრონობა? Ⴐამც გიფერე, რამც გიგვანე?
Ⴘენ მარტოსა გიგონებდე, მემცა მიწა ვიაკვანე!
Ⴑჯობს ორნივე გავიპარნეთ, წამოგყვები, წამიტანე!»
Ⴗმამან უთხრა: «Ⴋომისმინე, მართლად გითხრობ, არა ჭრელად:
Ⴐა მიჯნური ველთა რბოდეს, მარტო უნდა გასაჭრელად.
Ⴋარგალიტი არვის მიჰხვდეს უსასყიდლოდ, უვაჭრელად,
Ⴉაცი ცრუ და მოღალატე ხამს ლახვრითა დასაჭრელად.
«Ⴅისმცა ვუთხარ ხვაშიადი? Ⴘენგან კიდე არვინ ვარგა,
Ⴓშენოსა პატრონობა ვის მივანდო, ვინ იქმს კარგა?
Ⴑანაპირო გაამაგრე, მტერმან ახლოს ვერ იბარგა,
Ⴉვლა ნუთუმცა შემოვიქეც, Ⴖმერთმან სრულად არ დამკარგა.
«Ⴔათერაკი სწორად მოჰკლავს, ერთი იყოს, თუნდა ასი;
Ⴋარტოობა ვერას მიზამს, მცავს თუ ცისა ძალთა დასი;
Ⴀქათ სამ წელ არ მოვიდე, მაშინ გმართებს გლოვა, ფლასი;
Ⴜიგნსა მოგცემ, გმორჩილობდენ, ვინცა იყოს ჩემი ხასი».
Ⴇინათინისაგან Ⴀვთანდილის გაგზავნა მის ყმის საძებრად
Ⴀვთანდილ