“Kom. Drink ’n bietjie water en dan probeer jy ’n rukkie slaap.”
Haar hand bewe effens toe sy die glas nader bring na die bleek lippe en sy stort ’n paar druppels op Nina se hande wat afwerend voor haar gehou word.
“Nee! Ek wil nie . . .”
“Ag, toe kom. Drink net ’n mondjie vol en dan . . .” Sy swyg verskrik en sit die glas hard op die tafeltjie langs die bed neer.
“Nina! Nina! Mevrou Andrews!”
Dan storm sy deur toe. “Gustaf! Gustaf! Gaan roep dadelik vir meneer Andrews. Nina is in ’n koma!”
Maar dis nie nodig om te gaan roep nie. Hy moet digby gewees het en Sandra se beangste geroep gehoor het, want hy storm by die voordeur in en bars verby Sandra die kamer binne. Sandra en Gustaf is ook dadelik by en eersgenoemde verduidelik vinnig: “Ek wou haar nog ’n bietjie water gee en toe . . . toe raak sy sommer soos sy nou is.” Verslae staar sy op die vrou af. Nina is beslis in ’n beswyming, en sy babbel aanmekaar. Maar dis die vreemdste geluide en maak geen sin uit nie. Haar arms en bene lê gekruis en haar liggaam beweeg al na ’n kant toe asof sy dwars oor die bed wil dwing.
Phil Andrews se stem laat Sandra byna skrik.
“Sy raak maar soms so. Dit duur ’n rukkie en gaan dan weer oor. Jy kan maar gaan.”
Sandra kyk hom verbaas aan.
“Maar gaan jy nie ’n dokter inroep nie? Haar toestand lyk vir my baie ernstig.”
“Dis nie nodig nie. ’n Dokter kan niks doen nie. Sy moet net alleen gelaat word. Sy kom altyd weer vanself reg. Gaan nou, asseblief.”
“Maar . . .” Sandra wil nog protesteer, maar hy het haar skielik aan die arm beet en dwing haar die kamer uit.
“In hemelsnaam, loop! Ek sê mos sy sal vanself regkom. Los haar uit!”
Ná hierdie uitbarsting kan hulle niks anders doen as om te gehoorsaam nie, maar dit verg al Sandra se selfbeheersing om die man nie sommer daar en dan aan te val nie. Sy is hewig ontsteld toe Gustaf met sy arm om haar skouers haar by die voordeur uitdwing.
“Gustaf, daardie vrou . . .”
“Suutjies, Sandra. Kom ons gee eers pad hier,” beveel hy kortaf.
En in die kamer kyk Phil Andrews eers ’n oomblik stil op die brabbelende vrou in beswyming af. Dan draai hy om, stap uit, sluit die deur agter hom en steek die sleutel in sy sak. Hy stap weer na buite, terug na sy werk, sy gesig onleesbaar. Daar is beslis geen bekommernis in sy oë nie, maar ’n hardheid, ’n koudheid wat, as Sandra dit moes sien, weer ’n rilling langs haar ruggraat sou afstuur.
Eers toe hulle al ’n hele ent weg is van die vakansieplaas, droog Sandra haar oë af en vra: “Waarheen gaan ons?”
“Na die Sheppard toe.”
“Maar ek is nie aangetrek vir ’n hotel nie!”
“Vergeet daarvan. Nie een van ons twee is nou in die luim vir dans nie. Ons drink maar net iets en eet daar. Ek dink dis tyd dat ons albei ’n bietjie wegkom van Ruined Paradise af. Dit is beslis ’n geruïneerde paradys vir Nina Andrews. Ek wonder darem wat presies daardie vrou makeer. Daar is vir my iets eienaardigs aan haar siektetoestand.” Dan lag hy skeefweg. “Of miskien is my verbeelding maar net op loop, maar ’n mens kan nie help om dingetjies op te merk nie.”
“Wat bedoel jy?”
Hy frons weer.
“Sy is sieklik en swak, só swak dat sy nog nooit die swaar teepot opgetel en self vir haar gaste tee ingeskink het nie. Elke keer het Dianne dit nog gedoen. Maar vanmiddag het sy die swaar belaaide skinkbord vol kos heen en weer na Powell se kamer gedra. En dis ’n swaar skinkbord van embuia, dieselfde waarop die huishulp ons koffie gebring het.”
“En net daarna het sy amper in ’n oogwink weer so verswak dat ek seker is daardie vrou staan op die rand van die graf,” wys Sandra ook uit.
“Tog het haar man geensins ontsteld gelyk toe hy sy vrou in ’n koma aantref nie,” voeg Gustaf by. “Inteendeel. Hy was heel ongeërg en het ons byna onbeskof die kamer uitgejaag.”
Gustaf skud sy kop. “Eienaardige mense, dié Andrews-egpaar.”
Hy swaai voor die hotel in, een van dié wat om die ruïnes vir toeriste gegroepeer is, en laat hoor: “A! Johnson wag seker al op ons.”
“Het julle dan ’n afspraak?”
“Ja. Ons wil die geval Powell bespreek. Ons kon nie te lank by die vakansieplaas praat nie, ingeval iemand ons dophou. Dan sou dit snaaks voorkom. Kom ons stap binne.”
Dokter Johnson wag reeds op hulle in een van die sitkamers. Hulle gaan sit en hy val ook sommer weg nadat Gustaf hom gerusgestel het oor Sandra se teenwoordigheid.
“Die bloeddruk- en hemoglobientoets toon duidelik ’n verlies aan bloed. Powell is beslis nog ’n geval. Wat gaan jy doen?”
“Niks. Wat kan ek doen? Ek sal maar sy volgende beweging afwag.”
Johnson kyk hom verward aan.
“Van wie praat jy?”
“Van die gees.”
Sandra blik Gustaf ergerlik aan. Dis nie nou tyd vir grappies nie.
“Gustaf is sommer verspot. Hy spot nou omdat doktor Basson gesê het die hele aangeleentheid hou vir hom ’n bonatuurlike skynsel in.”
Johnson kyk die speurder stip aan.
“En ons briljante kaptein dink dis ’n verspotte gedagte. Ek weet. Ek het al een keer tevore teenoor hom opgemerk dat hier vir my ’n bonatuurlike iets aan die hele saak is, en toe het hy my ook uitgelag.”
Gustaf Lenard frons skerp.
“Dokter, ek gee nie om as jy en doktor Basson aan spookstories glo nie, maar moet dit nie van my verwag nie. Ek glo nie aan spoke nie. Laat ons tot die punt kom. Powell moet onder die strengste waarneming gehou word. Dis jou taak. Elke dag moet hy nougeset getoets word. Die pille wat jy hom gegee het . . . Waarvoor is dit?”
“Dit is maar eintlik net om hom te troos, maar as dit werklik sy bloeddruk is wat ’n bietjie lol, behoort daardie pille dit reg te kry.”
“Goed. Ek wil ’n volledige verslag hê van elke toets wat jy van nou af op hom uitvoer, asook van sy vordering of verswakking.”
Johnson frons.
“Ons gaan daar probleme ondervind, veral by Powell. Hy het my openlik uitgelag omdat ek hom vandag so uitermate goed ondersoek het. Ek het met die verskoning verbygekom dat ’n dokter verplig is om alle moontlikhede te ondersoek. Ek het vir hom gesê ek sal môre weer daar inloer omdat ek na Morgenster moet gaan, maar as ek weer die hele ondersoek van voor af gaan herhaal, en dit terwyl die man uitdruklik verklaar dat hy nie regtig siek voel nie, gaan dit agterdog wek. En watter verskoning gaan ek aanvoer as ek skielik elke dag daar opdaag en elke dag hemoglobien- of ander toetse wil doen, sonder om hom en Dickens agterdogtig te maak? Ek dink nog steeds dit sal beter wees om hulle maar in ons vertroue te neem.”
“Nee. Nie nou al nie. Net wanneer dit absoluut noodsaaklik is, en dit sal wees wanneer Dickens hom wil wegneem.”
Sandra kyk Gustaf met groot oë aan.
“Bedoel jy dat jy daardie man hier gaan hou? Maar besef jy dan nie dat hy gaan sterf as . . .”
“Dis nog nie ’n uitgemaakte saak daardie nie, meisie. Dit is maar nog net een van ons hipoteses. Ons sal binnekort sien of ons gelyk gehad het daarin. Powell moet so lank moontlik op Ruined Paradise bly. Dis jou taak, Johnson, om my betyds te waarsku as dit lyk asof hy dieselfde paadjie gaan loop as oubaas Brijns.”
Johnson lyk ontevrede.
“Dis