hərəkət edirdilər. Bu mikroorqanizmlər ümumilikdə mühərrikin funksiyalarını yerinə yetirən və hidrogen-sulfidin ema-lını gücləndirən həyatın var olduğunu göstərirdi.
Cek geniş qövs ilə tüstülənən dəliyi üzüb keçdi. Gös-təricilərdə xarici hərarət dərhal yüksəldi. Dəliklərin içərisindəki hərarət isə 4000C-yə çata bilərdi. Bu isə sualtı qayığın yanıb kül olması demək idi.
– Cek! – deyə qulaqcıqdan doktorun təlaşlı səsi eşidildi.
Görünür, Liza cihazların yüksək hərarət göstərməsini göstərməsini görüb narahat olmuşdur. – Nə baş verir?
– Narahat olma, sadəcə, sualtı qeyzerlərdir. – Cek pedala basaraq, qayığın istiqamətini dəyişdi. Bu sualtı mənzərədən həz olsa da, onu daha vacib işlər gözləyirdi.
Son illər ərzində Cek və onun komandası “Faton” xilasetmə gəmisində yerləşmiş və II Dünya Müharibəsində batan
“Kayo-Maru” adlı Yaponiya yük gəmisinin qalıqlarını axtar-maqla məşğul idilər.
34
Bildirilirdi ki, “Kayo-Maru” gəmisi hərbi qənimət olaraq külli miqdarda qızıl, külçələr aparırmış. O illərin metereoloji və gəmiçilik xəritələrini diqqətlə öyrənən Cek axtarışlarını Sakit Okean regionunun mərkəzində yerləşən dağ silsilələri rayo-nundakı 10 kvadrata qədər olan dəniz mili ətrafında aparırdı. Bu çox riskli iş idi və hətta axtarışlardan bir il keçməsinə baxmayaraq, büsbət bir nəticə əldə olunmamışdır.
Lakin dünənki günə qədər. Çünki dünən cihazlardan biri Okean dibində hansısa qəribə kölgənin varlığı barədə siqnallar vermişdir və indi Cek o kölgəyə doğru irəliləyirdi.
O, bilgisayarın ekranına baxdı. Gələn siqnallar orada əks olunurdu. Kölgə sualtı qayıqdan təxminən 100 yard məsafədə
idi. Cihazlar Okean dibinin hər kvadrat futunu dəqiqliklə göstərirdi.
Yaşıl duman içərisindən qayalar görsəndi. Cek vaxtında pedala basaraq maneəni dəf etdi. Okean həyatının görüntüləri yavaş-yavaş seyrəlməyə başladı. Çox güman ki, sualtı vahə
geridə qalmışdır. İrəlidə isə cansız səhra görünürdü. Sualtı qayığı hərəkətə gətirən qurğu Okean dibində kiçik qasırğa yaradaraq, suyu lilləndiridi. “Elə bil tozlu yol ilə gedirsən” – de-yə Cek öz-özünə fikirləşdi.
Yolunun üstündə yenə bir qayaya rast gəldi. Bu dafa Cek gəmini saxladı və ballastın bir hissəsini ataraq, maneəni onun üzərindən keçərək dəf etmək istədi. Elə bu an yüngül bir su axını sualtı qayığı alıb, irəliyə doğru apardı
– Lənət şeytana! – deyinərək, qayığı yuxarıya doğru isti-qamətləndirmək istədi.
Bu zaman qulaqcıqda Lizanın səsi eşidildi: – Cek, nə
olub? Yoxsa yenə də qeyzer üzərindən keçirsən?
– Yox, heç nə başa düşə bilmirəm, lənət şeytana!
35
Nəhayət, qayıq qayanın üzərindən keçdi və Cek qayanın o tərəfində olanları gördü.
– Nə baş verir, Cek? – Lizanın səsində bir qorxu var idi. –
sən yaxşısan?
Qayanın o tərəfindən yeni “sualtı səhra” açıldı, ancaq bu əvvəldə görünən o gözəl vahə deyildi.
İçərisindən ərinmiş lava tökülən və soyuyanda qaralan parlaq çatlar dənizin dibini ikiyə bölürdü. Su axını qayığı irəliyə doğru aparmaqda davam edirdi. Hidrofonun4 dinamiklərindən eşidilən uğultu səsi kəsilmirdi.
– Aman Tanrım....
– Cek, nə tapdın? Hərarət sürətlə artır! – Cek cihazlara baxmasa da, hərarətin artdığını bilirdi. Hər nəfəs aldıqca, qayığın kabinində istiliyin artdığını hiss edirdi.
Bu, yeni vulkanik çatdır.
– Qulaqcıqda ikinci səs eşidildi. Bu geoloq Çarli idi.
– Ehtiyatlı ol, Cek! – Mən əvvəlki kimi zəif seysmik siqnallar alıram. Orada, aşağıda hər şey fikirləşdiyin qədər sakit deyil.
– Mən hələlik qayıtmaq fikrində deyiləm.
– Sən risk etməməlisən.... Ancaq Cek qısa bir məlumatla onun sözünü kəsdi.
– Mən “Kayo-Maru”nu tapdım.
– Nə?
– Gəmi buradadır.... ancaq.... mən hələ bilmirəm o burada nə qədər qalacaq.
Qayıq sualtı silsilədən keçdiyi zaman, Cek diqqətlə ətrafına baxdı. Onun qarşısında, cəhənnəm vadisinə oxşar bir yerdə, çoxdan batan hərbi gəminin ikiyə bölünmüş gövdəsi 4 səs dalğalarını qəbul etmək üçün aparat
36
canlandı. Yaşıl duman içərisindən gəminin illüminatorları və
yan tərəfdə yapon ieroqlifləri ilə yazılan “Kayo-Maru” yazısı görsəndi. Bu yazı tərcümədə “yaz küləyi” mənasını verirdi.
Batmış gəminin qalıqları ətrafında ərimiş daşların sel ki-mi axını və vulkanın ağzından çıxan ərgin və odlu maye gölməçə əmələ gətirərək, cəhənnəm qaranlığında yanan tünd qırmızı alovu xatırladırdı. Cek gəmini gövdəsinin əyilərək od-lu gölməçədə əriməsinə tamaşa edirdi.
– “Kayu-Maru” düz cəhənnəmin ortasında yerləşir. Indi bir az da yaxınlaşacam – deyə Cek məlumat verdi.
Liza yenidən müdaxilə etdi, lakin onun səsində əmretmə
hiss olunurdu.
– Cek!
Amma Cekin xasiyyətinə yaxşı bələd olan Liza, bir qədər pauzadan sonra aşağı səs tonu ilə cekdən xahiş etdi:
– Cek, xahiş edirəm, daxili hərarətin dərəcəsinə fikir ver.
Titan istiyə davamlı metal və gəminin gövdəsi, əsasən də birləşmə nöqtələrində, ola bilər ki…
Narahat olma, bilirəm və lazım olmadıqca risk etməyəcəyəm. Cek hər iki pedalı eyni vaxtda basdı və qayıq yuxarı qalxdıqca qayadan uzaqlaşdı. Sualtı qayıq batmış gəmi qalıqlarına yaxınlaşdıqca hərarət daha da yüksəlirdi: 230, 370, 430…
Ceki həyəcandan tər basdı. Əgər gəminin gövdəsindəki bitişiklərdən ən azı biri aralansaydı, onun ölümü bir neçə
saniyənin içərisində baş verərdi. O, gəmini bir az da yuxarıya doğru istiqamətləndirdi və hərarət 370 düşdü. Təhlükəni at-latan Cek, batmış gəminin qalıqlarına yaxınlaşırdı. Sürəti azaldaraq, “Kayu-Maru”nun ətrafında bir neçə dəfə dövrə
vurdu, sonra gəmini diqqətlə nəzərdən keçirməyə başladı. O, açıq-aydın gəminin dal tərəfinin əsas hissədən 50 metr 37
kənarda ayrılıb düşdüyünü görürdü və elə həmin yerdə də
böyük