həmin dəqiqə qulaqcıqda Çarlinin təlaşlı qışqırtısı eşidildi.
– Canını qurtar, Cek! Tez ol! Canını qurtar ordan!
– Nə baş verdi? – deyə Cek qışqırdı və sonra hərarət göstəricisinə baxıb dəhşətə gəldi.
42
Hərarət az qala 10 dəfə artmış və o, tapdığı qızıllara aludə olub, bu haqda tamam unutmuşdu.
– Lənət şeytana! – deyə Cek özünü itirmiş halda donquldandı.
– Seysmik aktivliyi göstərən cihazlar həddi keçir – deyə
Çarli həyəcanla bildirdi.
– Siqnallar “Naitulus”un dayandığı yerdın gəlir! Gəmi düz vulkanın püskürəcəyi yerdə dayanıb!
Vaxtılə keçdiyi hərbi bacarıqlar onu hərəkətə gətirdi.
Keçmiş bir “dəniz aslanı” olaraq, o, müxtəlif növ situasiyaları ayırd etməyi öyrənmişdi: nə vaxt əmrdən boyun qaçırmaq və
nə vaxt əmri yerinə yetirmək. Hal-hazırda isə məhz ikincini etməliydi. O, sualtı qayığı maksimal surətdə yuxarıya doğru istiqamətləndirirdi. Bir az əvvəl çönüb ayrıldığı yerdə nə baş
verdiyini görəndə onu soyuq tər basdı.
Lənət şeytana!
“Kayu-Maru”nun ön hissəsi artıq yarıya qədər lava gö-lündə ərimişdi, lakin ən dəhşətlisi bu hissədə Okean dibinin necə görsənməsi idi. O elə indicə partlayacaq şişmiş suluğu xatırladırdı. Cek gəminin tarazlığını saxlaması olan yükün qalanını da atdı və hər iki pedala basaraq gəminin bur-nunun yuxarıya doğru istiqamətləndirdi. “Naitulus”un elektrik mühərrikləri uğuldadı.
– Lənət şeytana! Lənət şeytana! – deyərək, Cek sanki şey-tanla mübarizə aparırdı.
– Cek, nə olub, nə baş verir?
– Cihazlar sıradan çıxıb!
Hidrofonun dinamiklərindən vahiməli uğultu eşidildi, sanki sualtı dağların üzərində göy gurultusu baş verdi. Sonra sualtı qayıq dalğa zərbəsinə yaxalandı və onu başdan-ayağa 43
titrətdi. Cek çevrilib aşağıda nə baş verdiyinə baxmaq istə-yərkən, başı günbəzə dəydi.
Düz sualtı qayığın altında vulkan partlamışdı və dənizin dibi içərisindən fəvvarə kimi fışqıran qızmış maqma ilə, yanmış yaranı xatırladırdı. Gəmi elə sürətlə yuxarıya doğru hərəkət edirdi ki, ətraflndakı su qaynayırdı. “Naitulus” ətrafda olan su qabarcıqları ilə sanki bomdarduman edilirdi. Cek gə-mi üzərində kontrolu bərpa etmək üçün cəhd göstərirdi, amma gəmi sözə baxmır və xaotik hərəkətlərlə, yaranan su axınında öz oxu ətrafında fırlanırdı. Birdən Cek ağzında olan tamı hiss etdi. O, “Fathom”la əlaqəni bərpa etmək istədi, lakin qulaqlıqda yalnız xışıltı var idi.
Uğursuz halda idarəetmə cihazları ilə mübarizə aparan Cek, həyəcanla fikirləşirdi. Nə olursa olsun, bu vulkanik axından canını qurtarmalıydı.
Bu an o, gənc “dəniz aslan”larına təcrübəli təlimatçılar tərəfindən verilən əmri yadına saldı: gələn axının qarşısını almaq üçün, onunla olan mübarizəni dayandırmaq lazımdır.
Indi o ayağını sağ pedaldan çəkib, yalnız sol pedala sıxırdı. Və bundan başqa gəminin fırlanmasını dayandırmaq əvəzinə, onu daha da gücləndirirdi. Fırlanma o dərəcədə gücləndi ki, tezliklə mərkəzdən qaçma qüvvəsi onu kreslodan ataraq, kabinənin divarına sürüklədi. Amma buna baxmayaraq, cek hələ də pedalı basmağa davam edirdi.
– Hə, hə! – deyə həyəcanla pıçıldayırdı.
Nəhəng qabarcıqlardan biri xüsusui qüvvə ilə “Nai-tiulus”u alt hissəsindən vuraraq, yuxarıya doğru istiqamətləndirdi. Sualtı qayıq sapand daşı kimi vulkan axınının içindən sıçrayıb çıxdı.
Elə ki, “Naitulus”un hərəkəti bir qədər azaldı, Cek yenidən pilot kreslosuna əyləşərək, gəminin üfüqi istiqamətdə
44
fırlanmasının qarşısını aldı. Başını qaldıraraq, qalın su təbəqəsi arasından tutqun günəş işığını gördü.
Qulaqlıqdakı xışıltı kəsildi və Lizanın səsi eşidildi:
– Cek, cavab ver! Eşidirsən bizi?
O, fırlanma zamanı yerə düşən mikrafonu bərkitdi və
xırıltılı səslə cavab verdi:
– Hə, hər şey qaydasındadır.
– Cek, sən hardasan?
Lizanın rahatlanmış səsi ona bir içim sərin su kimi xoş təsir bağışladı.
Cek dərinlikölçənə baxdı. 220 fut! O, inana bilmirdi ki, gəmi 1000 futdan yuxarı məsafəni bu cür tez qət edə bilib.
Əgər kabinanın hermetikliyi və onun içə-risindəki kompres-sorların daimi təzyiqi eyni atmosferada saxlaması olmasaydı, kesson xəstəliyi onu çoxdan öldürmüşdü.
Təxminən 3 dəqiqə sonra suyun üzündə olacam.
Cek üzünü turçudaraq kompasa baxdı. Kompasın oxu dayanmadan fırlanırdı. Cek nə qədər əlləşdisə, kompası düzəldə bilmədi. Onda Cek mənasız cəhdlərdən əl çəkib, mikrofona dedi:
– Mənim kompasım işləmədiyinə görə, harada yerləşdiyimi bilmirəm. Amma suyun üzünə çıxan kimi, mayakı yandıracam ki, yerimi biləsiniz.
– Özün necəsən? Zədə almamısan ki?
Bir az sıyrılmışam və əzilmişəm – amma ümumiyyətlə
normadayam. əlaqəyə çarli girdi.
Altında vulkan partlayan adam üçün, səsin o qədər də
pis gəlmir. Bəxtim gətirib ha! Necə də həmin vaxt yanında olmaq istəyərdim.
Cek gülümsündü. Yeni sualtı vulkanın doğulmasının şa-hidi olmaq, hər bir geoloqun saf arzusudur.
45
Cek əlini zərbədən şişmiş başına qoyub, ağrıdan üzünü turşudaraq dedi:
İnan Çarli, mən də özümdən çox, burada sənin olmağını istərdim.
– Bəs “Kayu-Maru” nə oldu? – deyə digər müsahib ümidli bir səslə soruşdu:
Cek təəccübləndi. Bu tarixçi, xəritəşenas, öz gəmi kitab-xanasını nadir hallarda tərk edən professor Corc Kleyn idi.
Ani çökən ümidsizlik ucbatından, Cek iniltili səslə dedi:
– Çox heyif, dok. Atrıq “Kayu-Maru” və qızıllar yoxdur.
Corc bir qədər susdu və sonra məyus halda bildirdi:
– Nə etmək olar, onsuz da biz “Kayu-Maru”nun yükü haqda dəqiq informasiyaya malik deyildik. Yaponlar tez-tez qızıl daşınmasını gizlətmək üçün, gəmi sənədərini saxtalaş-dırırdılar.
– Yox, məlumat dəqiq idi – deyə Cek Okean dibindəki qızıl külçələri yadına salıb, tutqun halda cavab verdi.
Mikrafonda