Οθέλλος. Уильям Шекспир. Читать онлайн. Newlib. NEWLIB.NET

Автор: Уильям Шекспир
Издательство: Public Domain
Серия:
Жанр произведения: Драматургия
Год издания: 0
isbn:
Скачать книгу
μυίγαν μεγάλην μεγάλην, οπού την λέγουν Κάσιον!

            – Βέβαια, χαμογέλα, θα σε μαγκώσω με ταις

           νοστιμάδαις σου. – Τω όντι! Ωραία τα λέγεις! Αν με

           αυτά σου τα τσακίσματα σε κάμω να χάσης τον βαθμόν

           σου, καλά θα ήτο να μην είχες φιλήσει τόσαις φοραίς

           τα τρία σου δάκτυλα, καθώς ετοιμάζεσαι να ξανακάμης

           διά να μας δείξης την χάριν σου… Περίφημα! ωραίος

           ασπασμός! Χαριέστατος χαιρετισμός! Ωραία, μα την

           αλήθειαν!.. Τι; πάλιν τα δάκτυλα εις τα χείλη;

           Καλλίτερα δι' εσένα να ήσαν τόσα μασούρια γλυστηριού

           τα δάκτυλά σου…

(Σάλπιγγες έξωθεν)

      Ο Μαύρος! Γνωρίζω την σάλπιγγά του.

ΚΑΣΙΟΣ

           Αλήθεια!

ΔΥΣΔΑΙΜΟΝΑ

           Να τον προϋπαντήσωμεν, να τον δεχθώμεν!

ΚΑΣΙΟΣ

           Ιδού! έρχεται.

(Εισέρχεται ο ΟΘΕΛΛΟΣ μετά της συνοδείας του)ΟΘΕΛΛΟΣ

           Ωραία ηρωίνα μου!

ΔΥΣΔΑΙΜΟΝΑ

           Αγαπητέ Οθέλλε!

ΟΘΕΛΛΟΣ

           Μεγάλος είν' ο θαυμασμός, μεγάλη κ' η χαρά μου

           εδώ να σ' εύρω προ εμού φθασμένην, ω ψυχή μου!

           Αν κάθ' ανεμοστρόβιλος τέτοιαν γαλήνην φέρνη,

           μην παύης τότε να φυσάς αέρα, έως ότου

           απ' τον βαθύν τον ύπνον του τον Χάρον να 'ξυπνήσης

           κι' ας κουρασθή το σκάφος μου ν' αναιβοκαταιβαίνη

           εις του πελάγους τα βουνά, κι' από την κορυφήν των,

           ωσάν τον Όλυμπον 'ψηλά, να πέφτη – 'σαν να πέφτη

           'ς τον Άδην απ' τον Ουρανόν! Αν ήτο ν' αποθάνω,

           απέθνησκα μετά χαράς αυτήν την ώραν! Τόσον

           είν' η ψυχή μου ήσυχη κι' αναπαυμένη τώρα,

           ώστε φοβούμαι μη ποτέ η άγνωστή μου Μοίρα

           τόσην χαράν και ηδονήν δεν μου ξαναχαρίση!

ΔΥΣΔΑΙΜΟΝΑ

           Να δώση πάντα ο Θεός ν' αυξάνουν με τα χρόνια

           κ' οι έρωτές μας κ' η χαρά!

ΟΘΕΛΛΟΣ

           Αμήν, αγαπητή μου!

           Δεν έχω λόγια να ειπώ την ευχαρίστησίν μου!

           Είν' η χαρά τόσον πολλή, που πνίγει τον λαιμόν μου.

           Κι' αυτό, κι' αυτό…

(Την ασπάζεται επανειλημμένως)

      Ω! πάντοτε αυτήν την αρμονίαν να κάμνουν αι καρδίαι μας!

ΙΑΓΟΣ (καθ' εαυτόν)

      Καλά τα 'πάτε τώρα· όμως αυτήν την μουσικήν εγώ θα την χαλάσω, ή να μην ήμαι άνθρωπος!

ΟΘΕΛΛΟΣ

           Πηγαίνωμεν 'ς το Κάστρον.

           'Τελείωσεν ο πόλεμος· επνίγησαν οι Τούρκοι. —

           Τι γίνονται οι φίλοι μου οι παλαιοί της Κύπρου; —

           Εσύ θα γείνης του νησιού η χαδευμένη τώρα.

           Έχω πολλούς, που μ' αγαπούν εδώ, γλυκό μου μέλι.

           Απ' την χαράν μωρολογώ και λέγω αλλ' αντ' άλλων.

           Παρακαλώ σε, Ιάγο μου, καταίβα 'ς τον λιμένα,

           ξεφόρτωσε τα πράγματα, και φέρε μου 'ς το Κάστρον

           τον πλοίαρχον· πάσα τιμή και έπαινος του πρέπει·

           είν' άξιος θαλασσινός. – Ω Δυσδαιμόνα, έλα·

           και πάλιν καλώς ώρισες, αγάπη μου, 'ς την Κύπρον.

(Εξέρχονται