Қазақтардың жер қожайындары «ішкі жаққа» көшіп-қону құқығына қол жеткізудің қажеттілігі мәселесі төңірегінде ауызбіршілікте болды. Осындай талаптарын алға тарта отырып, Нұралы ұзақ уақытқа созылған хат алмасулар жүргізді, бұл жерлерді қазақтардың пайдалануына рұқсат беру туралы көптеген өтініштер де түсірді. Осындай хат алмасулар мен келіссөздер негізінде қазақтар бұл тәртіпке қол жеткізіп, 1759 жылдың қысында қазақтардың айтарлықтай бөлігі Оралға қарай өтті. Дегенмен мұнда олар қазақтардың 40 мыңға жуық малын айдап әкетіп бара жатқан қалмақтармен қақтығысып қалды.
Патша билігі өкілдері қазақтардың «ішкі жаққа» көшіп-қонуына әр түрлі көзқараста болды. Сонымен, Орынбор әкімшілігінің белді тұлғалары П. Рычков пен А. Тевкелев қазақтарды Ресей билігі жағына тартуда оларды шегіну жолымен батысқа қарай тартамыз деп есептеді. Бұл әкімшілік қызметкерлері қазақтардың Жайықтың оң жағалауына көшіп-қонуына қалыпты тұрғыда қарады. Бірақ Орынбор губернаторы А.Р. Давыдов ешқандай да мәмілеге келмей, ортақ бір пікірге тоқталуды талап етті. Патшайым қазақтардың қиын жағдайының байыбына бармай Жайықтан өтуге қатаң тыйым салды.
Ортақ шекараның қалыптасуы және Ресей мен қазақ жүздері жерлерінің шектесуіне байланысты құлдардың Ресей жағына қашып кету жағдайлары көптеп орын алды. Патша әкімшілігі оларға христиан дінін қабылдау талабын қойды. Құлдарды бос жерлерге жіберді, жер қазу жұмыстарына пайдаланды, рекрутқа (патшалық Ресейде армия қатарына жаңадан алынған солдат) жұмылдырылды, олардың басым бөлігі ауқатты тұлғаларға қызмет етті. Байлар мен сұлтандар құлдарды қайтару жолында бірнеше рет хат алмасты, алайда патшалық үкімет келісімін бермеді.
Жайылымдық жердің тарлығы Кіші жүз қазақ руларының бір бөлігін Жайық,