Biegbrief en ander verhale. Esta Steyn

is dat ek die een was wat die gewraakte skinderstorie van Josey en Joël aan die gang gesit het. Jy sal nooit verstaan waartoe ’n vrou alles in staat is in die geval van oorlog en liefde nie.

      Ek is jammer dat ek weggegaan het sonder om jou te groet. Ek was so rasend ongelukkig. Ek was wel by jou daardie dag in die hospitaal, maar toe Josey so oor jou buk met haar boesems, het ek huis toe gegaan. Ek het jou laaste Cederberg Chiraz oopgemaak en opgedrink. Ek was vir die eerste keer heeltemal drónk. En in daardie toestand het ek die sleutel van die brandkas gesoek en dit gekry. Toe vat ek twee van jou goue munte. Ag, Petrus, ek weet hoe jy altyd so getrou gespaar het om nog munte by te koop. Ek is verskriklik jammer, maar ek was heeltemal roekeloos. Ek moes geld hê vir myself. Nou het ek alles geblaas.

      Ek wil nie eintlik oor die kar praat wat jy vir Josey se kinders gebou het nie. Ek weet dis die kar wat jy vir ons kinders sou bou. Dié kar waaroor jy só baie gepraat en gedroom het, in die tyd toe ons nog gehoop het … Jy sou so ’n ongelooflike, wonderlike pa kon wees, Petrus. Ek is so jammer dat ek nooit vir jou kinders kon gee nie. Ek besef watse groot gemis dit in jou lewe is.

      Ek mis jou. Ek dink elke dag aan jou. Ek wil nie meer hier wees nie, maar ek weet ook dat ek nie kan terugkom voordat jy nie al hierdie dinge weet nie. En as jy dit weet, wonder ek of jy my ooit weer in die oë sal wil kyk. Miskien besluit jy dat ons paadjies liewer uitmekaar uit moet gaan. Ek sal jou nie verkwalik nie, Petrus. Ek sal verstaan.

      Met liefde,

      Jou lieslap

      Toe sy die brief pos, voel sy hoe ’n vreemde verligting oor haar spoel. Ek is vry, dink sy. Ek is vry van die vretende wurms in my kop. Ek het nuut geword. Sy sien haar eie beeld in ’n winkelvenster. Sy kyk na haar kort kapsel met die sonstrepies wat blink, en haar gesig wat seker tien jaar jonger lyk. Sy kyk na haar kleurryke uitrusting en die oorbelle. As ant Millie my nou moet sien! Of Petrus …

      Ná tien dae weet sy dat Petrus die brief moes gekry het. Maar hy bel nie. Sy hoor niks van hom nie. Sy bekla haar lot by Gloria. “Ek dink nie hy wil my weer sien nie, Sus. Miskien is hy kwaad oor al die goed in die brief. Hy is so ’n eerlike mens, hy sal miskien nooit verstaan hoekom ek sulke goed aangevang het nie.”

      “Miskien verstaan hy tog. Mens weet nooit. Jy moet net geduldig wees. O ja, Theuns het vir ons kaartjies gekry vir die simfonie-orkes môreaand.”

      “Dis alles reg. Ek sal by die kinders bly.”

      “Nee, jy gaan saam, Sus! Ek het klaar iemand vir die kinders gekry. Jy wou nog altyd na ’n simfonie-orkes toe gaan. Dis nou jou kans.”

      “Wat trek mens aan?”

      “Jy trek jou nuwe rooi rok aan. Dit sal pragtig lyk.”

      “Is jy seker?”

      Sy staan die volgende aand voor die spieël met die nuwe rooi rok en die swart hoë hakke. Ek wil nie gaan nie, dink sy. Ek wil by Petrus wees. As ek môreoggend in die pad val, kan ek môreaand by hom wees. Daar is ’n geklop aan die deur. Is Gloria-hulle dan al reg om te ry? Sy gryp die rooi aandsakkie wat by die rok pas.

      Toe hoor sy dit. Die bekende stem wat buite sing, soos lank gelede by die koshuis op Kleinfontein.

      “Are you lonesome tonight? Do you miss me tonight? Are you sorry we drifted apart? Does your memory stray to a brighter sunny day, when I kissed you and called you sweetheart?”

      Sy maak die deur oop met ’n hart wat al hoe vinniger klop. Hy staan daar in die wit Elvisbaadjie. Met sy kitaar.

      Sy loop in sy arms in. Hy hou haar vas. Eers toe sy opkyk, sien sy vir Gloria en Theuns en die kinders wat onder die bome in die tuin staan en laggend vir hulle waai.

      “Ek gaan nie saam na die konsert toe nie!” roep sy vir Gloria.

      “Daar is nie een nie, Sus!” roep Gloria terug.

      Toe lei sy vir Petrus aan sy arm by die deur van die klein woonstelletjie in. Hy trek die deur agter hom dig en kyk lank na haar. “Jy lyk verskriklik mooi, Lieslap.”

      “Dankie,” sê sy dankbaar.

      “Ek het jou kom haal.”

      “Dis hoog tyd.”