Daar is sekere dinge wat soos bakens op mens se pad uitstaan. Om een of ander rede onthou jy die detail asof met die voorwete dat dit ’n lewensbepalende moment sou word. So was dit toe sy Josephine vir die eerste maal ontmoet het. Mens kon die vrou wat op spykerhakke by die biblioteek ingestap het, glad nie miskyk nie. Sy was besig om nuwe boeke te bêre en het na die vreemde vrou gestaar. Daar was ’n oordadigheid aan haar: te veel maskara, te veel lyf, te veel juwele, te veel van alles. Die blonde hare was ’n asemrowende gepluisde pluim van krulle wat tot op die skouers hang. Die goed bedeelde lyf was in ’n kort rokkie gegiet.
“Wie’s dit, ant Millie?” het sy gevra toe die vrou uit is. Millie Basson sou weet. Ná soveel jare by die biblioteek het sy al die dorp se stories geken en ook geweet wat almal lees.
“Ek dog jy weet.” Ant Millie het haar stip aangekyk en haar beplooide wange ingesuig, soos wat haar gewoonte was voordat ’n groot storie uitbreek, en toe agter haar hand gefluister: “Van Kuilsrivier af, weduwee met twee opgeskote seuntjies. Josephine Tredoux. Sy’s familie van Dirk Mouton en hy’t haar aangestel vir die boeke by die garage. Katie van die Hardware Store sê sy’t ingetrek by daai woonstel bo-op die bank se gebou. En Katie sê die een kind is by juffrou Mynie in die klas en die ander een by Smittie, glo vreeslik stil en op hulle plek.”
“Die boeke by die garage?” was al wat Annalise kon uitkry.
Ant Millie sê onheilspellend: “Dis wat ek nie kan verstaan dat Petrus jou nie gesê het nie.”
Petrus is werktuigkundige by die garage. Hy moet tog van die nuwe vrou geweet het. Almal wat haar gesien het, sou geweet het van haar. Hoekom het Petrus haar niks gesê nie?
Ant Millie het al harder agter haar hand gepraat. “Doep van Vuuren by die bank sê sy lyk vir hom op ’n druppel na Dolly Parton. Hy sê daar’s elke keer ’n beroering onder die manne wanneer sy daar instap.”
“Wat het sy toe uitgeneem? Het sy iets gekry?”
“Ja, nogal die Complete Illustrated Encyclopedia of Classic Cars.”
“O?”
Sy kon amper nie wag tot Petrus die aand by die huis kom nie. “Ek hoor Dirk het toe iemand vir die boeke gekry?”
“O … ja, Josey. Ja, sy’t laas week daar begin.”
So, Josephine was sommer nou Josey.
“En hoe is sy? Is Dirk tevrede?”
“Ja, hene, Josey run die hele show daar. Die girl ken haar spare parts. Dirk is maar te bly om haar te hê.”
“Is sy jonk? Hoe oud is sy?”
“Nee, ek weet nie. Sy’t nie eintlik ’n ouderdom nie. Sy’s net all over the show. Sy check wragtag self die karre se enjins voor hulle uitgaan. Soos in alles. En sy check die pompe ook self. Dirk dink hy’t ’n goudmyn gestrike.”
Annalise het haar dom gehou: “Is sy getroud?”
“Haar man is laas jaar dood. Philip Tredoux, die renjaer. Dit was daai storie in die koerant van die wedrenne in die Baai toe die ou in ’n fratsongeluk op die baan doodgery is. Kan jy onthou? Hy was nogal baie bekend. Het sy eie karre opgebou en Josey het hom gehelp. Shame, ek is so jammer vir die twee laaities. Josey sê hulle was mal oor hulle pa.”
Annalise het hom aangestaar. Hoekom weet Petrus so baie en hoekom het hy niks gesê nie? “Hoe oud is hulle?”
“Klein Flip is in standerd vyf en Barnie standerd drie. Albei sulke blondekoppies.”
Dan het hy die kinders ook al ontmoet. Daar was ’n beklemming in haar keel.
“Waar bly hulle?”
“Dirk het vir haar daai woonstel bo-op die bank gekry. Dis nogal groot, baie netjies.”
“Was jy daar?”
Hy het net té onskuldig geklink, net té heftig gereageer: “Nee, nee. Ek en Pietie het net gaan help toe die yskas afgelaai is.”
Annalise se onsekerheid het minuut vir minuut groter geword. Hoekom het Petrus alles vir haar weggesteek? Sou hy ooit iets gesê het as sy nie gevra het nie? En nou dat hy wel aan die praat is, kan hy glad nie ophou nie. Hy borrel van alle kante af oor. “Maar sy wag vir oom Tokkie Cilliers se huis daar naby die skool om oop te gaan. Sodra oom Tokkie plek in die ouetehuis kry. Daar’s nogal ’n groot agterplaas en ’n grasperk met ’n braaiplek. ’n Granny flat ook.”
Sy moes nog een vraag inkry: “Hoe lyk sy?”
Petrus het ’n gebaar met sy hande gemaak. Dit het gelyk asof hy ’n groot bal vashou. “Baie … lewendig. Ek weet self nie hoe nie.”
Nee, Petrus het duidelik nie geweet hoe hy dit het nie. En vir die eerste maal in vier-en-twintig jaar se getroude lewe het Annalise bewus geword van onbekende bose ding wat soos ’n wurm in haar kop kriewel. Sy was jaloers. En dit was aaklig. Al hoop wat sy gehad het, was dat Josephine dit nie lank sou uithou in die beknopte kantoortjie van die garage, tussen die vuil rakke vol onderdele, ghrieskanne en motors wat ref nie. Sy was verkeerd. Josey Tredoux het gekom om te bly. En Petrus het die garage-stories ewe onskuldig huis toe gebring. En sy het die stories biblioteek toe gevat waar ant Millie se mond al hoe meer oopgehang het. Die stories oor Josey se kinders wat so goed presteer. Die stories oor die trekkery na oom Tokkie Cilliers se huis. Dit was natuurlik Petrus wat heen en weer gery het met sy bakkie en die sleepwa om te help. En dan ook die stories oor die groot opknapping van Mareedal Motors. Hulle was besig om ’n nuwe vertoonlokaal aan te bou.
“Ja, ant Millie, as mens na Petrus luister, sou jy sweer dis Josey wat self elke sak sement op haar spykerhakke aandra.”
Ant Millie het haar wange ingesuig. “Jy moet maar dinge deurkyk, Annalise. Ek hoop net nie Josey misbruik hom nie.”
Dit het gelyk asof Petrus hom gewilliglik laat misbruik. Die onkruid in oom Tokkie se agterplaas moes uitgespit word. Die verstopte dreine moes oopgemaak word. Vier krane se wasters moes vervang word en die veiligheidshek se slot was stukkend. Die goeie Petrus was bekend as ’n mens wat hom sou kaal uittrek vir sy buurman. Maar nou was dit nie sy buurman nie. Dit was Josey.
En toe begin Petrus vir Klein Flip en Barnie ’n go-kart bou.
Die ding in Annalise se kop het al meer soos knaende wurms begin voel. Dit het gekrioel. Dit wou haar verteer. Sy het snags wakker gelê en gedink aan al die ure en ure wat Petrus spandeer om die kar te bou, terwyl sy hom al tien jaar smeek om vir haar tog net ’n kassie in die badkamer onder die wasbak in te bou. Daarvoor het hy nog nooit tyd gehad nie. Maar toe dit by Josey se kinders kom, was daar skielik niks wat hom kon keer nie. Hy het Saterdagmiddae gewerk, die Curriebeker-eindstryd gemis. Terwyl Klein Flip en Barnie gedurig gekom het om sy handewerk te bewonder en Josey met haar dubbele D’s bo-oor hom hang.
Petrus het hulle al hoe meer genooi om saans saam te braai. Sulke aande was hy vreeslik vrolik. Dié soort van vrolikheid waarvan Annalise net mooi niks gehou het nie. Dit was asof ’n deel van sy persoonlikheid na vore gekom het wat sy glad nie geken het nie. Hy was spraaksaam en vermaaklik en het saam met die seuns buite sokker gespeel. Van die kombuis af kon Annalise die gelag en gegil buite hoor. Terwyl sy die slaai en braaibroodjies moes maak, was dit Josey wat saam met hom staan en bier drink het en wonderlike stories van haar man se wedrenne vertel het. En verder het hulle oor karre gepraat. Die hele tyd net oor karre en enjins.
Een aand toe hulle weer sou braai, daag Josey daar op met ’n splinternuwe koperbruin kapsel. Die krulle was wild, die spierwit spanbroek ekstra styf en die halslyn uitdagend onder die valle van die bloedrooi bloes en die kettings om die nek. Sy paradeer voor Annalise. “Hoe lyk ek, lovey? Ek het vir Stevie by die salon gevra om iets nuuts te probeer. Lyk dit nie stunning nie? Ek voel soos ’n million dollar babe!” Haar oë het geblink.
“Pragtig,