“Dur, kalbimin içi, sen balıklama atlamadan önce ben bir derinliği yoklayayım.” dedi Emil gülerek. Josie’nin sevecen okşamalarının ne anlama geldiğini gayet iyi biliyordu ve onu bir eliyle yaklaştırmayarak diğeriyle de üzerinde farklı isimlerin yazıldığı türlü türlü ufak, yabancı kutuları ve paketleri el yordamıyla ceplerinden çıkarıp uygun yorumlarla etrafındakilere dağıtmaya başladı. Bu da orada bulunanları kahkahalara boğdu, ne de olsa Emil çok şakacı biriydi.
“İşte bu da bizim ufak sandalımızı beş dakika yerinde tutacak bir halat.” diyerek Emil, çok sevimli pembe mercandan yapılmış bir kolyeyi hemen Josie’nin kafasının üzerinden geçirdi. “Ve bu da deniz kızlarının su perisine gönderdikleri bir şey.” diye ekleyerek bir dizi sedef deniz kabuklarından oluşan, gümüş bir zinciri Bess’e uzattı. “Daisy’nin bu kemandan hoşlanacağını düşündüm, böylece Nat de bu kemanı kullanabilecek bir sevgili bulur onun için.” diye devam etti sözlerine denizci, bir kahkaha atarak. Sonra da keman şeklinde çok zarif işlemeli bir broş uzattı ona.
“Eminim çok beğenecektir. Şimdi ona götürüyorum.” diye cevap verdi Nat, yapacak bir görevi olduğundan memnun, odadan kaybolarak. Emil’in rastlamamasına rağmen Daisy’yi kendisinin bulabileceğinden emindi.
Kıkırdayarak Emil, kafası açıldığında içinde çok büyük bir hokkayı ifşa eden, acayip bir şekli olan oyulmuş ayıya uzandı. Çektiğinde hafif gıcırdayan bu hediyeyi Jo teyzeye sundu.
“Bu zarif hayvanlara olan ilgini bildiğimden senin kalemin için bunu getirdim sana.”
“Harikasın, Kaptan! Tekrar nasıl açıldığını göster.” dedi Bayan Jo, hediyesinden büyük memnunluk duyarak. Tüm bu yaşananlar Profesör’ün bilinçaltında Shakespeare’in Eserleri adlı çalışmasının su yüzeyine çıkmasına neden oldu ve büyük deha için bu çok sevilen bozayının mükemmel bir esin kaynağı olacağını düşündü.
“Bu arada her zaman genç görünmeyi başaran Meg teyze hâlâ başlık taktığı için Ludmilla’nın benim için dantel parçaları temin etmesini sağladım. Ümit ederim ki bunları beğenirsin.” Ve yumuşak hediye kâğıtların arasından üstü ince bir tabakayla kaplı bir şeyler çıkardı. Hemen bir tanesini alarak Bayan Meg’in o güzelim saçlarının üzerine iri kar tanelerini andıracak şekilde yerleştirdi.
“Amy teyze için bir şey bulamadım çünkü istediği her şeye sahip. Bu nedenle ona bir resim aldım. Bess bebekken bana her zaman Amy teyzeyi hatırlatan bir fotoğraf bu.” diyerek ona oval şeklinde fil dişinden yapılmış bir madalyon uzattı. Üzerinde altın sarısı saçlarıyla bir Madonna boyanmıştı ve mavi pelerinin üzerinde, kıpkırmızı yanaklı bir çocuğu tutuyordu.
“Ne kadar güzel!” diye bağırdı odadaki herkes ve Bess’in saçından bir tane mavi kurdele alıp madalyonuna geçirdikten sonra Amy teyze hemen boynuna astı. Hediyesi onu büyülemişti, ne de olsa ömrünün en mutlu günlerini anımsatıyordu.
“Şimdi de Nan için en uygun hediyeyi aldığım için kendimle gurur duyuyorum, çok şatafatlı olmasa da hoş bir şey, onun mesleğinin bir işareti gibi, yani bir doktor için çok uygun.” dedi Emil, lavdan yapılmış ufak kafatası şeklinde bir çift küpeyi büyük bir gururla sergileyerek.
“İğrenç!” Çirkin şeylerden hoşlanmayan Bess, hemen kendine verilen sevimli deniz kabuklarıyla ilgilenmeye başladı.
“O küpe takmaz ki.” dedi Josie.
“O zaman senin kulaklarını yumruklamaktan hoşlanacaktır. İnsanları muayene edip onları cerrahi bıçakla tedavi etmekten hiç olmadığı kadar mutlu olacağından eminim.” diye cevap verdi Emil, hiç rahatsız olmayarak. “Sandığımda siz erkekler için bir sürü ganimet var ama kızlar için kargomu boşaltmadığım sürece rahat yüzü göremeyeceğimi çok iyi biliyordum. Hadi bana şimdi bütün haberleri anlatın.” Sonra da Amy’nin en sevdiği üstü mermer olan masanın üzerine oturdu ve ayaklarını sallayarak, saatte on iki millik bir hızla denizcimiz konuşmasını sürdürdü, ta ki Jo teyze gelip onları Kaptan’ın şerefine hazırladığı o muhteşem aile çayına alıp götürene kadar.
ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
JO’NUN GEÇİM DERDİ
Çeşitli mesleki kariyerleri sırasında March ailesinin türlü türlü sürprizlerle karşılaşmaları onları mutlu etmişti ama en muhteşemi, çirkin ördek yavrusunun bir kuğuya değil de altın yumurtlayan bir tavuğa dönüşmesi olmuştu ve edebî değeri olan bu yumurtalar, pazarda öylesine beklenmedik bir taleple karşılaştı ki on yıl sonunda Jo’nun en çılgın ve en çok hayalini kurduğu rüyası gerçekleşmiş oldu. Nasıl ve neden olduğunu hiçbir zaman tam olarak anlayamamıştı ama birdenbire kendisini ufak çapta da olsa meşhur olmuş durumda bulmuştu ve daha da iyisi, cebinde ufak bir servet oluşmuştu. Böylece o günlerde yaşadığı bazı engelleri ortadan kaldıracak ve oğullarının geleceğini garanti altına alabilecekti.
O yıl her şeyin Plumfield’da ters gitmesiyle başladı. Herkes zor zamanlar geçiriyordu, okuldaki öğrenci sayısı azalmaya başladı, Jo kapasitesinin üzerinde çalışması sonucunda uzun süren bir hastalığa yakalandı, Laurie ve Amy gurbet ellerdeydi ve Bhaerler de bu cömert çifte her ne kadar yakın ve onlar için önemli olsalar da onlardan yardım istemeyecek kadar gururluydular. Hastalığından dolayı odasına kapanmak zorunda kalan Jo, gelinen noktadan dolayı iyice ümitsizliğe düşünce son çare olarak uzun zamandır kullanmadığı kalemine başvurdu ve gelirindeki boşluğu doldurmak amacıyla en iyi yapabileceği şeyi yapmaya karar verdi. Belirli bir yayıncı tarafından istenilen, sadece kızlara özgü bir kitap için kendisinin ve kız kardeşlerinin hayatlarındaki maceraların birkaç sahnesini, ufak bir hikâyeye dönüştürerek alelacele kâğıda karaladı, -gerçi oğlanlar daha çok onun çizgisindeydi ama- başarıyı yakalama ümidi çok zayıf olmasına rağmen yine de gönderip şansını denedi.
Jo için olanlar hep umduğunun aksi olurdu. Üzerinde uzun yıllar harcadığı onun ilk kitabı; gençliğin büyük umutları ve ihtiraslı hayalleriyle piyasaya sürülmüş, uzun süren yolculuğunda zaman zaman bataklığa saplanmış, epey sonra bile bu enkaz su üstünde batmadan durmaya devam etmiş ve en azından yayıncının kâr etmesini sağlamıştı. Apar topar yazılmış bu hikâye, getireceği birkaç dolar dışında başka bir şey düşünülmeden gönderilmişti ama açık ve güneşli havada dümeninde akıllı bir kaptan ile denize açılarak halkın sevgisini kazanmıştı. Bunun sonucunda altın ve zaferle dolu beklenmedik bir kargo oldukça yüklü bir hâlde limana yanaşmıştı.
Herhâlde yeryüzü Josephine Bhaer kadar afallamış bir kadını bünyesinde taşımıyordu o an. Ufak gemisi limana yanaştığında âdeta bütün bayraklar dalgalanıyor, daha önce sessizliğini koruyan toplar şimdi neşeyle bombardıman ediyordu ve hepsinden önemlisi, bütün iyi niyetli arkadaşları onunla bayram ediyor, candan tebriklerle onun ellerini kendi ellerinde oldukça dostane şekilde sıkı sıkı tutuyorlardı. Bundan sonra bütün olay sadece denize açılmaktı ve tek yapması gereken şey, gemilerini yükleyip müreffeh yolculuklarına uğurlamaktı, böylelikle sevdikleri ve çok emek harcadığı kişiler için bolca rahatlık sağlamış olacaktı.
Şöhreti hiçbir zaman kolay kolay kabullenemedi, ateş olmayan yerden duman çıkmaz deyimine günümüzde birçok örnek verilebilirdi ama Jo’ya göre bir zafer kazanmanın yolu, kötü üne sahip olmaktan geçmiyordu. Şansına şüpheyle bakmıyor, minnettarlıkla kabul ediyordu, gerçi etrafındaki cömert insanların söylediğine göre alması gerekenin yarısını bile almamasına rağmen gelgitlerin artık yükselişe geçmesi, olayların gidişatını bütünüyle değiştirmiş ve ailenin güvenli bir limana batmadan