“Kry vir jou ’n koekie. Ek wou nog iets by die tuisnywerheid bestel het, maar ek was so besig met die poppe. Nou is dit sommer winkelkoekies.” Gmf, dink sy, asof ek nou koek vir julle sou bestel het.
“Nee … dankie,” sê Mildred en vat ’n slukkie tee. “Ek voel nie so … lekker nie.”
“Kry vir jou, Petronella,” sê ant Liefie en hou die bordjie in die lug. “En ek gooi sommer vir jou suiker in.” Sy gooi twee lepeltjies suiker in die blou koppie. Mildred en Dolores staar ontsenu na haar.
Ant Liefie drink rustig haar tee.
Kom nou, Susannatjie!
Sy draai na Dolores toe. “Ek hoor jy het aansoek gedoen om ’n kamer? Ek hoor ’n hele paar mense het aansoek gedoen om die nuwe plek onder by die dam. Dis glo fantasties. Volle sekuriteit, siekeboeg, alles splinternuut. En die kos is vyfster. Hulle sê mens moet maar spring om plek te kry. Dis te sê as mens geld het. Dis nou nie beskore vir ’n ou kerkmuis soos ek nie.”
Die deur kraak oop en klap dan kliphard toe.
Mooi so, Susannatjie!
Dolores se hele koppie tee stort uit in haar piering en dit drup op haar babablou rok. Mildred staar na die deur met ’n stywe nek en glaserige oë. Sy’s lakenbleek.
“Tot siens, Petronella,” praat ant Liefie, “sien weer!”
“Is … sy … nou weg?” fluister Dolores.
“Ja, sy is weg,” sê ant Liefie en vat nog ’n koekie. “Het sowaar nie eers haar tee klaar gedrink nie.”
“W-wat is dit wat sy alles gesê het van Breekwatersfontein?”
“Ag,” sug ant Liefie, “sommer net dat daar sulke ou storietjies was, mense het glo gepraat, jy weet. Die bankbestuurder daar het glo met diamante gespeel … en die prokureur was glo hand om die blaas met hom. Hulle is glo met blink karre uit die dorp uit weg. Miskien het julle die mense geken?”
Dolores se neusvleuels bewe. “Ek … weet nie veel nie,” sê sy hees.
“Ek ook nie,” sê Mildred.
Skynheilig! dink ant Liefie. Julle weet goed dat dit julle pa’s was wat so gekonkel het.
Dolores lyk baie ongemaklik. “Ek wil net gou ’n draaitjie loop.” Sy staan op en stryk haar rok met haar bewende hande reg. Sy kyk vir ant Liefie onseker aan: “Sê nou daar’s bloed?”
“In die stort? Wag, ek kry net ’n lappie. Dit sal net ’n paar ou druppeltjies wees. Kom maar.”
Mildred en Dolores volg haar. Sy maak die badkamerdeur oop.
Dankie, Susannatjie!
Daar in die stort op die teëls lê ’n paar rooi druppels. Maar in haar haas moes Susannatjie seker die botteltjie rooi voedselkleursel se doppie nie behoorlik opgedraai het nie. Dit het oor die vensterbank, waar sy so haastig moes uitklim, geloop en dit drup nou in ’n rooi straaltjie teen die muur af.
Dolores gee ’n onaardse gil. Mildred is so ontsenu dat sy uitstorm. “Kom, Dolores! Jy kan in my kamer kom pie. Kom! Kom nou net!”
Hulle is uit. Hulle is weg. En ant Liefie weet dat hulle nie gou weer sal terugkom nie. Sy blaas ’n diep sug van verligting uit. Haar blou oë glimlag ondeund.
Sy gaan badkamer toe, neem ’n lap en begin die rooi strepe afvee. Sy kom terug kamer toe en kyk lank na Abraham se portret.
“Dankie, Abraham,” sê sy sag. Het sy haar verbeel of het hy vir haar geknipoog?
Ant Liefie draai om na haar werkstafel toe. Nou kan sy tog in vrede die laaste vyf poppe klaarmaak. Want die swart gordyn het gelig en sy voel weer haarself.
Daar is ’n kloppie aan die deur. “Ouma Liefie?” Dis Susannatjie wat behoedsaam inkom. “Hoe het dit hier gegaan, Ouma?”
“Dit het seepglad afgeloop. Ons tydsberekening was perfek.” Ant Liefie haal die R100-noot, wat sy vir Susannatjie belowe het, uit haar handsak.
Susannatjie bly doodstil staan met die geld in haar hand. Ant Liefie kyk haar fronsend aan. “En nou, Susannatjie?”
“Ek sal vir Rosie ’n vyftig randjie moet gee, Ouma. Want dinge het skeefgeloop.”
“Watse dinge? Wat weet Rosie?”
“My skoen het in die badkamervenster vasgehaak, toe val ek. Toe sien Rosie vir my en sy slaan my oor die kop, want sy dog ek breek in. Ek moes haar vertel, Ouma. Sy’t met die polieste gedreig.”
“Nee, hou jou geld,” keer ant Liefie en haal nog ’n noot uit. “Jy gee dit vir Rosie. En jy sorg dat sy haar mond hou.”
“Ja, Ouma. Maar nou is daar nog ’n ding. Rosie sê toe mos vir my dat Mildred en Dolores nie in hierdie kamer belangstel nie. Dis die een reg bo, ook in die hoek, wat net soos hierdie een lyk, op die tweede vloer. Die een met die view.”
“Nou vir wat het hulle dan my kamer kom bespied?”
“Die painters werk op die tweede vloer, Ouma. Hulle kon nie daar inkom nie. Hulle wou net hier kom kyk om die size te check. Hulle trek volgende week bo in nes die painters die plafon klaar het.”
Ant Liefie staar skuldig voor haar uit. Dit vat ’n paar oomblikke voordat sy die volle implikasie van Susannatjie se openbaring begryp. “Mildred kon vandag ’n hartaanval gekry het,” prewel sy ná ’n rukkie.
“En daar’s nog iets, Ouma. Rosie sê vir my dat …”
“Wat sê sy?”
Susannatjie slaan haar oë hemelwaarts en skuif haar wit kopdoek reg. “Sy sê dat die einste miss Petronella van Niekerk baie aande hier in die gang afdwaal.”
Ant Liefie vererg haar. “Dis sommer bog! Sê vir Rosie ons spook was nie ’n regte spook nie.”
Susannatjie kyk haar onseker aan. “Ja, Ouma. Sy was nie ’n regte spook nie.”
Susannatjie gaan uit. Ant Liefie kyk haar ontnugter agterna. Om te dink dat die arme Mildred en ou Dolores … Sy’t nou ’n sterk koppie tee nodig.
Sy skakel die ketel aan en begin die leë teekoppies bymekaarsit in die wasbakkie. Sy staar na die blou teekoppie. Dis leeg. Sy kan nie onthou dat sy Petronella se vol koppie tee uitgegooi het nie. Sy het tog nie? Of miskien het sy?
Sy gooi melk by haar koppie tee en gaan sit voor die werkstafel. Iets pla haar. Waar is die Petronella-pop? Dit moet tog net hier wees. Hier waar sy dit nog vir Mildred en Dolores gewys het. Net hier. Maar sy sien dit nie.
Sy draai om op haar stoel. Dit voel asof iemand vir haar kyk. Haar oë dwaal deur die kamer en raak vasgenael op die flikkerende bedlampie. Dit voel vir haar asof ’n koel luggie deur die kamer trek. Bo-op die lampie, met sagte beentjies wat afhang, sit die Petronella-pop vir haar en loer met glasogies.
Biegbrief
Annalise sit lank en staar na die blou skryfblok. Sy het die brief haarfyn in haar kop beplan, maar nou weet sy nie waar om te begin nie. Sy staan op en kyk rond in die vertrek. Ná vyf maande in die klein woonstelletjie voel sy nog steeds vreemd. Dis nie haar plek nie. Dis nie haar goed nie. En selfs al het Gloria gesê sy kan bly so lank as wat sy wil, voel sy tog skuldig om verniet te bly. Skuldig, skuldig. Dis haar eie skuld dat sy hier beland het. Sy wil huis toe gaan. Sy wil weer op die ou uitgeholde bank met die blou kussings sit. Sy wil daar wees by haar eie goed, by die bont gordyne met die voerings wat plek-plek geskeur het. By Petrus. Maar om daar uit te kom, moet sy eers die berg van die brief opklim. Dis ’n verskriklike berg. Sy weet nie waar om te begin nie.
Liefste Petrus …
Nee, dink sy, dit klink nie reg nie.
Liewe Petrus …
Nee,