“Hallo,” begin ek, en staan eenkant toe sodat sy by die deur kan inkom, maar sy skud haar kop en bly staan stewig geplant op die stoep.
“Hier is vir julle ’n soppertjie.” Sy wys na die twee bakke in die mandjie. “Ek het gedink dis bietjie gou vir jou om al reg te wees om kos te kook. En die mens moet eet.” Sy lag hartlik. Haar wange en boarms skud gemoedelik. “Ek onthou nog goed hoe ek gesukkel het om Dewald se maag vol te hou net ná ons troue. Tussen die hormone en die rugby deur was hy altyd honger.”
“Dankie, Bes, jy’s reg. Ons moet nog by die winkels uitkom.”
“So van rugby gepraat,” stoom my nuwe buurvrou voort, “ons hoor Gideon het eerste span op universiteit gespeel. Die manne hier reken hy kan dit dalk nog ver bring eendag.” Sy sug diep. “Hier sal jy nog agterkom, ou sussie, dis eers rugby, dan werk en heel laaste is dit jy.” Sy trek haar skouers op en draai om, stap na ons hekkie toe. “Sien jou weer, ek kry môre die mandjie en die bakke by jou,” sê sy oor haar skouer.
“Nogmaals dankie vir die kos, Bes, dis vriendelik van jou.” Ek sit die mandjie op die stoepmuurtjie neer en stap agter haar aan tot op die sypaadjie.
“Dis reg so,” sê sy toe sy weer haar hand in ’n groet lig en straataf in die rigting van haar huis begin stap.
Ek kyk die vrou met die wye bloubont rok agterna en wonder of Dewald se hormone suksesvol was. Ek kan nie besluit of Bes swanger of net hopeloos oorgewig is nie.
In die kombuis maak ek die bakke oop. Varktjops, gebraaide aartappels, soetwortels en goudbruin patats kyk vir my uit die vierkantige bak. In die klein bakkie is ’n gebakte poeding. ’n Goudgeel bottersousie wieg heen en weer saam met die uitgeryste, bruingebakte knobbels in die bakkie toe ek dit uit die mandjie haal. Bes is waarskynlik nie swanger nie, Bes eet dalk net baie lekker.
* * *
Toe die son ’n rukkie later begin sak en Gideon terug is van die myn se kantore, is daar ’n ligte kloppie aan die voordeur. Hy maak oop. “Hallo, oom Sarel,” hoor ek hom sê.
“Naandsê buurman bly jy buite Wagter.” Alles in een asem. Dis die stem van die man in die huis langsaan waar Gideon die vorige aand die sleutel gaan afhaal het. “Ek kom net kennis maak met die nooientjie, sal julle nie lank besig hou nie. Ons het oponthoud by die myn gehad vanmiddag. Groot moeilikheid met ’n stuk masjinerie wat nou al lank dreig om te breek en toe vanmiddag besluit hoesit, vandag is die dag. Dié dat ek nou eers hier aankom.”
“Oom is nie laat nie, kom ons stap deur kombuis toe. Dis mos nou maar eenmaal die beste kuierplek.”
“Naand, Bella,” sê Sarel toe ek by hulle in die kombuis aansluit. “Ek het jou naam by Bes gehoor.” Hy steek sy hand na my uit. “Bly te kenne,” sê hy toe ek sy hand neem. Hy kyk my in die oë. “Mintag, maar in daardie twee blou poele kan ’n man maklik versuip!” Hy pluk-pluk aan die onderkant van sy broek se voorste naat. Knak sy knieë effens na buite. “Jy sal die manne hier mos winduit slaan.”
“Haar naam –” begin Gideon, maar ek val hom in die rede.
“Aangename kennis. Ek is bly ek ontmoet nou ook die baas van die buurhuis, maar ek het darem al met jou hond kennis gemaak. Ons het mekaar vandag ’n paar keer by die draad gekry. Is hy kwaai?”
“Is maar soos sy baas, Bella,” antwoord hy. “As ek eers jou pel is, bly ek jou pel, maar as jy my gatkant blink vryf, nou ja, dan lol dit maar.” Sarel vee oor sy waterige grys ogies en sy dag oue baard. Hy is ’n kort mannetjie, skraal, en sy bles is amper deur sy kuif. Net ’n paar weerbarstige hare staan regop bokant sy voorkop. “Skei tog uit met die oom-sêery. Dis myle, nie jare nie, wat ek dra. Hier op hierdie verlate stuk aarde bak ons velle gaar in die somerson en as dit kom winter word, vries ons almal in plooie in.”
“Kan ek vir jou koffie skink?”
“Nee, dankie, nooientjie, bang vir roes.” Sarel loer met skrefiesoë onderlangs in my rigting. Hy knipoog vir my toe hy my oog vang. Ek kyk dadelik weg. Ontsenu. “Ek gaan ’n draai by die klub maak. Dis maar waar ons alleenmanne saans ons tyd verwyl,” sê hy toe hy opstaan. “Jy kan saamkom as jy wil, buurman,” nooi hy. Hy kyk eers vir Gideon en daarna vir my. Toe trek hy weer aan die broek se naat en knak sy knieë. “Maar met so ’n mooi ding in jou skarewee het jy sekerlik beter dinge om te doen as om met die manne te sit en redekawel. Of wat praat ek alles.” Sy skor laggie stap saam met hom gangaf en by die voordeur uit. “Nooientjie, jy bly nou hier tussen twee ou bachelors. Ek verwelkom jou ook sommer namens Giep Hanekom aan julle ander kant. Ou Giepie is maar van die stillerige soort. My vrou het pad gevat strate toe en ou Giep s’n hemel toe.”
Ons stap agter hom aan tot op die stoep.
By die hekkie draai Sarel om. “Kom sê my as hy stout is, nooientjie, gehoor jy vir my?” Hy grinnik toe hy so in die wegstap weer sy broek se naat beetkry.
“Ek verstaan dié buurman het ’n geilgeit oor hom wat nooit loop lê nie; jy sal die deure gesluit moet hou.” Gideon lag saggies, sit sy hand om my middel en trek my teen hom aan. “Hier loop stories vinnig. Ek het nog ’n paar om jou te vertel, maar nou is ek skreeuend honger. Kom, my Bellatjie, kom ons gaan eet die fris buurvrou se soppertjie sodat ons heelnag kan rondrol van sooibrand.”
* * *
Vroegoggend op die tweede dag van ons mynbestaan is Gideon weer gereed om te gaan draf. “Ons ry dorp toe, winkels toe sodra ek terugkom, belowe ek jou,” sê hy toe ek hom herinner aan ons beloofde inkopietog. “Dis net so ’n halfuur se ry, dan is ons daar. Ek sal nie lank draai nie. En vanmiddag moet jy saam met my na die kantore toe gaan sodat ek my mynbakkie huis toe kan bring. Die motor gaan by die huis wees terwyl ek werk, vir jou om te gebruik.”
Toe hy weg is, stap ek doelloos deur die vertrekke, maar die huis druk my vas. Ek gaan by die agterdeur uit en Wagter draf saam met my anderkant die grensdraad toe ek straat toe mik. Blaf nie. ’n Huishulp hang wasgoed op Sarel se wasgoeddraad.
“Môre, kleinnooi Bella,” groet sy luidkeels.
Sy is al ingelig oor my naam. My mynnaam. “Goeiemôre.” Ek fluister amper, oorbewus van die stil oopte van die Noord-Kaapse vlaktes om my.
Die vrou kom na my toe aangestap. “Kleinnooi kan net sê as ek kan help,” bied sy oor die draad aan. “Ek werk meeste van die tyd net al om die ander dag by hierdie huis, van Maandag tot Saterdag.” Sy beduie met haar kop in die rigting van Sarel se voordeur. “Net partykeer kom ek ekstra in as my baas my spesiaal nodig het. Ek kan die kleinnooi op enige van die ander dae kom uithelp. Miskien net so bietjie kom optidy of so.”
“Baie dankie –” Ek weet nie hoe om haar aan te spreek nie en kyk haar vraend aan.
“Rachel, kleinnooi,” sê die vrou, “my naam is Rachel.”
“Dankie, Rachel, ek sal kom vra as dit nodig raak.”
Die buurman se werf is net so kaal soos ons s’n. Die enigste groenigheid wat ek kan sien is ’n verwaarloosde lappie gras tussen sy wasgoeddraad en die grensdraad tussen ons erwe.
Rachel sien hoe my oë oor die werf dwaal. “Die grassie hier hou ek groen vir ou Wagter. Dis sy pisgrassie.” Sy beduie na die verwaarloosde grasperkie. “Hy moet darem iewers kan broek losmaak. Maar my baas is nie eintlik een vir tuinmaak nie.”
“Ek sal nogal daarvan hou om in die grond te vroetel, maar is hier genoeg water?” wonder ek.
“Hier is oorgenoeg water, kleinnooi, maar meeste van die myn se mense worry nie eintlik met tuine nie.” Rachel frons. “Is seker maar so as die huis nie jou eie is nie. Wie werk dan nou sy vingers nerfaf op ’n ander man se werf as jy nie betaal word daarvoor nie.”
“Ek sien jou weer, Rachel. Dis nog lekker koel. Ek het lus vir ’n stappie. Ek groet eers.”
Rachel knik en draai terug na haar wasgoed toe.