Vanoggend het sy so min tyd gehad vir sy nonsies dat sy hom toegesnou het. “Jy maak soos ek sê, Petrus, dis my blombedding, nie joune nie.”
“Jy is ongeduldig,” het hy gemor en dikmond gehoorsaam.
“Groente kan in reguit rye staan, blomme nie.” Sy het die gesiggies uit hul saadkassie gehaal en op die regte plekke neergesit. “Hier grawe jy vir hulle gaatjies en hier plant jy hulle. Versigtig dat jy nie die affodilbolle raaksteek nie.”
“As jy rye maak, sal ek weet waar jy die bolle geplant het.”
Toe het sy hom stip aangekyk. “Al wat ek vra, is dat jy dubbel seker maak en nou raak jy ook ongeduldig. Wat is dit vandag?”
Hy het afgekyk. “Ons het te veel moeilikheid.”
“Anna het my niks gesê nie.”
“Sy is te bang om te vra.”
Tessa het dadelik geweet wat aan die kom is en haar gevoelens met moeite in bedwang gehou.
“Jy is die man, of is jy ook bang? Praat gou, dis Woensdag en ek is haastig.”
“Ons moet ses honderd rand by julle leen.”
Sy moes haar woorde tel, sy het nie. “Julle het verlede week agt honderd geleen, die week voor verlede week was dit ses honderd.”
“End van die maand is een week ver, ons het die geld nodig. Jy kan dit van my salaris aftrek.”
“Dan kry jy hierdie maand maar drie duisend ses honderd.”
“Ek het nou geld nodig, asseblief, Tessa.”
“Het jy vir Altus gevra?”
“Hy is elke dag haastig. Ek kry hom nie.”
Petrus was reg. Altus kan dae aaneen so besig raak, hy flits byna ongesiens by die huis in en uit. Sy en die seuns is gewoond daaraan, hulle eet alleen en bêre vir hom kos wat hy gewoonlik nie eet nie. Dis weer sulke tyd, maar dié keer is dit erger. Om hom met die Matsebas se finansiële probleme te belas, is dalk die laaste strooi. Sy het geswig.
“Ek het nie ses honderd rand in my beursie nie, maar ek sal bank toe gaan en trek.”
Petrus het sy hande in gebedsgebaar bymekaargeslaan.
“Dankie, Tessa, jy is ’n goeie mens. Vandag sal jou blommetjies almal deurmekaar staan, ek belowe.”
Belowe se voet, brom Tessa in haar gedagtes. Sy klap die motor se sonskerm af, skuif die spieëltjie oop en herstel haar grimering wat sy te haastig moes aanplak. Dit gebeur te dikwels dat Petrus en Anna geld vooruit op hul salaris leen. Sy vra nie waarvoor nie, sy respekteer hul privaatheid en vis uit beginsel nie. Soms sê hulle dis om medisyne te koop, of vir ’n kind se skoolgoed, een keer om ’n familielid uit ’n verknorsing te help. Hulle leen, maar is trots en betaal altyd terug. Die lewenskoste is so hoog, sy kan haar voorstel hoe moeilik dit is om uit te kom met ’n klein salarissie. Al het jy huisvesting en eet jy van die kos wat in jou werkgewer se kombuis voorberei word, daar is onverwagte uitgawes en pryse gaan op en op.
Ag, Here, hulle het dit nie breed nie en nou skaam ek my vir myself. Vir hulle moet dit lyk of ek en Altus ’n onuitputlike bron van kontant het. Maar ek oorlaai my kredietkaarte en Altus se winkel doen nie goed nie. Hy word besteel, Here, hy wat so ruim kan uitdeel, word verkul en besteel! Hoe sê ek dit vir iemand soos Petrus? Maar ek sê dit nou vir U, Here, gryp asseblief in.
Sy laat rus haar voorkop op die stuurwiel. Konsentreer so hard, sy skrik regop toe iemand aan die motorvenster tik. Dis Cecilia Botes met ’n yslike vraagteken op haar gesig. Tessa kan voel hoe sy bloos. Sy stoot die kardeur oop, klim uit en groet oordadig hartlik. “Hallo, Cecilia! Hoe gaan dit met jou?”
“Baie goed, maar is jy oukei?”
“Ja, als reg. Ek het vanoggend so gejaag om hier te kom, ek moes eers kalmeer.”
Cecilia vleg haar arm deur Tessa s’n. “Ek dag jy huil. Maar jy het mos niks om oor te huil nie of het jy?”
Al huil ek dat die water spat, die rede verklap ek nie, nie hier waar almal my sogenaamd sal jammer kry en dan die wêreld vol skinder nie.
“Ek het vergeet om my horlosie aan te sit,” stuur sy die gesprek in hopelik ’n totaal ander rigting. “Hoe laat is dit?”
Cecilia krap in haar handsak. “Horlosies werk nie op my arm nie. Moet altyd op my selfoon kyk.”
Sy klap haar foon oop en raak so geïnteresseerd in iets wat sy daar raaksien, dat sy byna oor ’n los keisteen struikel. Tessa keer betyds.
“Dankie, Tess! Skies, dis ’n Whatsappie van my seun. Hy’s vir medies gekeur! Wens my geluk!”
Sy sit haar arms om Cecilia. “Baie geluk. Ons bid lankal daarvoor.”
Cecilia druk die foon teen haar bors. “Ek is so, só dankbaar.”
Tessa vra nie weer hoe laat dit is nie. Cecilia tik ’n lang boodskap vir haar seun, soen die selfoon en laat glip dit terug in haar handsak. ’n Groepie vroue staan op die patio voor die vergaderkamer en kla oor die lewenskoste. Met die wit brood onder die arm, sou Tessa se ma gesê het. Goed versorg en geklee, hare, naels en grimering perfek, Bybels onder die arm vertel hulle vir mekaar dat pryse die lug inskiet en dienste nie voldoen aan standaarde nie.
“Waarvoor betaal ons belasting!” gil Sunelle Kruger.
“En BTW is op.”
“My huishulp het ’n verhoging gevra. Ek kan dit nie bekostig nie.”
“Ek het vir myne gesê as sy weer kla, steek ek haar in die pad.”
“Jy moet versigtig wees, daar’s wette,” word sy gewaarsku. “Hulle vat jou CCMA toe.”
Tessa dink aan die ongeveer nege honderd rand wat sy in haar bankrekening oorhet voor Altus weer iets vir haar inbetaal en voel skielik arm en behoeftig. Sy het te veel respek vir Petrus om sy probleem in die skinderhoekie op te haal. Buitendien, Cecilia brand om haar verrassing te deel en Tessa stoot haar voor. “Almal! Iemand het vanoggend goeie nuus gekry,” sê sy hard genoeg.
Al die koppe draai in die regte rigting. Cecilia, wat ’n sin vir die dramatiese het, pluk haar selfoon uit en lees Robert se boodskap voor. Die ander vroue is saam met haar bly en wens haar geluk asof dit haar eie prestasie is. Of dit nou aangeplak is of nie, dink Tessa, hulle maak ten minste ’n bohaai.
Petro Terburgh kom soos ’n warrelwind aangedraf. “Jammer ek is laat, die foon lui vandag sonder ophou en Dieter is Pretoria toe vir ’n kursus. Kom, dames, laat ons rustig raak.” Sy trippel vooruit sonder om te verneem hoekom almal so uitbundig is.
Tessa wil namens Elaine om verskoning vra dat sy nie vandag kan bywoon nie. Sy stap agter Petro aan, maar hoor duidelik hoe die ander mor oor die predikantsvrou wat soos gewoonlik nie belang stel nie.
Tannie Ansie, wat saamloop, vra te nuuskierig: “Waar is Elaine vandag?”
“Tandarts toe.”
Sy stamp Tessa byna onderstebo in haar haas om eerste by Petro uit te kom. “Mevrou Dominee, môre! Elaine het gesê sy kan nie hier wees nie, sy’s tandarts toe! En Cecilia se seun is eindelik gekeur.”
Tessa haal haar skouers op, sy glimlag vir Petro oor die tannie se kop.
“Dankie, tannie Ansie,” sê Petro geduldig. “Ek sal haar verskoning aanteken. Ons is baie bly oor Robert, gaaf dat tannie my ingelig het.” Sy skud haar gerfie fotostate reg en gee dit vir die tannie om uit te deel. “Lyk my