Ons het van Fontana-hoender en Creamy Hot Chocolate by Café Three Sisters geleef. En ek het op Jacques verlief geraak.
Jacques (ek kan nie sy van onthou nie) was ’n voormalige polisieman wat ’n dwelmverslaafde geword het. Hy’t saam met ’n paar prostitute in ’n vervalle woonstel naby ons gebly. Ek was nogal jags vir hom en het gereeld gefantaseer oor hoe ons oproerige seks het en hy my maagdelikheid verpletterend verower.
Hy moes Durban toe gaan om Mandrax te gaan optel, het hy my een aand vertel, en hy sou daarna ’n bietjie meer tyd met my deurbring. Hy’t nooit teruggekom nie. Ons het net gehoor hy is dood. Cheeky en Shane, twee crack-verslaafdes, is ook dood.
En Elize. Aan ’n oordosis heroïen. Shame. Ons sou vriendinne geword het, ek en sy. Sy sou miskien ’n skrywer geword het. Of ’n digter. Of iets anders. Enigiets behalwe dood.
Kort nadat hulle haar lyk uit die kamer langsaan verwyder het, het ek ’n dagboek ontdek waarin sy elke dag geskryf het. Sy’t vir ’n ou geskryf met die naam Manny. Ek het nie geweet wie Manny is of waar hy is nie; ek het hom nooit ontmoet nie. Ek neem aan hy was iemand wat sy op skool geken het, of iemand wat in haar verbeelding geleef het. Sy was by tye nie net op ’n ander planeet nie, maar in ’n ander heelal.
Ek het die dagboek gehou en onlangs weer daardeur geblaai. En ek het gelees:
Ek het weggeloop, Manny.
Ek kon nie meer nie.
Fok hulle en hulle selfishness.
Ek is nou hier in Hillbrow.
Ek het in die monster se bek geklim en hy sluk my stadig in …
Waar is jy?
Waar is jy?
Waar is jy?
Onthou jy vir Kariena?
Ek het haar gister by Pop’s raakgeloop. Sy’t na ’n CD gesoek, iets van Madonna. Sy’t my vertel hoe sy nooit weer by my wou kuier nie omdat my ma so op my geskree het, my vir “’n dom fok” uitgejou het omdat ek nie ons koppies in die kombuis se wasbak gesit het toe ons klaar gekuier en koffie gedrink het nie.
Ek het al daarvan vergeet.
Kariena het van voor af al die rowe afgekrap.
Ek onthou die geskree, nou, soos gister – hoe my ma van haar kop af geraak het; hoe sy saans met ’n rooi gesig en uitpeuloë op my pa geskree het toe hy voor die TV gesit het: “Jou slapgat jellievis, kak verskoning vir ’n man!”
Ek het geleer om myself doof te hou.
Ek hoor nie meer ’n geskree nie.
Maar ek onthou.
Ek onthou hoe sy my “besete” genoem het, ’n “seksbehepte klein hoer”, hoe sy jou met ’n mes verjaag het. Sy’t eenkeer daai mes na my gegooi; ek sweer ek sou dood gewees het as ek nie betyds gekoes het nie.
Sy’t gesê ek het jou nie lief nie, ek wil jou net naai soos ’n haas, soos ’n vuil slet.
Wat het met haar verkeerd gegaan, Manny? Niemand kan my sê nie, en ek verstaan nie. Liefde is mos nie vuil nie?
Ek onthou hoe sy haar vingers in my opgedruk het toe ek ’n blaasinfeksie gehad het. Ek sweer sy’t gedink ek het een of ander venereal disease. Haar vingers was koud en hard en het my seergemaak. “Hoermeid!” het sy geskel.
Ek mis my pa.
Soos môre heeldag.
Ek het hom gebel. Hy’t gehuil, maar ek het hom nie gesê waar ek is nie. Hy was altyd so sag en mooi met my; hy’t my nooit seergemaak nie en nou doen ek dit aan hom. Ek’s seker ’n doos. Ek was veilig by hom.
Veilig.
Veilig-veilig-veilig.
Ek smag na veiligheid.
Ek het gebid dat hulle moet skei, omdat ek by hom wou bly. Weg van haar, in stilte en vrede. Maar ek moes by haar bly en ek kon nie meer daar bly nie.
Jy weet ek kon nie meer daar bly nie, maar ek het jou nooit presies vertel hoekom nie.
Nou is ek hier. Ek weet nie wat van my gaan word nie.
Waar is jy?
Waar is jy?
Waar is jy?
Jy moet my kom haal. As jy my nie hier kom haal nie, sal ek doodgaan.
Hillbrow het baie lewens geëis. Dis hartverskeurend. Ek was gelukkig; ek het in die monster se bek gedans en betyds daaruit gekom. Ek is nie ingesluk nie. Elize se ouers is nooit opgespoor nie – nie sover ek weet nie.
Dis ironies dat een van die grootste redes hoekom ek sielkunde gaan swot het ’n poging was om mý ma te probeer verstaan. Na die egskeiding het dit regtig nie goed met haar gegaan nie. My sussie het haar toestand as ’n chemiese wanbalans gesien, ’n toestand wat amptelik en akkuraat gediagnoseer kon word, wat waarskynlik reg is,maar ek bly glo jy moet dieper kyk as wat die wetenskap jou noodwendig toelaat.
Ek glo omdat sy later die keuse gemaak het om in liefdeloosheid te leef, sy haar hart teen alles om haar verhard het en dat dit haar onafwendbaar tot opname in ’n sielkundige inrigting gedryf het.
Liefdeloosheid, glo ek, maak jou mal.
Elize het my vertel hoe sy gedink het sy kon haar eie lewe opfix deur haar ma s’n te fix; ek het tot ’n mate dieselfde probeer doen. Selfs later met ander mense. Ek dink nou dis verwaand: jy kan nie iemand regmaak of verander nie. In elk geval, wie’s jý om te besluit dat hulle stukkend is? Indien hulle is, moet hulle dit self erken en hulself bereid verklaar om genees te word. Wat gaan jy sonder samewerking bereik?
God helps those who help themselves, het ’n plakkaat teen een van die mure in die shelter uitgeroep. Dié raad is nie te versmaai nie. (Dit gaan nou beter met my ma; sy’s op die regte pad, dink ek. Een wat vir háár werk – en dis al wat belangrik is.)
Hillbrow het my straatwys én geestelik bewus gemaak; dit het my toenemend laat besef hoe dom en onwys ek regtig is. Ek het bitter min van die lewe verstaan. Ek sou eers later uitvind hoekom mense hul liggame vir seks verkoop toe ek dit self probeer doen het, en toe sou ek ook eers verstaan hoekom iemand dwelms met soveel oorgawe gebruik.
Miskien gaan dit oor ’n diepliggende hunkering na die kennis van goed en kwaad, die kennis om behoorlik tussen die donker en die lig in jouself te kan onderskei. Behoort ons te probeer? Is dit nie dalk lewensgevaarlik om tot op die been te sny in ons soeke daarna nie?
In Hillbrow was ek ’n toeskouer; ek het ál die goed gesien wat ek later self sou aanvang. Hoekom het die tyd wat ek daar deurgebring het en die voorvalle wat ek soos tonele uit ’n rillerfliek voor my sien afspeel het nie as ’n waarskuwing gedien nie?
Elkeen van ons stap ’n eie, persoonlike pad om by onsself uit te kom. Hillbrow was die voorbereiding vir die pad wat ék moes loop om by mysélf uit te kom.
En moenie vir een oomblik dink ek beveel dit aan nie.
Dit is lewensgevaarlik.
Ek weet dis maklik vir my om grootbek te wees. Ek het oorleef. Let’s face it: ek moes eintlik al dood gewees het.
Maar ek is nie.
En daar’s ’n rede hoekom ek nie is nie.
2.
Vier oompies skommel tesame
(’n Werkonderhoud in vier bedrywe)
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив