НА ДЕНОТ. Humубоморна вистина. Ставл Зосимов Премудросковски

за внатрешни работи, влезе внатре, андроид со пиштол на рамо. Тој полека, јадејќи ги очите, го испитуваше кмирот, а потоа, како орелот погледна во азиските близнаци од различна возраст, тие веќе заглавија од очите на старателот до wallидот, отворајќи тесни пресеци на очите на пет рубли од руба, ги повикаа нашите ученици и ја погледнаа заспаната Фиона, што дотогаш во устата кружеше рој муви, наликувајќи на инка на торнадо. Серафим го отвори левото око и рече:

      – Командант, заврши го! – и оние кои се на должност во барот, не прскајќи плунка во круг, смеејќи се. Црвената коска во оклопот на телото смирено, крчкајќи се со коските на цервикалниот пршлен, ја сврте главата, без движење и фалситото, односно со глас како мало девојче, тој разнесе:

      – Вие, мудар човек, со работите да одите.. Брзо!!

      Серафим полека ја затресе главата за да ги привлече очите на старателот со своите ученици, полека стана и го остави возењето.

      – Име. – праша дежурниот службеник.

      – Јас?! Отец Серафим! – одговори гордо стариот монах и ја задуши брадата.

      – Реков, полно име!! – пристигна дежурниот службеник. – или одете на камера три дена.

      – Говеда Сергеј Бајтулеович. – навредливо го нарече своето име секуларен Серафим. – itе го проколнам. тој потсмеваше.

      – Што?? – го праша полицаецот.

      – Велам дека го носев ова име долго време, пред тонузирање и усвојување вечера за целибат. тој се изјасни и повторно подриша. – itе го проколнам.

      – Сега ќе ве возам помеѓу нозете со клуб. – ја искористи втората, стоејќи на задниот дел на таткото на светецот. – Така е, сега е веќе ноќ?!

      – Утрото – говеда, а навечер.. – седи до него додаде.

      – Ова не е така; јас веќе верен сум веќе дваесет години. – Почнав да се болам како дете чие бонбони е одземено.

      – Ај Серафим, тој е Реднек..

      – Тој е Чикатило. – Откако се прекина, додаде здрав полицаец.

      – Дали сте ги виделе моштите на вашите тезоси?

      – Да, ох шеф!

      – Ах како! – се насмевна дежурниот службеник. – И украде коска? – сите се смееја. – И тој дојде во Санкт Петербург да го продава почесто?! – врекот се засили.

      – Не благослови, Антихрист, Ирод, небесен цар, инаку ќе ти проколнам сите!!! – Серафим ги симна очите и ненамерно се повлече старомоден.

      – Но, нема потреба да прди. – забележа дежурниот службеник.

      – Да, тој пцуе така. – додаде полицаецот како стои во задниот дел. Серафим уште повеќе ги откри своите коси очи, од кои учениците беа: едниот е темно зелен, а другиот е светло кафеав.

      – Сакаш ли сега да те проколнувам? – го праша здравиот со пиштол. – Накратко, ќе излезете, крошна во штала во нашиот оддел сега за да се исчисти.

      – И ќе се жалам пред обвинителот во име на Православната црква. – другарот добиток намуртен.

      – Отидовте, лубеница, дали сте од западна Украина? Степан,