Ⴀვთანდილ მიდგა, ეუბნა მათ კაცთა გულ-მდუღარეთა;
Ⴋათ უთხრეს მათი ამბავი ტირილით მოუბარეთა:
«Ⴙვენ ვართო ძმანი სამნივე, მით ვიდენთ ცრემლთა მწარეთა,
Ⴃია გვაქვს ციხე-ქალაქი Ⴞატაეთს არე-მარეთა.
«Ⴉარგი გვესმა სანადირო, ნადირობას წამოვედით,
Ⴂვყვეს ლაშქარნი უთვალავნი, წყლისა პირსა გარდავხედით,
Ⴑანადირო მოგვეწონა, თვესა ერთსა არ წავედით,
Ⴅხოცეთ მხეცი უსაზომო მინდორით და მთით და ქედით.
«Ⴙვენ სამთა ძმათა ჩვენთანა მესროლნი დავაწბილენით,
Ⴋით ერთმანერთსა სამნივე ჩვენ კიდე დავეცილენით:
«Ⴋე უკეთ მოვჰკლავ, მე გჯობო», სიტყვანი გავაქილენით,
Ⴅერ გავიჩინეთ მართალი, ვისარჩლეთ ვითაკილენით.
«Ⴃღეს ავყარენით ლაშქარნი, სავსენი ირმის ტყავითა,
Ⴅთქვით: «Ⴂავაჩინოთ მართალი, ვინ სჯობთ თავისა მკლავითა,
Ⴇავსა ვეახლნეთ მარტონი, დავდგეთ თავისა თავითა,
Ⴇვით დანახულსა მოვჰკლვიდეთ, ნუ ვესრვით დამნახავითა».
«Ⴙვენ ვიახლენით სამთავე სამნივე მეაბჯრენია,
Ⴊაშქართა წასლვა ვუბრძანეთ, მით არას მოაზრენია,
Ⴋოვინადირეთ მინდორი, ისი ტყენი და ღრენია,
Ⴃავხოცეთ მხეცი, მფრინველი, რაცა ზე გარდაგვფრენია.
«Ⴀნაზდად მოყმე გამოჩნდა კუშტი, პირ-გამქუშავია,
Ⴆედა ჯდა შავსა ტაიჭსა, – მერანი რამე შავია, —
Ⴇავსა და ტანსა ემოსა გარე-თმა ვეფხის ტყავია,
Ⴟერ მისი მსგავსი შვენება კაცთაგან უნახავია
«Ⴅუჭვრიტეთ, მისთა ელვათა შუქნი ძლივ გავიცადენით,
Ⴅთქვით, თუ: «Ⴋზეაო ქვეყანად, ნუ ვეუბნებით ცად ენით!»
Ⴋისი მოგვინდა შეპყრობა, ვჰკადრეთ და შევეცადენით,
Ⴀსრე სულთქმით და ვაებით მით ვართ, ცრემლისა დადენით.
«Ⴋე უხუცესმან უმცროსთა კაცი დავსთხოვე ქენებით;
Ⴙემმან შემდეგმან ტაიჭი მისი მით აქო ხსენებით;
Ⴀმან მართ ოდენ მორევნა გვითხრა, ვუალეთ ჩვენებით,
Ⴋივჰმართეთ,