Kronkelpad. Irma Joubert

kyk op. Die lug is swart fluweel, die sterre skitterende diamante – onveranderd, soos eeue reeds. “Koning Dawid het gesê: ‘As ek U hemel aanskou, die maan en die sterre wat U toeberei het, wat is die mens dat U aan hom dink?’ En tog is God altyd naby.” Hy bly ’n oomblik stil. Dan voeg hy by: “Dit staan seker so in julle Bybel ook?”

      Rachel knik weer. “Ek … dink so,” sê sy effens onseker. “Dis óns sterre, Marco, hulle kom al die pad saam met ons, dit maak nie saak hoeveel kronkels ons gooi nie.”

      Hulle sit doodstil, genestel in mekaar se nabyheid.

      Teen die vroeë oggendure ry die trein al stadiger en stadiger, dan stop hulle. Marco kyk na buite, hulle staan in die oop veld, die sneeu enkeldiep so ver soos die oog in die flou maanlig kan sien, enkele yl bome soos donker geraamtes doodstil om hulle.

      Ná ’n lang ruk begin die trein stadig weer blaas en trek, niemand kyk meer op nie.

      Met eerste lig blaas die trein stoom af en kom met ’n ruk tot stilstand. Hulle het deur groot hekke gery tot in die middel van ’n plein – Birkenau, staan op die bord geskryf.

      “Ek dink dis die einde van ons reis,” sê Marco stil.