“Botterbroodjies is mos die Afrikaans vir scones,” sê Anna.
“Natuurlik weet ek hoe om sco-. . . ag, ek bedoel botterbroodjies te maak,” verseker Saartjie hulle. “Ek het my ma al baie daarmee gehelp.”
Saartjie het nou ’n voorskoot aan. Sy vryf haar hande voor haar en sê saaklik: “Julle voer net bevele uit en bring vir my wat ek wil hê.”
Almal staan reg. Saartjie het ’n skottel voor haar.
“Drie koppies meel,” sê sy en wys vir Anna waar die meel gehou word.
“Skakel jy solank die oond aan, Lina,” vervolg sy, “en hou die pan reg. Sit baie botter in.”
“Nou drie teelepels bakpoeier, Anna.”
Die bakpoeier word by die meel gegooi. Dan gooi Saartjie ’n knippie sout daarby en ’n bietjie water. Sy meng die bestanddele met ’n teelepel.
“Ek wil ook iets doen,” kla Muggie.
“Bly jy net uit die pad. Klits gou die eier, Anna.”
Anna klits ’n eier en Lina bring op Saartjie se versoek twee lepels suiker. Die suiker word by die geklitste eier gegooi.
Saartjie staan ’n oomblik en dink. O ja, daar moet nog botter inkom!
“Drie eetlepels botter, Anna.”
Die botter word ook bygevoeg. Dan meng Saartjie die geklitste eier, suiker en botter goed en gooi dit in die skottel by die ander mengsel.
“Nou kan jy hand bysit,” sê Saartjie vir Muggie wat haar so belangstellend staan en dophou. “Vat ’n lepel en help my. Alles moet gemeng word.”
Muggie staan op ’n stoel en met ’n lepel in haar hand help sy Saartjie om al die bestanddele te meng.
Skielik hoor die meisies ’n klop aan die voordeur.
“Ek wonder wie dit kan wees?” sê Saartjie en sy stap deur die sitkamer voordeur toe. Anna en Lina wonder ook. Hulle stap saam.
Muggie is alleen in die kombuis. Sy staan en roer.
Toe Saartjie netnou ’n knippie sout bygegooi het, het Muggie gesê dis te min. Maar die ouer meisie het gesê sy weet nie waarvan sy praat nie.
“Saartjie dink altyd sy weet alles,” brom Muggie nou waar sy staan en roer. Sy besluit om meer sout by te sit.
Die dogtertjie neem die sout en gooi ’n hele handvol in die mengsel. Dan dink sy daaraan dat sout en peper mos gewoonlik by mekaar hoort. Sy is seker Saartjie het van die peper vergeet. Muggie neem ’n potjie en gooi amper al die peper wat daarin is in die bak uit.
“Atiesjoe!” nies sy en snuif en vee met die agterkant van haar hand oor haar neus.
Miskien het sy nou te veel peper ingesit, dink sy, maar sy sal maar liewers niks vir Saartjie-hulle sê nie.
Muggie staan weer op die stoel en roer die mengsel met mening.
Toe Saartjie, Anna en Lina by die voordeur kom, kry hulle vir Galpil daar.
Sy hare is netjies gekam.
“Hallo, julle pêre,” sê hy met ’n vriendelike glimlag. “Ek het verveeld daar by die huis rondgehang, toe dag ek ek kom sommer bietjie by jou kuier, Saartjie, jy weet . . .”
“So?”
“Ja . . . uh . . . uh . . . nie vir té lank nie.”
Saartjie hoor hoe Lina en Anna begin giggel. Sy merk Galpil se fiets teen die voorhek op. “Dis vreeslik gaaf van jou,” sê sy vriendelik, “maar ongelukkig het ons besluit om vanmiddag uit te gaan. Ek wou juis nou-nou vir jou ’n guns kom vra.”
“Vra maar, ou perd, vra sommer nou.” Galpil was sy hande in die lug.
Saartjie wil vir hom sê as hy haar nog een keer “ou perd” noem, kry sy die aapstuipe, maar sy hou haar in. Sy wil mos sy fiets leen.
“Ek wil jou vra of ek jou fiets kan leen, Galpil,” sê sy. “Ek en Anna en Lina wil graag vanmiddag ’n entjie gaan ry.”
Saartjie glimlag soet vir hom en haar stem is teer wanneer sy byvoeg: “Leen jou fiets vir my, toe, Galpilletjie. Groot asseblief . . . net vir my . . .”
“Hu . . . uh.” Galpil skop-skop teen die deurkosyn. “Natuurlik, Saartjie . . . uh . . . jy weet mos ek sal . . . enigiets vir jou doen. Ek gaan my fiets net eers gou mooi skoonmaak. Dan los ek hom vir jou hier op die stoep.”
Galpil draai vinnig om en hardloop met die tuinpaadjie af. Hy maak sulke bokspringetjies in die lug. By die hek pluk hy sy sakdoek uit sy sak en dam sy fiets daarmee by.
Die drie meisies kyk vir mekaar. Anna se wenkbroue is vraagtekens. Lina sê net: “Hmm.”
“Maak weer daai simpel geluid,” snou Saartjie haar toe, “of sê een van julle net een woord, dan sal julle iets sien wat julle nie wil sien nie.”
“Wie’t gesê ons wil ’n woord sê?” vra Anna en probeer verbaas lyk. Haar oë vonkel lewendig.
Toe Saartjie terug kombuis toe gaan, hoor sy hoe Anna en Lina agter haar loop en giggel. Sy hoor weer duidelik hoe nie een van hulle nie, maar altwee “Hmm” grom. Sy besluit dit sal die beste wees om dit liewer te ignoreer.
In die kombuis is Muggie nog hard besig om die mengsel te roer.
“Mooi, Muggie,” sê Saartjie. “Jy het hard gewerk. Jy moet minstens vier botterbroodjies kry.”
Muggie glimlag van oor tot oor. Sy sê egter niks van die sout en peper wat sy ingegooi het nie. As die koekies baie lekker is, sal sy hulle natuurlik sê hoe sy die saak gered het, maar as dit miskien ’n misoes is, sal sy net stilbly oor haar bydrae.
Saartjie gebruik ’n deegroller om die mengsel uit te rol. Die meisies gebruik glase om ronde stukke deeg mee uit te druk. Die stukke word in die pan gesit en dan gaan die pan oond toe.
“Nou net so tien minute wag,” sê Saartjie, “en dan gaan julle die lekkerste botterbroodjies eet wat julle nog ooit geproe het!”
Terwyl die koekies in die oond is, maak die meisies gou tee. Saartjie het haar pa se fles gaan haal en die tee word daarin gegooi.
Saartjie kyk kort-kort in die oond, maar sy haal die botterbroodjies nog nie uit nie, want hulle is nog nie bruin genoeg nie.
“Snaaks,” sê sy een keer, “dat die goed nie rys nie. Hulle bly so plat.
Uiteindelik word die koekies uitgehaal. Dit is duidelik dat niks hulle nou meer sal laat rys nie.
Mismoedig kyk die meisies daarna.
“Dis die snaaksste botterbroodjies wat ek nog ooit gesien het,” sê Lina.
“Die kere toe ek my ma gehelp het,” sê Saartjie fronsend, “het die goed nooit so gelyk nie.”
“Miskien smaak hulle darem nie te sleg nie,” sê Anna. “Kom ons sny hulle oop en sit botter op.”
Hulle probeer die koekies oopsny, maar tevergeefs. Die goed is so hard soos klip.
“Dalk kan ons hulle in die tee doop en eet soos ’n mens beskuit eet,” sê Saartjie.
Die harde botterbroodjies (as ’n mens hulle so kan noem) word in ’n papiersak gegooi.
“Nou moet ons gou na Bennie toe gaan,” sê Saartjie, “om die fietse te leen. Apie speel vanmiddag by hom.”
“Wat wil julle met die fietse maak?” vra Muggie.
Die drie groot meisies kyk vir mekaar. Moet hulle sowaar vanmiddag weer vir Muggie – en Trienkie natuurlik ook – saamkarwei?
“Gaan