“Wat?” vra die verbouereerde man.
“Die kind het nie geld gesteel nie, maar sekuriteit. Hy was bang hy sou eendag uit die huis gegooi word en dan nie vir homself kan sorg nie. Dis hoekom hy die geld gespaar het. Hy is herhaaldelik gedreig hy gaan uitgeskop word. My man het jou vrou dit vanoggend ’n paar keer hoor sê.”
“Dis nie my skuld nie,” kerm die vrou. “Dis my gesondheid!”
Mevrou Serfontein steek haar hande in haar jas se sakke.
“Jy het ’n kind se lewe in jou hande gehad. Jy moes jou beteuel het, al was dit hoe moeilik. Die seun kry nou die kans wat hy verdien in die lewe. Dis die laaste woord daaroor.”
Sy draai weg. Haar kinders staan en wag op ’n afstand en kry die gewone sonnige glimlag by haar.
Dis mevrou Serfontein wat later vir Karl die groot nuus gee. Soos belowe, laat sy hom glo die dominee het alles self gereël. Mevrou Goosen se gesondheid het skielik baie versleg en dit sal geriefliker vir almal wees as hy van nou af by die Serfontein-seuns bly.
Helen praat met hom oor sy toestand en sonder om iemand te verwyt, verduidelik sy vir hom hoekom hy begin steel het. Haar nugter aanslag verdryf ’n groot deel van sy skaamte.
Josef en Riekie is bly die ou van wie hulle so baie hou, gaan saam skool toe. Hulle is nou ’n vrolike driemanskap. Riekie is stiller as die ander twee, maar Karl het ’n spesiale band met hom, al sê hy net af en toe ’n paar woorde terwyl Josef geesdriftig oor die skoollewe vertel.
Dit klink vir Karl of hy op pad is na ’n paradys. Hy sien al in sy verbeelding die groot rooisteengebou versier met klimop, al die ander geboue, die hoof se eie groot huis en die swembaddens en sportvelde. Josef vertel van die rivier met sy diep waterkuile wat deur die terrein loop, en hy beskryf Keurboslaan se pragtige berglandskap bokant die Komati-vallei. Dis koeler en klammer as ander landstreke en altyd groen.
Deur Josef leer ken Karl ook die onderwysers. Die adjunkhoof, meneer Holst, is gaaf en stil, maar ’n meester met sarkasme, wat dit vir hom moontlik maak om sonder strafmaatreëls dissipline te handhaaf. Hy gee moderne tale.
Dan is daar meneer Burger, nou ouer en gryser as toe oom Eugene op skool was, maar nog die gewildste man wat die vreeslikste dreigemente maak en dit nogtans nie kan verdra om aan iemand te slaan nie. Josef vertel ook van die stil meneer Dempers wat verrassend streng kan optree as hy wil, en van meneer Venter wat jonk is, maar by wie ’n mens liewer nie met nonsens moet aankom nie. Hy was as klein seuntjie op Keurboslaan en omdat hy doktor Serfontein aanbid het, het hy altyd gesê hy gaan eendag daar by hom kom skoolhou.
Meneer Venter maak nogal ’n groot sukses daarvan – en meneer Geer, die sportonderwyser, ook. Hulle is jonk in vergelyking met die res van die personeel, maar gewild onder die seuns. Nog ’n interessante persoonlikheid is meneer Spaulding, wat ook jonk is. Karl sal hom nie nou al leer ken nie, want die skool se senior musiekonderwyser het drie maande vakansie geneem om groot orkeste in Europa en Amerika te dirigeer. Hy maak groot naam, maar kom altyd weer terug na Keurboslaan. Niemand wil daar weggaan nie. Meneer Gerritson, die vorige sportonderwyser, moes omtrent weggejaag word toe hy ’n groot pos in Amerika aangebied is.
Wanneer een van sy personeel ’n aanbod van ’n hoofskap of bevordering iewers anders kry, tree die hoof baie streng op. Hy het hulle gebrei om hulle talente ten volle te benut, en hulle moet dit doen! Die meeste is natuurlik oudleerlinge en hulle is gewoond om na hom te luister.
Wat die seuns betref, is daar ’n klomp Serfontein-neefs op skool. Almal dra dié naam behalwe die Thiessens, doktor Serfontein se oudste suster se seuns. Daar was vyf van hulle, maar almal behalwe Bart is nou weg. Die ses Serfontein-broers stuur almal hulle seuns na hul oudste broer se beroemde skool. Josef en Louis, Adolf Serfontein se eerste seun, is die oudste onder die neefs.
“Wat gebeur as ’n onderwyser ‘Serfontein!’ roep?” vra Karl. “Kom julle almal aangehardloop?”
Hy het reeds gehoor die hoof verkies dat sy leerlinge op hulle vanne aangespreek word.
“Nee, dan gebruik hulle maar jou naam,” sê Josef.
“Wat noem julle ouens julle pa op skool?”
“Doktor, natuurlik.”
“Dis snaaks.”
“Nee. Ons is gewoond daaraan.”
Karl weet hoe hy oor doktor Serfontein voel, maar besef eers wat die man vir die res van die wêreld beteken toe hulle in Kaapstad aankom en ’n horde joernaliste en fotograwe aan boord storm om foto’s van hom en sy gesin te neem en allerhande vrae te vra.
Doktor Serfontein is ’n skugter mens en haat te veel aandag, net soos Riekie. Maar hy was self in sy arm jongdae ’n joernalis en weet dié mense doen net hulle werk.
“Doktor … Hierdie kant toe!”
“Mevrou! Staan asseblief daar langs u man!”
“Jy wat so baie na jou pa lyk … staan nader aan hom … Toe, kom!”
“Doktor! Is dit waar dat u ’n samesmelting met Huytens oorweeg?”
Doktor Serfontein lewer nie kommentaar op enigiets nie, maar gedra hom só dat sy stilswye nie aanstoot gee nie. ’n Klein beweging van ’n wenkbrou en ’n effense glimlag help baie.
Gelukkig kom ontmoet dokter Krynauw die gesin. Die lang, skraal man met die liefdevolle glimlag en bril wurm hom tussen die persmense deur. Hy gee die vriend wat vir hom soveel beteken ’n stewige handdruk en groet mevrou Serfontein met ’n broederlike soen terwyl die kinders aan hom hang.
“Ek dag ek kom julle maar haal,” sê hy asof die rit van Johannesburg af niks was nie. “Ek het met my groot motor gekom en ’n vriend met Helen s’n. Danster is natuurlik ook hier met doktor se motor, soos wat hy aangesê is. Doktor, Helen en die twee meisietjies ry saam met my; Fräulein en die seuns gaan in doktor se motor, en al die bagasie in Helen s’n.”
“Uitstekend. Ek sou die bagasie per trein gestuur het, maar dis baie geriefliker só … Wie kyk na jou praktyk?”
“Dit is in goeie hande. Ek kon nie wag om julle te sien nie. Tessa en klein Felix is op Keurboslaan om huis te hou terwyl Danster weg is. Ek moes net keer of hulle het ook saamgery; doktor weet mos hoe kan daardie vrou van my raak! Ek sal doktor in Johannesburg aflaai om saam met die skoolseuns trein te ry.”
“Ja, dis hoe dit hoort.”
“Ek weet.”
Voor hulle die skip verlaat, stuur mevrou Serfontein Karl om dominee Goosen te gaan groet en bedank. Sy voel nie hy hoef met mevrou Goosen te praat nie. Sy het in elk geval in haar kajuit gaan wegkruip.
Karl los nogtans vir haar ’n beleefde briefie. Hy is so gelukkig dat hy hom voorlopig foutloos gedra. Josef het vir hom sy tweede kleurbaadjie geleen, so hy is nou reeds ’n Keurboslaner. Die koshuismoeder, mevrou Mostert, het uniforms in voorraad en Karl sal by haar nuwe skoolklere kry.
Hy geniet die lang reis in die gerieflike motor, met Josef se vrolike geselskap, Riekie se stil simpatie en Berrie se kattekwaad wat aanhoudend ’n smekende “Sei doch artig!” by Fräulein ontlok. Hulle verblyf in duur hotelle en die atmosfeer van weelde wat deel van die Serfonteins se lewe is, laat Karl voel hy sal nooit ophou dankbaar en voorbeeldig wees nie.
Keurboslaan is vir Karl nog mooier as wat Josef vertel het. Die landstreek, hoewel minder bekend, is een van Suid-Afrika se mooistes, met groot, beskermende berge en silwerblink rivierstrome.
Karl is verstom oor die skool. Hy dwaal deur die groot saal wat soos ’n teater ingerig is, deur die talle gange na die kunssaal, die orkes se oefenvertrek, al die ruim klaskamers met volop vars lug en lig, en die luukse slaapkamers en badkamers.