Die kroon van Keurboslaan #4. Theunis Krogh

van Johannesburg af gestuur om ons van Breyten af aan te ry. Baie van die bestuurders was nog nooit hier nie.”

      “Hoekom vang jy sulke dinge aan?”

      “Ek weet nie,” sê Nieuwenhuis afgehaal. “Ek kry ’n gier, en dan doen ek dit sommer net. Krynauw het gesê ek moet met die hoof daaroor praat. Ek het, en hy het gesê as ek aan so iets dink, moet ek dit neerskryf … soos ’n storie. Dan sal dit oorskuif van die- … Wat was dit nou weer? … O ja, dit sal oorskuif van die subjektiewe na die objektiewe.”

      “Ek dink ek weet wat die hoof bedoel. Hoekom het jy dit nie hierdie keer gedoen nie?”

      “Ek het vergeet,” mompel Nieuwenhuis verleë.

      “Gaan speel maar. Vergeet voorlopig hiervan tot dit tyd is om rekenskap te gee. Ek sal doktor laat weet, maar nie dat jy skuldig is nie.”

      Helen bel dadelik die polisiepos die naaste aan Jessievale, die busse se stilhouplek. Dit neem hierdie keer nie lank nie.

      Die polisieman aan diens hoor ’n effens selfbewuste stem oor die foon.

      “Dis Keurboslaan Seunskool hier. Ons hoof, doktor Serfontein, sal moontlik binnekort daar by julle aankom om inligting te kry oor ’n bus wat verdwyn het. Sê vir hom hy moet by al die skerp draaie langs die pad ’n grondpad soek wat na die vallei toe afdraai.”

      “Hoesê?” vra die jongman verward.

      Helen herhaal alles en sit die foon dan neer.