Poza hierarchią nazbyt jednorodne masy ludzi znajdują się w uścisku instynktów. Pojęcie sprawiedliwości jako takie przestaje istnieć. Koło przerażenia obraca się w stronę wszystkich podejrzanych osób. Co więcej, False Dmitry spodziewa się wezwać Tatarów krymskich i nogajskich (astrachańskich), którzy już przenoszą się do centralnej Rosji, do marszu na Moskwę, aby natychmiast poprawić wszystkie swoje sprawy. Ale jego plany nie są skazane na urzeczywistnienie. W zemście za jedną z ofiar terroru oszust zostaje zabity przez własnego ochroniarza.
Wasilij Czwarty (Shuisky), 1552—1612, ostatni przedstawiciel Rurikidów na tronie. Według świadectwa współczesnych w życiu nie jest tak przystojny. Car umiera w polskiej niewoli w tym samym czasie, co jego brat Dmitrij, także więzień i spadkobierca.
Tak więc Wasilij Shuisky zostaje siłą zmuszony do zostania mnichem. Wraz z dwoma braćmi jest przetrzymywany w zamku pod Warszawą. Były monarcha nie ma własnych dzieci. Trzyletni syn Marii Mnishek, Ivan, może zasiąść na tronie. Mimo to książę jest wciąż za młody. Car Władysław nie jest popularny wśród ludzi. Poza tym nie ryzykuje osobiście wyjazdu z Polski do Moskwy i wydaje się ochładzać się na myśl o zostaniu władcą Rosji. Gleba do pojawienia się trzeciego Fałszywego Dmitrija jest nadal żyzna.
A oszust zostaje ogłoszony w styczniu 1611 r. W Iwangorodzie, oblężonym przez Szwedów (150 kilometrów na zachód od miejsca, w którym stanie Sankt Petersburg). Fałszywy Dmitrij III udaje się zebrać milicję w Pskowie, a nawet odpędzić zdobywców. Jednak po dojściu do władzy oszust waha się przed przejściem do Moskwy. Rozpoczyna życie rozwiązłe, dopuszcza się przemocy i niepostrzeżenie traci popularność. Spiskowcy usunęli z Pskowa lojalnych mu Kozaków, rzekomo w celu walki ze Szwedami, którzy oblegali przedmieścia. Fałsz Dmitry wyczuwa, że coś jest nie tak i próbuje uciec. Łapią go, zamykają w klatce i zabierają do Moskwy. Oszust zostaje zabity po drodze lub stracony w stolicy.
Tymczasem Moskwa jest okupowana przez Polaków. Przecież nominalnie królem jest piętnastoletni Władysław Waza. Został wybrany, ale nie koronowany. Patriarcha Hermogenes (numer jeden), początkowo lojalny wobec obcego władcy, realizując plany szlachty, uwalnia lud od przysięgi. Listy Hermogenesa odbijają się echem przede wszystkim w Riazaniu, gdzie już tworzy się ludowa milicja. Polacy wysyłają Kozaków z Małej Rusi, aby zniszczyli miasta Riazań. Jedna część rejestru ginie, druga staje po stronie ludzi. Tymczasem do walki wkracza też Niżny Nowogród. W połowie marca 1611 r. Pod Moskwą jednoczą się dwie milicje. W sumie jest ich sto tysięcy. Siły okupacyjne liczą 5000 Polaków i 2000 Niemców. Przeprowadzają represje w mieście, podpalają domy, aby jeszcze przed rozpoczęciem napadu uporać się z oburzonymi ludźmi. Ogień i stal zabijają siedem tysięcy mieszkańców. Bojarowie i zależni od nich niewolnicy są w sojuszu z Polakami.
Milicja nie odważy się szturmować ścian z białego kamienia. Tworzy własny Sobór Ziemski i system władzy państwowej. Jednak między dwiema siłami – szlachtą, dążącą do przywrócenia pańszczyzny i Kozakami, którzy chcą zachować swoje wolności, powstaje niezgoda. Polacy to wykorzystują. Ich sfałszowane listy wskazują, że riazański przywódca milicji Lapunowa jest zdeterminowany, aby zniszczyć Kozaków. Kozacy wzywają Lapunowa «do kręgu», gdzie zabijają bez procesu i procesu. W rezultacie większość szlachty opuszcza obóz. Umierając w lochach klasztoru Chudov, patriarcha Hermogenes wzywa ludzi, aby przestali słuchać gubernatorów obwodu moskiewskiego D. Trubieckoja i I. Zaruckiego. Jednak archimandryt wpływowego klasztoru Trinity-Sergius, Dionizjusz, jest zwolennikiem zgromadzenia się pod ich przywództwem. Duży oddział kozacki pozostaje pod oblężeniem Moskwy do połowy lata 1612 r. Gdy zbliżają się oddziały II Milicji, wyjeżdża do Astrachania i nie bierze udziału w dalszych działaniach z interwencjonistami. Zarutsky ma ważną kartę atutową – Marinę Mnishek z synem Fałszywego Dmitrija II. Ataman chce go użyć do własnych celów. Pod murami stolicy pozostają siły Trubetskoya, które nie były bezpośrednio zaangażowane w zabójstwo Lapunowa.
…Druga milicja zbiera się w Niżnym Nowogrodzie. Opiera się na sojuszu przedstawiciela szlachty – księcia Pożarskiego i chłopstwa – naczelnika Minina. Z dobrowolnych datków tworzony jest skarb państwa. Hojnie płaci za pomoc doświadczonych pracowników służby. We wrześniu 1612 r., Po złożeniu fałszywego Dymitra III, udało się odzyskać pociąg zaopatrzeniowy dla oblężonych. Część Moskwy i Kitajgorod zostały uwolnione od szlachty. Pozostaje Kreml, w którego murach Polacy i rosyjskie rodziny bojarskie już wszędzie praktykują kanibalizm. Pożarski, umieszczając pułk pod jego murami, chroni bojarów i jeden z dwóch oddziałów polskich przed zlinczowaniem oddających jeńców. Druga formacja garnizonu polsko-litewskiego przechodzi w posiadanie Kozaków Trubieckiego i całkowicie ginie. Oddziały Minina i Pożarskiego wkraczają na Kreml 6 listopada 1612 r. Na miejscu egzekucji odbywa się uroczysta modlitwa. Nowa polska armia w połowie drogi do Moskwy zatrzymuje się w Wołokołamsku.
Michaił Fiodorowicz, 1596—1645, pierwszy monarcha z dynastii Romanowów. Umiera, jak świadczy współczesny, z melancholii, «czyli smutku» i «dużo siedzenia». Czwórka dzieci, które zarobił w małżeństwie ze swoją niekochaną lub przynajmniej nie wybraną przez siebie Evdokią Streshnevą, kontynuuje dynastię.
W styczniu 1613 r. Zwołano zebranie wszystkich stanów – sobór ziemski. Celem jest wybranie nowego króla. Wśród wnioskodawców są Pozharsky, Trubetskoy, szwedzki książę Karol Filip, Vladislav Vaza i Ivan, syn Marii Mnishek. Los tego dziecka jest smutny. W 1615 r. Został przetransportowany z Astrachania do stolicy, gdzie został stracony wraz z atamanem Zaruckim.
Wybory wygrywa syn patriarchy Filareta Michaił Fiodorowicz Romanow. Patriarchowie nie powinni mieć dzieci, ale Fiodor Romanow i jego żona Xenia nie zawsze mieli stopień zakonny. Musieli udać się do klasztoru pod Borysa Godunowa, ale do tego czasu mieli już syna Michaiła. W 1611 r. Filaret został «nazwanym» patriarchą w obozie Tushino, równolegle z pobytem Hermogenesa w Moskwie. Potem został zabrany przez Polaków do Polski, ale tam też znalazł sposób na porozumienie się z Soborem Ziemskim.
Tak więc do Michaiła Fiodorowicza i jego matki, którzy ukrywają się przed prześladowaniami Polaków w klasztorze Ipatiev (Kostroma), przybywa ambasada katedry ziemskiej i donosi o ważnych wiadomościach. Młody człowiek zostaje pierwszym królem z dynastii Romanowów.
Trzy lata później wojska polskie wraz z kozakami szlacheckimi Piotrem Konaszewiczem (Sagaidacznym) próbują przywrócić Władysławowi Wazie prawa króla, szturmują Moskwę, ale bezskutecznie. Niemniej jednak, zgodnie z traktatem z Deuliny, zawartym w 1618 roku, Rosja traci 26 miast. Są wśród nich Smoleńsk, Czernigow i Putiwl, wraz z ludnością, z wyjątkiem duchowieństwa i szlachty, którym wolno przenieść się na ziemie rosyjskie.
Aleksiej Michajłowicz (1629—1676), car, ojciec Piotra Wielkiego. Monarcha o dobrodusznym usposobieniu, pokojowo łączący porządki rosyjskie i zachodnie, pasjonujący się astrologią i muzyką europejską, twórca pułków «nowego porządku» – reitarów, żołnierzy, dragonów i huzarów.
Władysław Waza nadal pretenduje