Wat het geword van Dinsdag?. Tinus Horn

eenvoudig te veel van ’n swakkeling om Paul Steyn die mond te snoer toe hy met sy kordaatstuk begin spog? My liefde en deernis vir my pa, waarvan daar vroeër weinig sprake was, het in die jare ná sy dood verdiep, veral toe ek meer van sy kinderdae te wete gekom het. Vandag gee ek hom maar die voordeel van die twyfel oor Paul Steyn, al weet ek nie presies wat die voordeel óf die twyfel behels nie.

      Dis ’n skrale troos, maar dis ’n troos, net soos dit ’n troos was dat my beeldskone niggie Leah, wat op die Sarie Marais se voorblad was, Paul Steyn salig in sy moer gestuur het. Dit het waarskynlik niks te doen gehad met die feit dat Paul Steyn babas op hulle ma’s se rûe vermoor het nie, maar eerder omdat hy ’n doos was met ’n IK van minus hoeveel. Ek verlustig my in die feit dat hy puur verniet op sy knieë voor Leah neergeval en gehuil het en haar gesmeek het vir nog ’n kans. Toe hy sy diensrewolwer uithaal en dreig om homself te skiet, het sy gesê hy moet dit eerder buite in die tuin doen, want sy het gehoor dis goeie bemesting.

      Ek wens ek kon die storie net vergeet. Maar die stories wat ek wil vergeet, is dié wat ek die beste onthou.

      Ma’s. Dis my ma wat my teruggehou het toe ek wou land-uit. My pa is in Mei van my matriekjaar dood en ek het geweet nog ’n skok sou haar leed vererger. Dit kon ek nie aan haar doen nie.

      Ek kyk na Michael. Hy lyk verwese.

      “Kan ek jou iets vra?”

      “Ja?”

      “Is dit van jou ma af wat jy weggevlug het?”

      “Sjoe! Ek hoor jou, maar nee. Nee, nee, nee! Miskien het ek die indruk … ek kan dink dat jy … maar nee. Glad nie. Nee. Sy wou mos net die beste vir my hê! En teen daardie tyd … teen daardie tyd het sy geweet. Ons het eendag op ’n bankie in die tuin gesit, toe sê ek vir haar my drome is elders, en sy het amper verstaan. Sy’t gevra hoekom het ek nie vroeër gesê nie. Want dis die ding: vir ’n ryk Joodse seuntjie was ek skugter verby. Kom van my pa af, dalk. Nazi’s, nja-nja-nja.

      “Maar wat sy nie sou verstaan het nie, was dat ek moes land-uit om my droom te verwesenlik. Die sportboikot … dít sou sy nie verstaan het nie.

      “In 1985 was daar geen teken dat apartheid ooit ’n einde sou kry nie. Dit was bomme en sanksies en vrees. Ek moes gaan.”

      “En jou droom … wat … wat presies?”

      “Ek moes wen! Ek moes en ek moet en ek gaan!”

      “Wat wen?”

      “Le Tour, natuurlik! Die Tour de France!”

      Gek, ja. Stapelfokkengek.