In pleegsorg is Boetie met sigarette op sy geslagsdele gebrand, geslaan, gedwing om saam met honde te eet en te sien hoe die pleegpa bestialiteit met die honde pleeg. Boetie Boer, soos hy homself noem, beland by ander pleegouers wat hom Stewart Wilken doop. Ná die pleegpa se dood raak hy onbeheerbaar en aggressief. Hy word in ’n nywerheidskool geplaas waar ander seuns hom molesteer.
Op 19 ontmoet hy Lynn en word pa van ’n dogter, Wuané.
Boetie word ’n geweldenaar. Hy slaan sy vrou, rook dagga en dwing Lynn tot obsene seks. Lynn los hom en ontmoet Michael Loots, by wie sy gaan woon.
Die demone uit sy verlede en mense wat hom in die steek gelaat het, ry Boetie Boer. Hy sodomiseer en vermoor jong seuns en vroue. Sy gedrag raak al hoe meer bisar. Hy vermoor nog ’n vrou, sny haar tepels af en eet dit.
Sy dogter, Wuané (11), verdwyn saam met hom op 29 September 1995 in Port Elizabeth. Haar lyk word op 22 Mei 1996 onder ’n seil ontdek.
Toe Boetie later aangekeer word, voer hy aan hy kon dit nie meer verduur dat sy dogter deur haar ma en stiefpa verwaarloos word nie. Sy het honger gely. Hy het sy dogter verwurg nadat hy besef het sy is verkrag.
Hy het haar doodgemaak om haar “te red en haar siel na God te stuur”. Hy het daagliks na haar liggaam teruggekeer om met haar te praat. Hy het haar gevra om hom te vergewe en verduidelik hoekom hy haar siel aan God gegee het.
“Die kind kon nie so ’n lewe soos ek deurgaan nie,” het hy aangevoer.
Boetie is deur deskundiges as ’n psigopaat en seksuele sadis gediagnoseer. Op 23 Februarie 1998 is hy op sewe aanklagte van moord tot sewe keer lewenslank gevonnis, sowat 175 jaar.
Ouers kan hul kinders uit vrees vir hul eie lewens doodmaak.
Vir 13 jaar het Sedick Abrahams en sy vrou, Myrtle, in hul huis in Tafelsig in die Kaap in vrees geleef vir hul dwelmverslaafde seun, Clinton (28).
Totdat Clinton op 31 Januarie 2018 in ’n struweling deur sy pa doodgesteek is.
Die egpaar vertel aan Rapport hoe hulle al hul besittings vir hul tikverslaafde seun moes wegsteek. Hy sou hul yskas, kombuistoerusting, breekware, eetgerei en potte vir dwelmgeld verkoop. Enigiets waarop hy sy hande kon lê.
Hy het sy gesinslede gereeld aangerand. Die ketel of potte is weggesteek sodat hy hulle nie met kokende water kon gooi nie.
Sedick, wat van moord aangekla is, het by een van sy eerste hofverskynings buite die hof vertel wat gebeur het, hoe hulle moes saamleef met die wete dat hulle die stryd teen Clinton se verslawing verloor het. Hulle het hul seun aan dwelms afgestaan.
Hy was eens die onskuldige seuntjie wat so kordaat en oulik in ’n geraamde portret in hul sitkamer pryk. Die seun wat op Kersdag gebore is.
“My huis is nou rustiger. Daar is liefde, en vrede, maar bloed bly dikker as water. Ek mis hom so,” het Sedick gesê.
Clinton het behandeling en rehabilitasie geweier. Hy het gereelde woedeuitbarstings gehad. Op die noodlottige dag was daar ’n rusie oor ’n bord kos. ’n Worsteling het tussen pa en seun ontstaan. Clinton het Sedick met ’n mes gedreig. In die beknopte kombuis het Sedick instinktief ’n kombuismes gegryp. Sedick sê Clinton het in die mes ingehardloop en ’n noodlottige steekwond in die bors opgedoen.
Hy het buitentoe gestrompel waar sy ma hom gekry het. Hy het later die dag in die hospitaal beswyk.
(Met die skryf hiervan was die saak nog nie afgehandel nie.)
Sedick Abrahams se verhaal herinner sterk aan die opspraakwekkende verhaal van Ellen Pakkies, wat haar dwelmverslaafde seun in 2007 verwurg het. Haar verhaal is in ’n verhoogstuk My naam/My name is Ellen Pakkies verwerk en deur Lizz Meiring vervaardig. Die regisseur Daryne Joshua en skrywer Amy Jephta het dit ook in ’n rolprent omskep, Ellen: The Ellen Pakkies Story, wat in 2018 bekendgestel is.
Ellen en haar man, Odniel, en hul drie seuns het in Dover Court in Lavender Hill op die Kaapse Vlakte gewoon. Ellen het ’n moeilike kinderlewe gehad en is in haar vorige huwelik mishandel.
Haar jongste seun, Abie (Adam), het die gesin se lewe vergal. Hy was sedert hy 14 was aan kristal-metamfetamien, algemeen bekend as tik, verslaaf. Nes Sedick se seun het hy omtrent alles wat sy gesin besit het, gesteel en vir dwelmgeld verkoop. Ellen het hom al weens sy gewelddadige gedrag (’n algemene newe-effek van tik) ’n hele paar keer uit die huis geskop.
Die bure het hom as ’n dwelmmonster beskryf.
Hy het die huis se gordyne aan die brand gesteek en die huismense met messe teen die keel gedreig. Ellen het al ses keer klagtes van diefstal teen hom ingedien en het hom later die huis verbied.
Sy het vir hom ’n “hokkie” buite die huis geskep waar hy kon skuil. Daar was ’n bed en tafel. Sy het hom jammer gekry en steeds kos gegee, maar deur tralies by die agterdeur.
Op 12 September 2007 het sy weer ’n toebroodjie gemaak en hom in die huis toegelaat, net om te besef hy het weer gesteel. Sy het hom uitgejaag. Hy het later teruggekom en vir geld gevra. Later het sy hom bedwelm in die hokkie, waar ’n ondraaglike reuk gehang het, aangetref.
Sy het vir hom tee gemaak en dit by hom gaan neersit. In sy kamer, wat leeg was weens sy stelery, het sy ’n tou opgetel. Kalm daarna gekyk. Sy het nie geweet wat sy gedink het nie. Abie se tee was reeds koud. Sy het die tou geknoop en om sy nek geplaas. Hy het gevra wat sy doen.
Ellen het deurentyd kalm gebly. Sy wou hom net in toom hou en met hom praat oor sy gedrag. Maar hy het haar soos gewoonlik vieslik gevloek. Sy het dit gehaat wanneer hy so vloek. Sy het gevra hoekom hy nie waardeer wat sy alles vir hom doen nie. Sy wou hom tog help. Hy het haar geïgnoreer.
“Hoekom luister jy nie?” het sy weer gevra.
“Ek sal, ma,” het hy geantwoord. Maar Ellen het dit al te veel keer vantevore gehoor. Hy het haar vertroue vertrap. Sy het besluit sy het genoeg gehad en die tou stywer getrek. Sy het so styf getrek dat die tou haar hande gesny en dit begin bloei het.
Sy was nie kwaad nie, net kalm.
Abie het begin styfskop en na haar gegryp. Twintig, dertig sekondes later was hy stil. Leweloos.
Sy het hom daar gelos en haar verpleeg-uniform vir werk aangetrek. Die dag het gebreek.
Buite het almal normaal met hul daaglikse roetine voortgegaan. Maar sy het pas haar seun verwurg ...
Ellen is skuldig bevind aan moord en gevonnis tot drie jaar tronkstraf, wat vir drie jaar opgeskort is, en 280 uur gemeenskapsdiens.
In 2009 het Ellen oor haar wroeging en die verhoor gepraat.
“Ek het gevoel God se wil geskied toe ek as ’n vry mens uit die hof stap. Ek probeer nou net deur elke dag kom. My man en ander twee kinders probeer ook nog alles verwerk. Ons het die ander aand baie teruggedink aan die tyd toe Abie klein was. Maar my gesin het gesien hoe Abie met my aangegaan het. Dié ding gaan altyd saam met my wees, waar ek ook al gaan.
“Ek wéét dis ’n onnatuurlike ding vir ’n ma om aan haar kind te doen. Ek het nou nog nie regtig daaroor gekom nie. Dis net God se genade wat my deur elke dag trek. Ek wou net mooi dinge vir al my kinders gehad het en ek het almal ewe veel liefgehad.
“As klein seuntjie was Abie altyd naby aan my. Hy het stil met sy karretjies gespeel. Hy het omgegee vir my. As ek siek gevoel het, het hy by die huis gebly en vir my gesorg. ‘Mammie, kan ek vir jou tee maak?’ sou hy dikwels vra. Of hy sou vir ons pap en broodjies maak.
“Later, in sy grootwordjare, het hy baie vriende gehad. Hy was ’n liefdevolle kind. Toe ontdek hy tik op 14.
“Ek weet wat ek gedoen het is ’n groot misdaad, maar tik het my seun se persoonlikheid verander. Dis nie ’n mooi prentjie nie. Tik het hom in ’n monster verander. Dit was nie meer die mens wat ek gebaar of grootgemaak het nie.