Zorlada olsa Sərdarın qolunu çiyninə salıb apardı, öz – özünə: bir günümü xəta – bəlasız axşam etmədiniz. Sizinlə mən nə edəcəm? Aylının əsəbləşmişdi, Sərdar gülümsəyib, – Aylına: heç axlıma gəlməzdi, qardaşının şillə – təpiyinə məruz qalcam. Güldüyündə də canı acıdı. Aylın – Sərdara: sus ya sus, bu halınlada zarafat etməyə çalışrsan. Allah mənim cəzamı versin deyərdim, bundan artıq cəzamı olar?
Sərdar xoş idi Aylının deyinərək özünü acılaması, çox darıxmışdı Aylının bu davranışlarıçün.
Axşam olmuşdu, Ramiz Dilqəmlə Nicatın halına üzülərək, baxa qalmışdılar. Nicat ötən axşamdan heç bir şey yeməmişdi, üzünü çevirib heç kimlə danışmadan uzanmışdı. Ramizlə Dilqəm narahat idilər. Nicat Aylın gedəni bir kəlmədə danışmamışdı, qorxurdular Nicat Fazildən heyif çıxmağa qalxar və həyətını məhv edərdi bu dəfə. Ramiz gəlib yanında əyləşib, çiyninə əlini toxunaraq – Nicata: Nicat qalx qardaşım bir şeylər ye, belə olmaz. Biz artıq güclü olmalıyıq Aylının yaşamasıçün, onun xətrinə qalx xayiş edirəm. Nicat cavab vermədi. Ramiz dərindən nəfəs alıb, divra söykənib üzgün baxışlarla baxan Dilqəmə baxdı. Otağın qapısı döyüldü, içəri Fəda girdi. Fədanın otağa girişindən anlaşıldı k,i tək deyildi, ardınca kimsə gəlirdi baxdılar.
İçəri Nicatın xalası girdi. Ramizlə Dilqəm tez yaxınlaşıb arvadla görüşdülər qucaqlaşıb. Nicat bilmirdi xalasının gəldiyini. Fəda – Ramizə: düşündüm bəlkə sözünü dinləyər, gətirdim. Ramiz Fədaya razılığını bildirdi baxışlarıyla. Ramiz – arvada: nə yaxşı gəldiniz, bizi dinləmir. Xalası üzünü çevirib uşaq kimi küskün yatan Nicata baxıb, içini çəkərək gəlib yanında əyləşdi. Əliylə kürəyini sığallayaraq – Nicata: oğlum nədir bu düşdüyünüz hal?
Nicat xalasının səsinə dönüb baxdı. Xalası anladı, Nicatın necə üzgün – peşman olmasını. Xalası -Nicata: gəldim oğlum, burdayam. Nicat uşaq kimi birdən xalasının boynunu qucaqlayıb, içini çəkə – çəkə ağlamağa başladı. Nicat – xalasına: xala mən nə etdim, nə etdim mən. Allahım bu qədər çəkdim həyatdan doğulduğumdan, günahım nədir. Xalasınında gözlərindən yaş süzüldü. Nicatı qucaqlayıb öpüb bağrına basaraq ah çəkdi, can oğlum qurban olaram mən sənə.
Ramiz gil artıq dayana bilmədilər, tez otağı tərk etdilər. Nicatın yana – yana ağlayan səsi dahada yüksəlirdi. Dilqəm dərindən nəfəs alıb – Ramizə: yoxmu içməyə birşeyin?
Ramiz anlayırdı, hamının ürəyinə toxunmudu bütün bu haqsız olanlar.
Sərdarı gətirib yatağına uzandırıb, yaralanmış – əzilmiş yerlərinə məlhəm sürtürdü. Aylın -Sərdara: qoymadın xəstəxnaya aparım, baxsana halına. Sərdara xoş idi canı acısada, ozünə Aylının qulluq etməsi. Sərdar – Aylına: canım ölümüm sənin əlində olsun, başqa heçnə istəmirəm. Aylın məlhəmi kobut çəkdiyində canı acıdı ofuldadı, – Sərdara: o zaman döz ofuldama. Sərdar gülümsəyib, – Aylına: qardaşın sənə çox bənzəyir canım. Aylın dərindən nəfəs alıb -Sərdara: yazığı Nicatda vurmuşdu bir dəfə, anam o hlını gördüyündə çox üzüləcək. Sərdar – Aylına: bağışla, bilsəydim heç əl qaldırmazdım inan.
Aylın əlindəki məlhəmi kənara qoyub, üzgün baxışlarla baxdı. Mən Nicatla görüşə bilməyəcəyəmmi? mənə görə yazı oldu. Sərdara bu sual çox toxunsda, yalandan gülümsəyərək, – Aylına: canım birazda mənimlə qal. Baxsana halıma, qardaşın sağ – salim yerimi qoymamış. Aylının gözləri bir anlıq fikirə daldı, səssiz baxdı bir nöqtəyə. Sərdar üzülürdü bu halına. Sərdar – Aylına: canım nə düşünürsən? sənin düşüncələrində mənə maraqlıdır bilirsən.
Aylın gözünü bir nöqtədən çəkmədən – Sərdara: sən dedin anam tək atamı sevmiş. Elə deyilmi? Sərdar istəmirdi bu haqda danışıb, Aylını üzsün. Sərdar – Aylına: canım o alçağın planı üstdə, plan qurdum mən artıq. İnan ki az qaldı, çatacaq cəzasına. Aylın – Sərdara: demək ki, mənim atamın günahı yoxmuş. Mənim ölüm əmrimi o vermədi, elə deyilmi? Sərdar dərindən nəfəs alıb – Aylına: yox canım vermədi. Mən araşdırdım və gərçəkləri öyrəndim, atan ganahsızdır. Sən dünyaya gəldiyində, işlə əlaqədar başqa yerdə olmuş və bundanda Fazil alçağı istifadə etmiş. Pis işinə qatmış körpə sənidə, ailənə qarşı birinci planının daşını o yerdə qoymuş.
Aylın yavaş səslə öz – özünə: mən isə yazıq atamı günahsız yerdə ganahlandırırdım.
Ürəyimin dərinliklərində ona qarşı şüphəm vardı. Baxsana nə qədər inandırıcı qurmağa başarmış iyrənc planlarını, mənidə şüphədə qoydu atama qarşı əclaf. Sərdar zorla yerində əyləşib, çəkib özünə sıxıb qucaqladı. Sərdar – Aylına: canım dediyim kimi o tək manyak deyil, onun həmdə psixi xəstəliyi var. Ondan gərçəkdən ehtiyat etmək lazımdır, çox qəddar birisidir. Aylın – Sərdara: bağışla, atanıda mənim üzümdən itirdin, hər kəsin qarşısında üzü qarayam. Sərdar Aylını qucaqlayıb, saçlarından öpərək yavaş səslə, – Aylına: sənin günahın yoxdur canım. Özünü bir daha günahlandırmanı isətmirəm, danışdıqmı?
Sən bizimçün canından keçməyə göz yumaraq, ölümdən döndüyünü unutdunmu? sən unutduysanda, mən unutmadım. Atamda hər zaman, sənin necə mərd – cəsarətli olduğunu deyirdi. Xasiyyəti tərs olsada, səni çox istəyirdi. Aylın – Səradara: sən atana heç bənzəmirsən. Sərdar üzünü saçlarına sürtərək, – Aylına: məni sən dəyişdin canım. Kobut xasiyyətimi mülayim, soyuqluğumu isə isti edə bildin sevginlə- varlığınla, sən mənim canımsan. Aylın yazıqda olanlardan elə üzülmüşdü – yorulmuşdu ki, halı qalmamışdı. Başını Sərdarın çiyninə dayayıb, gözlərini yumub artıq bir söz demədi. Sərdar bir ömür yaşasaydı, Aylının qoxusuna, istiliyinə, insanlığına və sevgisinə doymazdı.
Ümid otağında güzgüdən baxaraq, ağzının – üzünün göyərmiş – yaralanmış yerlərini dəsmalla silirdi. Qapı döyüldü, içəri anası girdi. Ümid güzgüdən üzünü çevirmədi ki, anası görüb narahat olmasın. Ümid – Anasına: mən uşaqlarla axşam yeməyimi yedim, siz məni gözləməyin. Anasının elə bil ürəyinə dammışdı, oğlunun özündən nə isə gizlətdiyi. Ümid güzgüdən anasının arxadan özünə yaxınlaşıdığını görüb, dodağını dişləyib baxdı. Anası – Ümidə: üzünü dön mənə. Ümid dərindən nəfəs alıb, çarəsiz döndüyündü. Anası üz – gözünün vurulduğunu görüb, əlini ağzına tutub baxdı. Ümid – nasına: bax anacan qarşında bilmirəm günahkarammı – deyiləmmi. Mən sənə söz verdim, bir daha təkrarlanmayacaq. Ancaq təssüflər olsun sözümü tuta bilmədim, bağışla. Anasının gözləri yaşaqrdı – Ümidə: mənə düzünü de, yenə o Aylınmı səbəb oldu?
Ümid anasının üzünə baxa bilmədi, baxışlarını qaçıraraq kənara baxıb, dərindən nəfəs alaraq, hə ona görə oldu. Anası tez otaqdan çıxıb getdi. Ümid öz –