Horrelpoot. Eben Venter

was nie genoeg geld nie. Vandag sal ek haar enige tyd terugvat. Sy’s die mooiste vrou op aarde, en die treurigste. As jy te lank in haar oë kyk, begin jy huil. Op nege sterf haar ma aan kanker. Toe’s sy voor ’n weeshuis afgelaai. Sy’s twee keer verkrag deur wardens. Twee mans. Op die ou einde loop sy toe van my ook weg, kinders, koffers, alles. Toe ek daai dag by die huis kom, wag net die boerboel vir sy kos. My keel het sommer toegetrek. Maar ek sal haar terugvat. Ek het haar afgeskeep, jy sien.”

      Smittie vertel sy storie, ek simpatiseer. “Verskoon my.” Ek staan op om agtertoe te gaan. Ek weet nie wat ek verder vir die man moet sê nie.

      “Te oulik,” skater Smittie agter my aan, “ek weet nie wanneer iemand laas ‘verskoon my’ vir my gesê het nie.”

      In die toilet wil ek opgooi: laag op laag slymerige ekskrement en drolletjies opgefrommelde papier oral, selfs teen die mure. Ek trap versigtig en hou my asem op solank ek kan, hink paniekerig terug, skommel my glas om my neus in die weldadigheid van die whiskey te verfris. Die drank ruik na druiwepit. Ek snuif weer. Tussen die bruin golfies speel daar nog ’n walm, iets soets soos kinderroomys. Ek proe eers weer mooi en kyk na Smittie met sy goue kettings om die nek en wys na my drank: “Iets hier ingeval?”

      Smittie lek sy lippe af: “Bietjie gedokter. Drink maar op, jy sal nie spyt wees nie,” sus hy.

      Die gloed van die whiskey onder die dowwe nagligte, die weldaad ná my eerste sluk, die weelderigheid en uitwerking van die tweede. Sonder afkeer en sonder om te gretig te lyk, drink ek. Stadigaan word ek ingelyf by die kontinent waar ons binnekort gaan land. Dis nie soos ek dit bestel het nie, dis soos dit is. Laat ek eerder nou as later daaraan gewoond raak.

      Tyd gaan verby, ek ook. Die vliegtuig raak aan die slaap en sweef sonder weg of wil oor berge sonder diere, oerwoude sonder bosse, riviere waar stokou visse hulle voortsleep na eilande van drywende oliekolle. Wys my die pad na Koert, vra ek vir een, ’n modderige ou baber. Maar hy draai sy kop sonder om te antwoord, nie gewoond aan ’n mensekind wat iets anders by hom wil hê as sy lewe nie.

      Toe ek wakker word, loop die vliegtuigenjins op hul rustigste. Ek self is ontspanne langs hierdie man met die kettings wat so uitgelate op sy oorryp vel lê. Smittie se gesig is intussen oortrek met ’n gladde tweede vel van perspirasie. Sy oë val slap oop en korrel na my, hy glimlag en maak weer toe.

      Dankie, Smittie, wil ek vir die drankie bedank. Kry jy nou lekker? wil ek sê, maar sê niks nie, want my woorde drywe en ek verloor my greep sonder om eers na vashouplek om my te kyk, en sonder om myself te veroordeel.

      Ek sak dwarsdeur my lyf af totdat ek op my voete lê, dis moeilik om die lekkerte te beskryf. Weer val Smittie se oë oop en weer glimlag hy en dié keer weet ek waarna ek kyk: die grynslag van ’n pimp. Hy’s ’n handelaar sê maar, met sekerheid sou jy kan sê dat hy handel drywe met minderjarige meisietjies, niks ouer as so veertien, vyftien jaar nie, en dat hy hulle dan aan mans met behoeftes aanbied. Die pimp op pad na Lesotho om sy skatkis van meisieslawe aan te vul – dis geen geheim nie.

      Hier sit hy langs my, Smittie op pad werk toe. Selfs as hy net ’n oomblik lank uit sy bedwelmende slaap kom, kom hy met die grynslag. In sy onmiddellike teenwoordigheid gee hy koejawel en whiskey en lyfwarm sykous af. Onmiskenbaar: die profiel van ’n pimp. Ek kan daarvan lag kry en wil my slaapdooie hand oplig om hand te skud en hom nogmaals bedank: Smittie het my ingelyf en ons twee bymekaargebring soos dit hoort. Die imposter en die pimp – gesellig saam.

      Ek moet op my hoede wees, maar net tot op ’n punt. Anders mis ek die leidrade waarvan Smittie gepraat het. Leidrade wat my tot by Koert kan bring en my dalk selfs kan help om hom te verstaan. As ek maar soveel kan regkry, sal Koert na my luister en saam terugkom. Wat vang hy tog daar aan?

      Toe ons land, is ek vas aan die slaap en kom by met die hand van my buurman op my arm.

      Hier is ek nou, is die eerste gedagte wat by my opkom, en Smittie lewer my uit aan ’n volgende mens net soos hy. Ek gaan langs ’n rivier van mense afbeweeg, hulle bepaal my roete, stoot my stroomaf, vermoed miskien selfs waarvoor ek gekom het. Party mag dalk iets van Koert af weet. Natuurlik nie alles nie, maar net genoeg om my die pad verder vorentoe te wys. Party gaan my verfoei en my van die wal af in die sloot help. Ek moet wakker loop.

      “Beste vir jou, my pel,” sê Smittie, skud hand, knipoog, glip ’n donkerbril met belaglik groot lense op en loop die paadjie af.

      Daar is niks om te vrees nie, ek kan maar my goed vat, opstaan en die volgende skof van my reis aanpak. Hier is my handtas dan, hier my baadjie. My besittings, bekend en warm gebak van die vlug, laaste herinneringe uit die stad wat ek agtergelaat het. Ek kyk vir oulaas na die plek waar Smittie gesit het: ’n harem van heidense geure damp daaruit op.