“Vir die buitewêreld kom dit voor of die dade onvoorspelbaar was. Die oortreders het nie vorige veroordelings of misdadige gedrag getoon nie. Daar was ook nie drank- of dwelmmisbruik nie,” sê Levin.
Sou sielkundiges die mans vooraf ondersoek het, sou die waarskuwingsligte geflikker het. Die sielkundiges sou hul reaksie herken het wanneer dinge nie na hul wense verloop nie – die onredelike woede en geneigdheid om ander daarvoor te blameer. Die mans sien hul vrouens en kinders as hul besittings.
In die meeste gevalle misluk die mans se selfdoodpogings, en hulle voer amper altyd aan dat hulle aan die een of ander geestesiekte ly.
Levin verwerp dit.
“Die moorde is teregstellings. Dit word nooit spontaan gepleeg nie. Dit is weldeurdag en selektief. Dit word nie in die hitte van die oomblik of in spontane woede gepleeg nie.”
Dit word metodies uitgevoer. Hy vermoor sy kinders uit vergelding teenoor sy vrou. Hy haat haar. Die moordenaar voel hy het beheer verloor, en die uitwissing van sy kinders of gesin is ’n manier om beheer terug te verkry.
Dit is juis so skrikwekkend omdat dié metodies selektiewe moorde deur ’n andersins liefdevolle pa gepleeg word.
Hoewel moord deur ’n bekende of geliefde algemener voorkom, kry dit nie soveel mediadekking soos moord deur ’n vreemdeling nie. Indien die pa daarna selfdood pleeg, is daar nie ’n hofsaak wat die media se aandag trek nie.
Levin sê ook mense is traag om té veel oor die afskuwelike moorde te dink. Dit laat mense kwesbaar voel, meen hy.
Wanneer die meeste mense oor misdaad nadink, dink hulle dit gebeur eerder op straat, gepleeg deur vreemdelinge. Niemand dink moord sal in hul eie huise, hul veilige hawe, deur ’n geliefde gepleeg word nie.
Daar was die skokkende marteldood van die driejarige Poppie van der Merwe en die marteling van ’n vyfjarige seun wat vir ’n tydperk van agt maande deur Poppie se ma en stiefpa aangerand is.
Poppie is op 25 Oktober 2016 naby Brits dood nadat haar kop in die toilet gedruk is, dit gespoel is en sy haar kop gestamp het.
Regter Bert Bam het in sy skuldigbevinding aan die moord op Poppie en twee aanklagte van kindermishandeling geen twyfel gehad dat Louisa en Kobus Koekemoer moes voorsien het dat hul optrede tot Poppie se dood kon lei nie.
Die regter het ook kritiek op maatskaplike dienste gehad wat nie ingegryp het toe hulle bewus geword het van tekens van mishandeling nie. Poppie en die seun is toegelaat om saam met haar ma en stiefpa van Orania na Brits te trek voordat iemand kon ingryp om haar lewe te red.
“Ten spyte van verskeie rapporterings van aanranding en mishandeling op die kinders sedert die begin van 2016, het niks gebeur nie. Ek is verbaas dat dokters, onderwysers, dominees, maatskaplike werkers vir onbekende redes gefaal het om stappe te doen om die kinders te beskerm en nou net die blaam na mekaar verskuif.”
In die hof is getuig oor beserings wat oor ’n tydperk van agt maande waargeneem is terwyl die Koekemoers op Orania gewoon het.
“Sedert Februarie 2016 is die kinders fisiek en verbaal mishandel onder die dekmantel van dissipline. In April 2016 het ’n dokter opgemerk dat Poppie se gedrag verander het en dat sy beserings het.
“In dié tyd het die buurman gesien hoe die driejarige meisie eendag hink en haar arm vashou. Hy het snags gehoor hoe die kinders huil en skree.
“In Junie, in die wintermaand, het hy gesien hoe Kobus die kinders met ’n tuinslang natspuit en op hulle in kru taal skree. Die kinders is toe so vir ongeveer 20 minute buite gelos.
“In Julie/Augustus is Poppie se been gebreek. In Augustus het die kleuter nog beserings gehad.
“Die nadoodse ondersoek het getoon dat die aanrandings ongelooflik toegeneem het nadat die beskuldigdes Orania met die kinders verlaat het,” het die regter bevind.
Regter Bam het bevind Kobus se weergawe dat hy die kinders net gedissiplineer het as hulle byvoorbeeld nie hul kos wou eet nie “onrealisties” is en “’n swak poging om sy optrede te regverdig”.
Oor Poppie se ma, Louisa, het hy gesê haar emosionele uitbarsting en trane tydens haar getuienis het nie beïndruk nie. Haar weergawe dat sy niks gedoen het nie omdat sy Kobus gevrees het, val weg nadat die staat uitgewys het hoeveel geleenthede daar vir haar was om stappe te doen teen haar man of die kinders na ’n veilige plek te neem.
Op 24 Mei 2018 is die Koekemoer-egpaar in die hooggeregshof in Pretoria elk tot lewenslange tronkstraf gevonnis, asook ’n verdere tien jaar weens kindermishandeling.
Op haar negejarige dogter se begrafnis het hierdie ma hartverskeurend gehuil en later selfs vanweë emosie by die lykswa ineengestort, berig Netwerk24 oor Soniya Koekemoer (toe 34).
Koekemoer het later bewend en handewringend in die streekhof op Vanderbijlpark gesit op aanklag dat sy haar dogter Michelle op 9 Junie 2016 met ’n tou verwurg het.
Soniya het aanvanklik aan die polisie gesê ’n inbreker het deur ’n venster van hul woonstel geklim en haar dogtertjie verwurg. Sy het die oggend self ook met ’n tou om die nek wakker geword.
Sy het later skuld beken en is 18 jaar tronkstraf opgelê.
Die hof het gehoor Koekemoer het sedert haar kinderdae met depressie gewroeg en het al 27 keer probeer om haar eie lewe te neem.
Francois de Kock, haar regsverteenwoordiger, het gesê die hof behoort in ag te neem dat Koekemoer aan bipolêre steuring ly en dat dié geestestoestand tot “impulsiewe optrede” kon lei, wat haar genoop het om haar dogtertjie te verwurg. De Kock het verwys na ’n proefbeampteverslag wat aangedui het dat sy moedeloos was en “geen toekoms vir haar en haar kind kon sien nie”.
Koekemoer het in 2017 in die tronk weer haar lewe probeer neem deur haar keel en polse met ’n skalpel te sny.
In sy boek Suid-Afrikaanse geweldenaars sonder genade beskryf Chris Karsten die verwaarlosing en mishandeling van Flippie Venter aan die hande van sy alkoholverslaafde pa, ’n rondreisende boorman, wat sy kinders in ’n woonwa grootgemaak het.
Flippie en sy sibbe is weens verwaarlosing ’n ruk van hul ouers weggeneem, maar is later terugbesorg. Flippie het gedurig na sy pa se goedkeuring gesmag, maar dié het hom verstoot.
Later jare, in 2004, is hy, toe sers. Flippie Venter (32), na Burundi gestuur as deel van ’n beskermingsmag van die Suid-Afrikaanse weermag. Hier het hy ’n militêre aandklokreël verontagsaam en Therese Nkeshimana, ’n 14-jarige prostituut, vermoor. Hy is ook van verkragting, aanranding en regsverydeling aangekla.
Die verhoor het etlike jare geduur. Intussen het Flippie in die Hoedspruit-weermagbasis in Limpopo by sy vrou, Millie, en hul kinders Janco (4) en Millize (5) gewoon. Die spanning van die verhoor, drankmisbruik en sy vermoedens dat sy vrou ontrou is, folter hom. Op die aand van 26 April 2006 rig hy die R4-aanvalsgeweer met die ammunisie wat hy onregmatig ná ’n skietkompetisie gehou het, op sy vrou en kinders en trek die sneller. Die kinders sterf, en sy vrou word ernstig gewond.
In ’n sielkundige verslag is bevind Flippie se probleme kan na sy kinderjare teruggevoer word. Hy is lank aan aanranding en drankmisbruik blootgestel, en het later tekens van depressie getoon.
Hy word daaraan skuldig bevind dat hy sy kinders doodgeskiet en sy vrou probeer doodmaak het, die onwettige besit van ’n militêre vuurwapen en ammunisie en dat hy vantevore ’n huiswerker aangerand het.
Hy pak die skuld op die weermag en die media. Sy ligte vonnis van effektiewe gevangenisstraf van tien jaar het openbare verontwaardiging uitgelok. Hy word later in ’n militêre hof eenparig skuldig bevind op drie van vyf aanklagte en tot 24 jaar gevangenisstraf weens die moord op Nkeshimana gevonnis.
Chris Karsten beskryf Boetie Boer, die berugte en gevreesde reeksmoordenaar, se terreurveldtog