Voordat iemand nog iets kan sê, draai hy om en stap beslis weg.
Hulle kyk mekaar hulpeloos onder die elektriese lig aan. “Wel, ek weet nie wat julle gaan maak nie, maar ek sal moet teruggaan,” laat Johnson ná ’n swanger stilte hoor. “Dit begin laat word en ek moet nog terug Masvingo toe. Jy sal my eers moet terugneem hotel toe, Lenard, dat ek my motor kan kry.”
“Ja, goed. Ons kan maar gaan.”
“Wat moet ons doen?” wil Sandra weet.
“Daar is niks wat julle kan doen nie. Gaan slaap. Ons sal maar môreoggend kyk of meneer Andrews reg was.”
“En wat van my sekretaresse?” wil Basson bekommerd weet.
“Sy is veilig. Sy en ons vriend het vanaand ’n afspraak gehad. Hy het haar seker net hier anderkant afgelaai, want hy kan tog nie oop en bloot met haar hier aankom nie. Sy sal seker nou-nou haar verskyning maak. Oor haar is ek nie bekommerd nie, maar wat het van Nina Andrews geword? As sy werklik net gaan stap het, soos haar man sê, moes een van ons haar tog raakgesien het, of sy moes ons hoor roep het.”
Hy draai om. “Kom, dokter Johnson, dat ek jou terugneem.”
Hulle keer terug na hul kamers, maar hoewel doktor Basson hom uittrek en die lig afskakel, lê hy nog lank met oop oë in die donker en staar voordat hy insluimer. In Sandra se kamer is daar egter geen teken van slaap nie. Sy het haar nie eens uitgetrek nie. Dis of sy onrustig voel en sy besluit om eers te wag totdat Gustaf terug is. Sy sal tog in elk geval nie slaap voordat sy nie weet dat Gustaf in die nabyheid is nie. En dan hou haar bekommernis oor Nina haar ook wakker.
Sy skud weer haar kop. Dit bly vir haar menslikerwys onmoontlik dat Nina, in die toestand waarin sy was, kon opstaan en gaan stap. Sy kan dit nie glo nie! Daardie vrou het nie krag in haar liggaam gehad om ’n enkele tree te stap nie. En nou wil die bullebak van ’n man van haar beweer, en verwag op die koop toe dat hulle dit soos soetkoek moet sluk, dat sy enige oomblik ewe kalm hier aangestap sal kom! Van al die snert . . .
Sandra frons. Miskien is dit ’n goeie idee om, terwyl sy nou op Gustaf wag, buite te gaan sit en die wêreld ’n bietjie dop te hou. Dalk kom Nina hier aangestap. Sy sal dit graag wil sien.
Sy skakel haar lig af en sluip saggies die gang af, terug na die voordeur. Iemand, seker Phil Andrews, het die buitelig ook afgeskakel. Die hele plek is in duisternis gehul. Versigtig maak sy die voordeur oop, glip met die trap af en pyl op ’n tuinbankie af wat sy weet daar naby onder die boom staan. Van daar af sal sy die voordeur goed kan dophou. Enigiemand wat daar ingaan, sal sy moet raaksien.
Sy het omtrent tien minute gesit en wag – op wat weet sy self nie – toe haar moeite beloon word. ’n Gedempte voetval op die gruispaadjie laat haar vinnig na links kyk in die rigting van die voetpad na die ruïnes. In die dowwe lig van die maan kan sy Dianne Bougard se skraal gestalte duidelik eien. Dan het Gustaf gelyk gehad dat Phil Andrews haar iewers digby afgelaai het om die laaste entjie terug te stap sodat hulle nie so opmerklik saam daar moes aankom nie.
Die meisie moet by die boom verby waaronder Sandra in die donker skaduwees skuil, en laasgenoemde staan versigtig van die bankie af op en beweeg agter die dik stam van die bloekom in. Dianne se oë is ook nou gewoond aan die donker en sy kan miskien die gestalte raaksien wat hier digby haar skuil. Sandra se geluk ook, want net toe die meisie by die boom verbykom, hoor hulle duidelik hoe iemand ’n deur oop- en toemaak. ’n Man het by die voordeur uitgekom.
Sandra druk haar lyf so plat moontlik teen die stam en hou haar asem op, want Dianne, toe sy die geluid gehoor het, het vinnig onder die boom in die donkerte skuiling gesoek en Sandra kan haar onreëlmatige asemhaling sommer hier digby haar hoor. Sandra voel die senuwees op die krop van haar maag saamtrek en sy verwens haar dat sy nie liewer in haar kamer gebly en gaan slaap het soos Gustaf beveel het nie.
As Dianne of Phil Andrews – want dit is hy wat nou die paadjie afkom – haar hier moet betrap, weet sy nie wat sy as verduideliking sal aanvoer nie. Hulle sal albei weet dat sy daarop uit was om hulle te bespied, en veral Phil het al duidelik genoeg getoon dat hy moeg is vir haar bemoeisiekheid.
Ten spyte daarvan dat die nag warm is, voel Sandra koue sweet op haar handpalms uitslaan. As Phil op pad is na ’n geheime ontmoeting met Dianne onder die boom, gaan hulle beslis op haar afkom. Dianne staan en wag hom in, soos dit vir haar voorkom, skaars ’n tree van haar af, net aan die ander kant van die boomstam.
Sandra se bene wil amper onder haar swik van skone verligting toe die swaar voetstappe verbygaan en aanstap met die paadjie wat na die ruïnes lei. Hier kort agter hoor sy Dianne ook ’n sagte suggie slaak. Wat die rede ook al mag wees, Dianne wil haar teenwoordigheid onder die boom blykbaar ook geheim hou. Die swaar voetstappe van Phil Andrews raak gedemp en dan hoor Sandra dat Dianne ook weer versigtig begin beweeg. Met elke senuwee gespan, loer sy versigtig om die stam en sien hoe Dianne in dieselfde rigting beweeg as dié waarin Phil reeds verdwyn het.
Sandra se blik volg haar ’n rukkie terwyl sy besluiteloos agter die boomstam bly staan. Sal sy haar agtervolg? Dianne se optrede is vir haar ’n raaisel. Haar hele houding getuig dat sy besig is om Phil te agtervolg, maar dat sy nie ontdek wil word nie. Met ander woorde, sy spioeneer op Phil. En hulle is op pad na die ruïnes . . .
Sandra byt haar onderlip vas en kyk verlangend na die pad, maar daar is nog geen teken van Gustaf se motor nie. As hy net wil kom! Sy het nie lus om Dianne en Phil te agtervolg nie. As hulle in enige ander rigting gegaan het, sou sy nie ’n oomblik geaarsel het nie, maar sedert vannag het sy ’n onverklaarbare vrees vir die ruïnes ontwikkel – veral in die nag wil sy nie weer naby die plek kom nie.
Maar dan kom sy tog in beweging, en hoewel teësinnig, agtervolg sy Dianne versigtig op ’n afstand. Sy moet vasstel wat aangaan. Hoekom stap Phil Andrews hierdie tyd van die nag – haar polshorlosie toon dat dit middernag is – na die ruïnes? En hoekom agtervolg Dianne hom op ’n afstand? Is daar geheime in die lewe van die man wat sy liefhet wat sy self ook probeer ontrafel?
Met ’n laaste terugwaartse blik na die pad waarlangs Gustaf moet kom, verdwyn Sandra in die digte plantegroei om die ruïnes. Versigtig beweeg sy vorentoe. Dis baie donker hier tussen die struikgewasse en onder die bome en sy kan omtrent niks sien nie. Dis eintlik net op instink af en met behulp van ’n takkie wat soms voor haar kraak dat sy weet sy is nog op Dianne se spoor.
Dan is hulle by die ruïnes. Net ’n paar tree voor haar het Dianne tot stilstand gekom, en Sandra wag asemloos. Duidelik sien die twee meisies hoe Phil Andrews oor die oop kol stap en in die donkerte van die ruïnes verdwyn. Dan beweeg Dianne weer vorentoe in dieselfde rigting en nog teësinniger as voorheen sluip Sandra weer agter haar aan.
Toe Sandra die stikdonkerte van die binnekant betree, moet sy met alle mag op haar tande byt om genoeg wilskrag bymekaar te skraap om vorentoe te beweeg. Wat, in hemelsnaam, soek die mense dié tyd van die nag in hierdie plek? Haar bewende vingerpunte beweeg voel-voel teen die ruwe muur.
’n Dowwe geskuifel ’n entjie vorentoe vertel haar dat sy nog op die spoor is. Êrens hier voor haar beweeg Dianne Bougard ook voel-voel vorentoe en Sandra weet dat sy nie die enigste is wat koue sweet op haar voorkop het nie. In die swaar, swart stilte wat drukkend om hulle toevou, kan sy hoor dat die blonde sekretaresse se asemhaling onegalig en rukkerig is.
Hulle is besig om in die rigting van die groot toring te beweeg, al met die geheime wandelgang langs, en vir albei meisies voel dit asof dit tot in die oneindigheid strek.
Skielik, hier voor hulle, klink meteens ’n harde stem op en dit eggo langs die gang af sodat albei meisies in hul spore tot stilstand ruk en net betyds die gil keer wat na hul lippe storm.
“Nina! Is jy al weer hier? Kom huis toe. Die hele wêreld soek na jou. Hulle het agtergekom dat jy weg is en ek moes lelik rondspring met verduidelikings om hulle tevrede te stel. As jy langer so aanhou, gaan jy beslis agterdog wek. Kom dadelik huis toe!”
Phil Andrews se stem klink bars, en ’n ligte skok trek deur Sandra toe ’n vrouestem verbaas antwoord: “Maar hoe het hulle agtergekom dat ek weg is? My kamerdeur was gesluit.”