Olivier draai om en gaan geamuseerd oor die nuweling se stoutstreke terug bed toe. Daar sal môre genoeg tyd wees om die skoene te soek.
Dawie sug verlig. Dis heeltemal donker in die kompartement en sy oë is nog effens verblind van die lig in die gang.
“Sjoe!” sê hy.
“Maak jou asseblief tuis,” sê ’n man se stem uit die donker.
Die hoof het die ligte afgeskakel om in die donker en met die deur en venster oop te sit. Dalk raak hy dan van sy kopseer ontslae.
Dawie het gedink die koepee is leeg. “Ekskuus!” sê hy verskrik.
Doktor Serfontein praat hard om bo die trein se geraas gehoor te word. “Wie is jy?”
Dawie het die hoof nog maar selde gesien en nooit gehoor praat nie. Hy herken nie die stem nie.
“My naam is Dawid … Dawid Krynauw,” sê hy. “Ek sal loop. Ek het nie geweet hier’s iemand nie.”
“Noudat jy hier is, kan jy gerus ’n oomblik bly. Wie het jou agtervolg dat jy so gehardloop het?”
“Een van ons skool se groot ouens. Ons het baie pret gehad! Ons het al die pre- … prefekte se skoene omgeruil en toe in die gang geraas sodat een syne moet kom aantrek. Hy het my gevang, maar ek het weggehol. Sjoe, dis koud met die venster so oop.”
Die hoof staan op, haal ’n jas van ’n haak af en vou dit om Dawie sodat net sy kop bo uitsteek. Hy gaan weer sit en Dawie skuif nader sodat hulle nie hard hoef te praat nie.
“Ek gaan vir die eerste keer kosskool toe,” vertel hy, toegedraai soos ’n papie. “Die ander ouens was gaaf. Hulle het my laat saam speel!”
“En was dit lekker?”
“Ja! Ek voel half snaaks en kry my groot broer nêrens nie. Ek weet hy’s besig; ek moet hom nie pla nie. So ek is bly ek kan nou met meneer gesels. Die ander sal wil slaap, en …”
“Voel jy ’n bietjie onseker?”
Die warmte van die groot jas is heerlik. “Ja! So half … snaaks …”
Skielik kantel Dawie om sodat sy kop teen die hoof se arm rus – en hy slaap so vas soos in sy eie bed.
Dit beteken doktor Serfontein kan nie sy sigarette bykom nie, maar hy bly so sit totdat iemand in ’n bruin kamerjas in die oop deur verskyn.
“Kom binne en skakel die lig aan … Nee, die een bokant die bank. Dis nie so skerp nie.”
Krynauw doen dit en bly dan verbaas staan. “Maggies!” sê hy.
“Joune?”
“Myne, ja. Wat maak hy hier?”
“Dis ’n lang storie en dis laat. Vat hom bed toe sonder om hom wakker te maak. Moet asseblief nie vir hom sê in wie se koepee hy beland het nie. Ek wil môreaand behoorlik kennis maak.”
Krynauw se hart word sag. Hy vergeet dadelik die hoof se skerp woorde van vroeër en sy ongeduldige optrede.
“Ek weet dis laat, maar ek dag ek kom sê darem net nag.”
“Dis in orde. Het jy gekyk of mevrou Bielefeld gerieflik is?”
“Ja, alles is piekfyn. Sy sê sy is gewoond aan reis. Tessa was al vas aan die slaap.”
“Mooi. Danster sal môreoggend op Breyten wees om haar en Tessa skool toe te neem. Dis beter as die ongerieflike busrit. Sorg jy asseblief vir hulle bagasie en dinge.”
“Dis reg so. Nag dan, doktor.”
“Goeienag. Hou die jas so om hom. Jy kan dit môre in die motor sit.”
’n Baie mooi stel kamers is langs die huismoeder s’n in die hoofgebou ingerig vir Helen Bielefeld. Sy bring ’n groot deel van die dag daar deur, want sy wil al haar goedjies uitpak en regsit.
Haar middagete word saam met mevrou Mostert en Tessa s’n in ’n mooi klein eetkamer bedien. Wienand, die hoof se algemene bestuurder, sê dikwels Keurboslaan lyk meer na ’n spoghotel as ’n skool en hy is heeltemal reg. Dit wat Helen uit die motor gesien het, en nou weer deur die vensters, is regtig baie besonders.
Halftwee stop die bus met die seuns buite. Daar is uitroepe en ’n vrolike gebabbel. Die seuns wat nie die vakansie weg was nie is bly hulle maats is terug op skool. Die opwinding bring ’n lig na Helen se oë.
Ná ete ontmoet sy die paar helpers in die skoolkantoor en gaan dan na haar eie kantoor.
Sy is skaars daar toe die telefoon op haar lessenaar lui. “Goeie-middag,” sê sy. “Keurboslaan Seunskool.”
“Mevrou Bielefeld, ek wou jou nie vra om so gou al te begin werk nie, maar ek moet ongelukkig nou,” sê die hoof.
“Dis in die haak.”
“Een van die busse het verdwyn. Maar dié wat onmiddellik voor en agter hom gery het, is wel hier.”
“Ek sal die stasiemeester op Breyten bel en vra of hy iets gehoor het. Of het doktor dit al gedoen?”
“Nee. Ek het pas hier aangekom met die laaste bus. Ek gaan dadelik per motor terug om hulle langs die pad te soek. Dankie.”
Dis glad nie eenvoudig om hiervandaan te bel nie. Helen moet eers al die nommers opsoek.
’n Gehoes kondig aan Nieuwenhuis het kom kuier. “Middag, mevrou,” sê hy onseker.
“Middag. Kan ek help?”
“Ek het gewonder of daar miskien nuus is oor die bus wat verdwaal het. Dis ’n snaakse storie.”
“Jy bedoel seker vreemd, nie snaaks nie.”
“Wel, dis die eerste keer dat ek van so iets hoor.” Nieuwenhuis lyk of hy die saak in detail wil bespreek.
Helen kyk af na die boek voor haar. “Is dit so?” vra sy ingedagte.
“Ja. Het mevrou al ooit van so iets gehoor?”
“Ja. In Rusland het ’n bus wat van een dorp na die ander gery het, glo net spoorloos verdwyn. Dis nooit weer gesien nie.”
“Nou ja, dit ís mos snaaks!” Dit lyk of Nieuwenhuis graag wil lag.
“Nie vir die passasiers se families nie. Dink net aan die ouers as hulle die seuns en die bus nooit weer kry nie.”
“O, maar dít sal nie gebeur nie!”
Helen haal ’n ander boek van die rak af.
“Ek is onrustig,” sê sy. “Ek het self met die grootpad langs gekom en behalwe by Vlakfontein was daar nie ’n enkele kruispad nie.”
“Nee, maar daar’s paaie wat min gebruik word,” probeer Nieuwenhuis troos sonder om te veel uit te lap. “Party gaan af na die vallei. Miskien het die bestuurder by een afgedraai.”
“Hoekom sou hy? Hy kon die bus voor hom mos sien.”
“Nie om ’n draai nie. Sê nou hy … Sê nou hy’t gedink hy sien ’n bordjie wat sê daar’s padwerke voor, hy moet afdraai?”
“Ek hoop hy kan sy baas daarvan oortuig, want anders verloor hy sy werk.”
Skielik verdwyn al Nieuwenhuis se selfvertroue. “O, maggies!” sê hy en haal diep asem.
Helen kyk hom stip aan.
“Jy het die kennisgewing daar geplant en dit weggevat ná die bus vallei toe afgedraai het,” sê sy.
Nieuwenhuis kan nie jok nie. Hy knik dodelik skaam met sy kop.
“Toemaar,