Die huis wat netnou nog snoesig was, is aan die afkoel. Sy sit Sokkies op die bed neer en haal nog ’n kombers uit die kas.
“Ek sal môreaand vir ons ’n warmsak maak,” belowe sy hom.
Hy kom lê styf teen haar bene. Sy wens dit was Jacques.
Jacques is Boschendal toe, net om te ontdek dat die mense wat foto’s geneem het nie meer daar is nie, en dat hulle ook nie vanaand terugkom om nog foto’s te neem nie. Die wag by die hek is behulpsaam en vriendelik, maar hy kan hom nie sê waar hulle is nie. Hulle het hul tente afgeslaan en die voertuie is weg; hy weet nie of hulle môre weer terugkom nie.
Jacques bel Suzette, maar haar selfoon is af. Hy laat ’n boodskap en ry terug plaas toe. Iets is nie lekker nie. Sal hy kwaad word of bekommerd wees? Suzette is ’n wêreldreisiger, sy sal haar nie maklik laat ontvoer nie, maar vanaand voel dit of sy soos ’n groot speld verdwyn het.
Hy besluit om nie dadelik huis toe te gaan nie. Hy ry Strand se kant toe en gaan parkeer langs Kusweg. Die wind waai en die see is onstuimig. Daar is wolke oor die water, reënweer aan die broei. Die see lyk onheilspellend. Die gedreun van die golwe en die gesuis van die wind laat hom aardig voel. Miskien is dit gevaarlik om so stokalleen vir die swart water en wit branders te sit en kyk, met geen ander geparkeerde kar in sig nie.
Hy SMS vir Suzette: Ek sit langs die see by die Strand, dink aan jou. Waar is julle vanaand, hoekom is jou sel af?
Hy huiwer voor hy dit stuur, maar stuur dit tog.
Sy antwoord nie.
Dan skakel hy die kar aan en ry Somerset Mall toe, parkeer en klim uit, loop daar rond. Die koopsentrum is vol ligte en lewe, heelwat mense. Daar is koffiekroeë, restaurante en flieks. Hy kan gaan fliek, maar die titels interesseer hom nie.
Hy koop ’n koerant en ’n koppie koffie by een van die koffiekroeë. Die koerant is vol stories oor moord, verkragting en een oor ontvoering. Hy probeer weer om Suzette te bel. Haar selfoon bly af.
Sal hy ’n gek van homself maak as hy haar verdwyning by die polisie aangee? Beslis. Hy bestel nog ’n koffie, sit tot tienuur en ry dan huis toe. Hy het sy eie sleutel en hy laat homself saggies in, loop op sy tone die trap op.
Daar is liggies aan sodat hy goed kan sien waar hy loop, nes in die ou dae toe hy op hoërskool en later op universiteit was en naweke gekuier het. Toe hy en Sharise nog uitgegaan het.
Sy ma het dan soms uit haar kamer gekom, moeg gewag en bekommerd.
“Nag, Ma, Ma kan nou gaan slaap,” het hy dan altyd gesê, en gewonder of sy elke nag ook so wakker sit wanneer hy by die koshuis is. Later het hy besef dat dit wat die oog nie sien, die hart nie skeel nie.
Dit moes haar geskok het om hulle saam te sien, kaal in die stort. Dit sou hom geskok het om mense so te sien, mense van wie hy dit nie verwag het nie. Dit was ’n jammerte, ’n ramp dat sy hulle betrap het. Vir hulle was dit ’n speletjie, pret, begeerte, lewe, niks leliks nie.
Daar skyn ligte in die boonste gang ook. Hy skakel dit nie af nie. Sy ma glo aan lig snags, in geval van ’n noodsituasie, sê sy altyd. Hy het vanaand die nare gevoel dat daar iets in die lug broei. Onweer beslis, dit kom reën.
Sal Suzette-hulle môre buite kan werk? Gaan hulle buite werk? Het hulle nie die hele sessie gekanselleer nie? Suzette skakel haar selfoon af as sy slaap. Sê nou sy is hier? Sal sy sy verduideliking glo? Dis maar simpel om doelloos Strand toe te ry en ’n uur alleen in ’n inkopiesentrum rond te sit en koerant te lees.
Hy loop na haar kamer, druk die deurhandvatsel stadig af. Dis nie gesluit nie. Die gordyne is diggetrek, die kamer donker. Hy stap op sy tone tot by die bed.
Dis leeg.
Dankbaar gaan klim hy in sy eie bed. Hy raak aan die slaap met ’n mengsel van kommer en skuldgevoelens.
Maar toe sy selfoonwekker halfses afgaan, voel hy uitgerus. Die stilte van die plaashuis en omgewing is so volkome, vanoggend kwetter selfs die voëls gedemp en sporadies. Hy druk die wekker af en lê ’n rukkie op sy rug. Dis koud en reëndruppels tik teen die ruite, maar hy is opgewonde, want hierdie dag kan sy lewe omkeer.
Voor hy gaan stort, maak hy seker of daar deur die nag enige SMS’e deurgekom het. Niks, en die selfoon toon geen teken van oproepe wat hy gemis het nie. Maar as Suzette vanoggend werk, sal sy al op wees.
Hy loop venster toe en kyk uit. Dis ’n vaal dag; fyn reën is aan die neersif. Hang af, dalk wil hulle tonele skep agter ’n deursigtige reëngordyn, die modemense kom met allerhande kreatiewe idees. Hy hoop dis hierdie keer die geval, so nie gaan hy eerlik wees en vir Suzette sê hy kan haar nie vandag kom haal nie, Jean-Luc se mense moet haar Rosedal toe bring.
Hy stort vinnig. Die vooruitsig om Sharise te sien, maak hom warmer as die stort se water. Al weer dieselfde stort-hokkie ... Hy moet keer of hy konsentreer te veel op die herinnering.
Wat sou hy nie vanoggend wou gee om haar saam met hom hier te hê nie, haar oulike lyfie glad van die seep, al die kurwes en rondings haar eie. Ja, hy glo nie Sharise het tyd vir diëte, inspuitings, inplantings en allerhande sulke bog nie. Sy is ’n natuurlike meisie en pragtig soos sy is.
Hy klim uit die stort, handdoek om die middel. Die badkamer is die ene stoom en hy stoot solank die deur oop sodat dit kan ontsnap. Hy borsel tande, skeer sorgvuldig, vryf naskeerroom in en plas eau de toilette aan: Versace pour homme.
Sy hare is kort, dit pas hom goed, ook die netjiese tatoeëermerk op sy regterboarm – ’n appelboom met die woord Terre in sierskrif. Hy is ’n groot aanhanger van alle Red die Aarde-bewegings en het die tatoe op ’n landboukonferensie in Konstanz, Duitsland laat doen. Hy span sy spiere en grinnik, sy tande blink. Hy laat sak die handdoek om sy middel, beskou homself – nie sleg nie.
“L’amour ca fait chanter la vie ...” sing hy terwyl hy aantrek.
Hy kies nuwe onderklere, ’n wolhemp, skoon jeans, nuwe sokkies. Bekyk sy toonnaels, haal die knipper uit en knip. Sy vingernaels is altyd goed versorg. Hy smeer handeroom aan. Geen bruidegom kan beter voel en lekkerder ruik nie!
Dan bondel hy sy vuil wasgoed saam, pluk die duvet reg, laat die kamer taamlik netjies. Hy hou nie van die gedagte dat Sharise se niggie sy deurmekaar kamer moet regpak nie. Maar miskien werk sy net in die kombuis. Beter om haar agter die kospotte voor te stel – besig om stomende disse op te tower, vars kruie in te snipper, met wyn te toor – as met ’n skropborsel op haar knieë aan die vloere was.
Hy tel sy selfoon op. Nog geen boodskap van Suzette. Hy gaan haar nie bel nie. Hy gryp sy beursie en die BMW se sleutels. Spring die trappe twee-twee af, want hy voel energiek.
Dis twintig oor ses. Die huis ruik na vars koffie. Iemand is in die kombuis. Hy kry Louise daar in haar rydrag, besig om beskuit uit ’n blik te haal.
“Môre, Ma.”
Sy lyk of sy nie goed geslaap het nie. Sy groet met ’n moeë glimlag.
“Kry vir jou koffie en beskuit.”
“Dankie, maar ek sal ’n ontbyt koop by Sharise.”
Sy sug gelate. “Doen so.”
Hy soen haar op haar wang. “Ma moenie bekommer nie, ek gaan net groet.”
Sy kyk hom in die oë, sê dan plegtig: “Jy het my oortuig. Ek het besluit om vanoggend daar te gaan tee drink.”
Daarmee betrap sy hom onkant. “Dis ... gaaf. Dankie!”
En sy kry terstond ’n drukkie.
“Maar jy ruik vir jou lekker!” roep sy uit. “Wat is dit?”
“Versace, so ’n swart bottel.”
“Wel, as jy haar nie hiermee bedwelm nie ...”
Hy staan ’n entjie tru. “Is dit te erg?”
“Toemaar, teen die tyd dat jy daar is, het die helfte verdamp.”
Sy