Do kina czy na film?. Blythe Roberson

mną flirtuje. OWSZEM.

      Uwaga: Nie ma prawie żadnej korelacji między osobami, które – jak mi się wydawało – ze mną flirtowały, i tymi, które naprawdę to robiły. Nauczyłam się, że jedyne prawdziwe oznaki flirtu to: (a) nie odchodzić, (b) mówić o pieczywie, (c) robić dziwne oczy, i (d) dokładać starań, żeby spędzać ze mną czas. Ostatni punkt jest czysto teoretyczny, bo jeszcze nikt w historii ludzkości tego dla mnie nie zrobił.

      Wirtualny flirt

      Wirtualne flirtowanie wydaje się mniej rzeczywiste, a zatem mniej ryzykowne niż flirtowanie w prawdziwym życiu. To oczywiście niesłuszna opinia: internet jest prawdziwy i wkrótce będą w nim żyły mózgi nas wszystkich, a gdy umrzemy, nasza świadomość zostanie przerzucona na jakiś dysk i umieszczona w niesamowicie bajeranckich lodówkach.

      Tak naprawdę wirtualny flirt jest w pewnym sensie bardziej rzeczywisty niż gawędzenie w realu, ponieważ zostaje po nim ślad. W razie gdyby przyszła ci ochota zawstydzić siebie samą albo napisać o sobie kompromitujący artykuł, można odnaleźć twoje SMS-y, wpisy na czatach i w komunikatorach. A ja flirtuję wirtualnie mniej więcej tak długo, jak flirtuję w ogóle – gdy pierwszy raz w życiu wyznałam facetowi, że mi się podoba, zrobiłam to za pośrednictwem komunikatora AIM, a gdy pierwszy raz w życiu dowiedziałam się, że facet coś do mnie czuje, też stało się to za pośrednictwem AIM. Oczywiście potrzebowałam mniej więcej piętnastu minut, aby ustalić, że napisał wyznanie uczuć, bo robił straszne literówki.

      Ponieważ zazwyczaj nie chcemy ryzykować, że ktoś nas odrzuci i powie nam o tym prosto w twarz, flirtowanie za pośrednictwem urządzeń elektronicznych to doskonały rodzaj flirtowania nie tylko dla młodych ludzi, którzy żyją w trybie online, lecz także dla romantycznych tchórzy w każdym wieku. To dobry sposób, żeby rozkręcić się przed flirtowaniem w realu.

      A oto kilka wirtualnych flirtów na rozgrzewkę:

      Obserwowanie obiektu twoich westchnień w mediach społecznościowych. To przyznanie, że (przynajmniej w sekundzie, w której kliknęłaś Obserwuj) poświęciłaś czas na myślenie o kimś, w kim się podkochujesz. Być może uważasz, że trudno to uznać za flirt, ale jeśli jesteś bardzo niechętnie nastawiona do okazywania swojej wrażliwości albo jeśli obiekt twoich westchnień jest niezwykle pociągający, coś takiego może przerażać! Doskonale pamiętam, gdzie byłam, kiedy jeden z facetów, w których się kiedyś podkochiwałam, zaczął mnie obserwować na Twitterze. Potem przez pół godziny siedziałam w kawiarni, rozmyślając o swoim pięknym nowym twitterowym obserwatorze. Nadal czasami wpadam do tej kawiarni, żeby znów poczuć tamte emocje! Kiedyś widziałam w niej Patti Smith, ale i tak ten lokal pozostaje „kawiarnią, w której obiekt moich westchnień zaczął mnie obserwować na Twitterze i (dopiero na drugim miejscu) w której widziałam Patti Smith”. Pewnego razu zaprosiłam obiekt swoich westchnień do grona znajomych na Facebooku, a on wykorzystał to jako pretekst, żeby wysłać do mnie SMS-a. O mało nie zemdlałam. Odwrotna sytuacja: kiedyś zaczęłam obserwować na Twitterze kogoś, z kim się raz bzyknęłam, a on nie obserwował mnie, dopóki nie oznajmiłam mu wprost, że ma obowiązek to zrobić. Jeśli W TYM SAMYM TYGODNIU zrobiło się komuś minetę, należy zacząć obserwować tego kogoś na Twitterze! Takie są zasady!