Dat hy haar voor die vrou Lieslap noem!
Sy’t badkamer toe gegaan en haarself in die spieël bekyk. Net om te besef dat sy nooit soos Josey kan lyk nie. Sy is te maer. Sy sal nooit Josey se kurwes hê nie. Sy is terug na die vuur toe en het die hele tyd gevoel hoe die trane agter haar oë brand.
Die Maandag by die biblioteek het ant Millie haar wange diep ingesuig toe sy van Josey se nuwe kapsel hoor. Sy het krities na Annalise gekyk: “Ek het ook al gedink jy kan miskien die hare so bietjie losser maak. Die pony-tail is partykeer bietjie baie styf, jy weet.”
Nee, ant Millie, het Annalise gedink, ek gaan nie net my hare verander nie. Ek sal sommer vir ’n totale makeover gaan. Ek is nou moeg en siek en sat daarvoor om ’n ou lieslap te wees. Ek wil ook ’n slag soos ’n million dollar babe voel! En Petrus sal betaal. Hy sal elke sent betaal.
“Ja,” het ant Millie diep gesug, “soos wat ek die ding bekyk, is dit net ’n kwessie van tyd …”
“Voor wat?”
“Voor jy moeilikheid het!”
“Maar, ant Millie, ek het klaar moeilikheid.”
“Juistement! Ons moet ’n plan maak.”
“Watse plan?”
“Ons moet vir Josey ’n man kry.”
“Soos wie?”
Ant Millie het haar wange al hoe dieper ingesuig. “Nee, ek weet nie. Doep van die bank sê sy wil met niemand uitgaan nie. Smittie van die skool het al probeer. Die nuwe prokureurtjie, Donald van Zyl, ook.”
Toe die go-kart klaar was, het Klein Flip en Barnie daardie Saterdagmiddag gekom vir die toetsrit. Daar was ’n groot opgewondenheid en Josey was natuurlik ook daar met haar kamera. “Kom staan nader, Annie, dat ek jou kan inkry!” het Josey geskree. Maar Annalise wou nie in die prentjie wees nie. Sy was nie deel van die kar nie. Sy was glad nie meer deel van enige iets nie. Dit was Klein Flip wat vir Petrus en Josey saam afgeneem het by die kar. Petrus het sy arm om Josey se lyf geglip en sy het daar met haar helder pienk lippe staan en glimlag op haar hoë hakke. Hy brand seker om die pienk lippe te soen, het Annalise wrewelrig gedink en gevoel hoe die wurms by haar kop wou uitpeul. Petrus was hoegenaamd nie bewus van die wurms nie. Hy het doodonskuldig vir Josey begin vertel van die Joodjie van die hotel se outydse karre.
“Jy moet daai man se versameling sien. Hy’t ’n hele showroom in die Kaap en al die vintage karre staan daar uitgestal op ’n duur Van Dijk-mat. Die goed lyk splinternuut, als spick-’n’-span gepolish. Daar’s ’n ou grys 1939 convertible Cadillac. Jy moet daai ding sien, Josey. Hy het ’n hele paar Cadillacs. So ’n silwer 1953 Fleetwood een ook. Daai’s vir jou ’n beauty. Joël het my eendag saamgevat en gaan wys. Daar’s ’n 1940 Buick limousine, so ’n lang witte, wat hy partykeer vir troues uithuur. Hy’s nou nie eintlik ’n man wat ooit oor sy geld praat nie, maar ek kan jou net sê dat daai karre baie werd is.”
“Joël?” het Josey belangstellend gevra.
Vir Annalise het ’n lig opgegaan. Joël is die man! Die perfekte kandidaat. Hoe is dit moontlik dat sy en ant Millie nooit aan Joël gedink het nie?
“Joël Freedman van die hotel,” het Petrus verduidelik, “hy’s mos die Boerejood met die hart van goud. Baie eiendomme in Seepunt, as jy my vra. Sy twee meisiekinders is in ’n duur privaat skool in die Kaap.”
En so was dit Petrus self wat vir Joël bemark het. “Ek het baie respek vir daai klein Joodjie. Netjies, altyd op sy plek. En hy weet wat hy doen. Vat sy meisiekinders gereeld oorsee.”
“En sy vrou?” het Josey gevra en Annalise het haar verbeel daar is afwagting in Josey se stem.
“Fiona. Sy’t nooit baie op die dorp gekom nie. Was meestal maar in die Kaap by die kinders.” Petrus het na Annalise toe gekyk: “Onthou jy vir Fiona?”
“Ja, foeitog.” Sy het na Josey se kant toe gekyk. “Sy’s ’n paar jaar gelede oorlede. En ek dink regtig Joël sal weer trou, as hy iemand ontmoet wat sy passie met hom deel.”
Oomblikke lank het Josey voor haar uitgestaar soos een wat horisonne sien.
Daardie aand, nadat hulle gebraai het, het Petrus die wit Elvis Presley-baadjie loop aantrek om vir Josey en die kinders te perform. Dit was die finale strooi. Dié wit Elvisbaadjie met die blink sequins daarop geborduur, was nie sommer enige baadjie nie. Dit was die baadjie waarin Petrus vir haar gesing het toe sy daardie jaar voor hulle troue op Kleinfontein skoolgehou het. Hy’t met sy motorfiets die hele pad van Kenhardt af gery waar hy toe gewerk het. Dit was elfuur in die aand toe hy by die koshuis aangejaag kom met ’n gebrul van die enjin. Voor haar kamervenster het die klanke in die nag opgeklink: “Are you lonesome tonight, do you miss me tonight …” Die koshuiskinders het wakker geword. Die koshuisvader ook. Petrus het daar tussen die donker peperbome gestaan met die nuwe wit Elvisbaadjie aan en ’n bos rooi blomme. Die kinders het by hulle vensters uitgehang en hande geklap en sy wou haar doodskaam.
Later, in die eerste paar jaar van hulle huwelik, het hy soms weer die wit baadjie aangetrek op ’n huweliksherdenking of op Valentynsdag. Dan het hy sy ou langspeelplate gespeel en hulle het alleen in die sitkamer gedans. Dit was toe hulle nog gehoop het dat sy swanger sou word.
Dat hy dié baadjie durf aantrek het vir Josey!
“My hands are shaky and my knees are weak, I can’t seem to stand on my own two feet …” het hy gesing en vir Josey gekyk. “Who do you thank when you have such luck, I’m in love … I’m all shook up … Mm … mm … mm …”
Die kinders het dit vreeslik geniet en Josey se wulpse lyf het saam met die woorde gewieg.
Annalise het stokstyf na Petrus sit en staar. Sy’t soos ’n vuurspuwende berg gevoel wat gaan uitbars. En sy het planne gemaak om die baadjie te verbrand.
Sy sou sorg dat Petrus nooit weer vir Josey in dié baadjie sing nie. Nooit weer nie.
Die Maandag in haar etensuur het sy met die baadjie in haar hande gestaan. Ek kan dit darem nie verbrand nie, het sy besluit. Moet ek vir hom sê dis gesteel? het sy gewonder. Of moet ek dit net wegsteek? Daar was nie tyd om te dink nie, want sy moes nog vir die maand se vleis slaghuis toe gaan. Dis eers in die slaghuis dat sy ’n plan met die baadjie bedink het. Maar dit was nie die enigste plan wat daardie dag uitgebroei het nie. Later sou sy haarself amper nie kon vergewe oor wat sy daardie dag in die slaghuis aangevang het nie. Dit sou vir die volgende maande by haar bly spook. En daar was geen manier om dit ongedaan te maak nie.
Kareltjie Visagie, die blokman, was besig met die groot bestelling van die hotel. Dottie Marais het langs hom gestaan. “Sorry, Annalise, ons is nou by jou. Ek skryf net gou Joël se goed op.”
Dis toe dat haar gedagtes oortyd begin werk het.Waar daar ’n rokie draai, is daar ’n vuurtjie. Miskien kan sy die rokie net so ’n klein bietjie aanhelp en kyk wat gebeur …
“Nee, ek is nie haastig nie, Dottie.” En ná ’n rukkie: “Ek hoor by Katie van die Hardware Store dat oom Sysie van die off-sales glo vir haar vertel het van … Joël.”
Dottie Marais was altyd een vir nuus. “Wat van hom?” Annalise se mond was skielik droog en sy het vir haarself al hoe meer na ant Millie begin klink: “Nee, hulle sê hy’t glo gesê hy gaan nie meer so lank alleen wees nie. Daar is glo iets aan die broei.”
“Wat?”
“Nee, hulle sê hy’t glo planne.”
“Planne? Haai, met wie?”
“Dis glo Josephine …”
“Kan jy nou meer! Hoor jy, Kareltjie? Daai Josey val behoorlik met haar boude in die botter!”
Toe sy met die vleis by die huis kom, het sy baie skuldig gevoel. Toemaar, het sy haar getroos, as hierdie storie by Josey en Joël uitkom, kan hulle maar self besluit wat hulle gaan doen.